ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 50

ตอนที่ 50 หัวใจ

กลางดึก แสงไฟภายในห้องส่องสว่าง

ถึงแม้ไฟจะสว่างอยู่แต่ว่าในใจของโล่หวินหลานกลับหนาวเย็น ในหัวของนางตอนนี้มันมีแต่สายตาที่เลือดเย็นของโม่ฉีหมิง เหมือนชีวิตของทุกคนอยู่ในกำมือของเขา เขาอยากจะฆ่าก็ฆ่า

ความรู้เหน็บหนาวนี้มันไม่รู้มาจากไหน

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงของเย่หวินดังลอยมา “พระชายา?”

“เข้ามา” โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ นางปล่อยให้สมองของนางโล่ง

เมื่อพูดจบ ประตูก็เปิดขึ้นมา เย่หวินยกผ้ากับยาผสมเหล้าเข้ามา วางบนโต๊ะแล้วก็พูดว่า “พระชายา ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาทายาให้ท่าน เมื่อกี้ท่านอ๋องหายโกรธบ้างแล้วก็กลับไปยังห้องหนังสือแต่ก็ยังไม่ลืมว่าท่านบาดเจ็บเลย ท่านอ๋องเป็นห่วงท่านมากจริงๆนะ”

ขวดสีขาวตั้งอยู่ตรงนั้น ด้านข้างเป็นผ้าสำลี โล่หวินหลานเหลือบไปมอง นางนอนขี้เกียจอยู่ที่เตียง

ความรู้สึกร้อนบนใบหน้ายังไม่จางไป ตอนนี้เมื่อเห็นยา ก็เหมือนเจ็บกว่าเดิม

“อืม ......” โล่หวินหลานพูด

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าบนหน้านั้นมีรอยนิ้วมือห้านิ้วอยู่ เย่หวินหยิบกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งมา นางรับกระจกมาดู

ใบหน้างามๆของนางมีรอยนิ้วมือทั้งห้าอยู่บนนั้น มันเห็นได้ชัดมาก ใบหน้าด้านซ้ายมีรอบยคล้ำ เครื่องประดับบนผมหลุดลุ่ย ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงที่ถูกหยามเกียรติมาแล้ว

นางยิ้มแห้ง สภาพนางแบบนี้ไม่แปลกที่โม่ฉีหมิงจะโกรธมากขนาดนั้น หรือว่านางไม่ควรจะสงสารชีวิตพวกนั้นจริงๆ

ปล่อยคนอื่นไป พวกเขาก็จะทำให้นางถึงที่ตาย พวกเขาไม่ปล่อยนางไปแน่ แล้วจะไปคาดหวังให้คนอื่นปล่อยพวกเขาไปได้ยังไงกัน?

คุณค่าของชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน แล้วทำไมนางจะต้องยอมรับความเจ็บปวดด้วย?

เย่หวินนำสำลีชุบยาผสมเหล้า แล้วเช็ดไปที่หน้าของนาง

“พระชายา อย่าว่าแต่ท่านอ๋องเลย ข้าเห็นท่านในสภาพแบบนี้ยังโกรธเลย ท่านอ๋องเป็นห่วงท่านมากถึงได้ทำแบบนั้น” เย่หวินพูดไปด้วยทายาไปด้วย

นางเห็นว่าโล่หวินหลานสีหน้าไม่ได้เปลี่ยนก็เลยพูดว่า “สองวันมานี่ท่านอ๋องสั่งให้ข้าตามคุ้มครองท่านตลอด แต่ว่าวันนี้มีเงาดำมาล่อเราออกไป ข้าตามมันไปสุดท้ายถึงได้คิดได้ว่ามีคนตั้งใจล่อข้าให้ตามเขาไป แม้แต่พ่อบ้านที่ไปรับท่านก็เจอเรื่องแบบนี้เช่นเดียวกัน ข้าก็เลยรีบกลับมารายงานท่านอ๋องที่จวน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่หวินก็หยุด แล้วมองไปที่สีหน้าของนาง “พระชายา ท่านอย่าหาว่าข้าพูดมากเลย ท่านอ๋องจริงใจกับท่านจริงๆนะ”

หลังจากที่ทายาเสร็จแล้ว เย่หวินก็ตรวจสอบอีกว่าบนตัวนางยังมีแผลที่ไหนอีกหรือเปล่า เมื่อไม่เห็นว่ามีก็เบาใจ

สีหน้าของโล่หวินหลานไม่ได้เปลี่ยนไป เย่หวินไม่รู้ว่านางควรพูดเรื่องพวกนี้หรือเปล่า แต่ว่านางไม่อาจเห็นทั้งสองคนทำสงครามเย็นอย่างนี้ต่อไปอีก ทั้งสองคนรักกัน แต่กลับไม่ยอมถอยให้กันเลย

เย่หวินกำลังคิดว่าหรือควรบอกเรื่องกำไลของโม่ฉีซิวให้นางรู้ดี นางพลิกตัว แล้วพูดว่า “เย่หวิน เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว”

เย่หวินพยักหน้า แล้วออกไป

คืนนี้ลมพัดแรงมาก โล่หวินหลานนอนลงกับหมอน ม้วนผ้าห่มขึ้น เหมือนกับงูตัวหนึ่ง

ทันใดนั้นเองเสียงร้องเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้น หลายวันมานี่มีวันนี้นี่แหละที่อากาศเย็นสบาย ไม่นาน ฝนก็ตกลงมา

เสียงฝันสาดดังมาจากด้านนอก

โล่หวินหลานพลิกตัวไปมา นางนึกถึงคืนที่ฝนตกเหมือนวันนี้ วันนั้นคนที่เย็นชาคนนั้นโอบกอดนางสัมผัสริมฝีปากของนาง ...... บอกกับนางว่าอย่าไป .......

นางลุกขึ้นนั่ง

บนหน้าผากเหงื่อออกเยอะมาก

นางลุกขึ้นมาแล้วปิดหน้าต่าง แต่ว่าบนโต๊ะถูกฝนสาดแล้ว

นางหยิบร่มออกจากห้องไป ลมพัดชายกระโปรงของนาง ฝนสาดลงมาที่ร่ม

“พระชายา ฝนตกหนักขนาดนี้ท่านออกมาทำไม? เดี๋ยวข้าน้อยไปหยิบเสื้อคลุมให้ท่านดีไหม?” สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาหานาง นางรู้สึกตกใจที่เห็นโล่หวินหลานออกมา

โล่หวินหลานส่ายหน้า กำลังจะเดินผ่านนางไป ก็หันกลับมาเรียกนางเอาไว้แล้วถามว่า “เห้อ เจ้ารู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ท่านอ๋องอยู่ที่ไหน?”

“ทูลพระชายา ตอนนี้ท่านอ๋องอยู่ที่ห้องหนังสือ” สาวใช้ก้มหน้าแล้วตอบ

นางโบกมือ ไม่ได้พูดอะไรต่อ กางร่มแล้วเดินไป เมื่อนางไปถึงหน้าห้องหนังสือ ฝนก็สาดเต็มเสื้อไปหมดแล้ว

นางยื่นมือจะไปเคาะประตู แต่พอนางยกมือขึ้นก็หยุดค้างอยู่กลางอากาศ แล้วก็วางมือลง

ภายในห้องสว่าง นางกัดปาก ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะถอยหลังกลับ

นางลังเลอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังกลับไป

สายตาที่แหลมคมจ้องมองเงาที่หน้าประตูที่เดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ แล้วสุดท้ายก็เห็นนางค่อยๆหายไป

คนที่อยู่ข้างในเห็นทุกอย่างชัดเจน