ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 54

ตอนที่54 รักษา

“ข้าเชื่อใจท่าน” โล่หวินพูดเสียงต่ำ เหมือนจะคิดอะไรออก ก้มหัวลงมองเท้าของเขา มีความรู้สึกตื้นตันซาบซึ้ง

“หมิง หลินอ๋องหายดีแล้ว ตอนนี้ได้เวลารักษาขาเจ้าและใบหน้าเจ้าแล้ว”

แต่ก่อนนางเคยพูดว่าจะรักษาเขา หลายวันมานี้ได้แต่วิ่งวุ่นเรื่องของโม่ฉีมู่ แล้วก็ไม่มีเวลารักษาอาการของเขา

แต่ยาที่ต้องการก็เตรียมไว้หมดแล้ว

พอพูดเสร็จ สายตาเย็นชาของโม่ฉีหมิงก็เงยขึ้น ก้มต่ำมองขาของตัวเอง มือข้างหนึ่งวางไว้บนขา

“อืม ในจวนมีห้องลับห้องหนึ่ง ไปรักษาห้องนั่นเถอะ” โม่ฉีหมิงพูดอย่างใบหน้าไร้อารมณ์แต่ในใจรู้สึกปนๆรวมกันหมด”

ฝีมือการแพทย์ของโล่หวินหลานเขาได้ประจักษ์แก่สายตาแล้ว ไม่เพียงแต่รักษาโม่ฉีซิวให้หาย ยังรักษาโรคไข้ทรพิษของโม่ฉีมู่หาย สำหรับเรื่องที่นางพูดขึ้นว่าจะรักษาเขาให้หาย เข้าก็ไม่สงสัยอะไร

เขาเลือกที่จะเชื่อใจนางอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่านางจะทำอะไร

“ได้ งั้นวันนี้ข้าจะไปเตรียมของที่จะใช้รักษาในครั้งนี้ พรุ่งนี้พวกเราก็เริ่มรักษากันได้ ใช่แล้ว เรียกสวินโม่มาด้วยช่วยข้าด้วยสิ!” โล่หวินหลานยิ้มให้นางเพื่อให้นางวางใจ

ยิ้มของนางมักมีเสน่ห์อย่างหนึ่งเสมอ ทำให้คนรู้สึกวางใจ เชื่อใจนางอย่างไม่มีเงื่อนไข

โม่ฉีหมิงมองเห็นนางยิ้มอย่างสบายใจสายตามุ่งมั่น ถ้าหากขาเขาดีขึ้น ก็สามารถกอดนางได้ ถ้าหากรักษาหน้าของเขาได้ ก็จะสามารถถอดหน้ากากออกมาแล้วมองตาอย่างตรงๆ ในใจเขารู้สึกมีหวังขึ้นมาลึกๆ

“ได้ ข้าจะให้คนไปจัดการ คืนนี้ท่านก็พักผ่อนดีๆ” โม่ฉีหมิงพูดพลาง เข็นเก้าอี้ออกไป

ขาหมุนล้อรถเข็นช้าๆ และก็ไม่ได้ให้คนตามไป นั่งคนเดียวเงียบๆที่สวนข้างหูได้ยินเสียงลมพัดแผ่วเบา ทั้งหมดเงียบสงบนิ่ง

แต่โล่หวินหลานที่อยู่ข้างหลัง ในใจก็รู้สึกรอคอย ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว ขาดแต่ของสำคัญเพียงอย่างเดียว นางจะพยายามให้ถึงที่สุด ให้เขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ให้เรื่องดีๆนำพาไปพบกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

ตกดึก รอบข้างเสียงเงียบสงบ

“ฉินหยิ่น เจ้าว่าพระราชาจะรักษาท่านอ๋องหายไหม?” เย่หวินวางดาบที่แบกไว้ที่หลังลงบนโต๊ะหินอ่อน เห็นฉินหยิ่นที่ยกชาแดงมา

ชาแดงเป็นชาที่ทั้งสองไปคุ้ยจากในครัวมา หลังจากออกจากห้องโถง ฉินหยิ่นพลันลากนางไปหาที่นั่งคุยดีๆ คิดไม่ถึงว่าเป็นห้องครัว ชงน้ำชาที่ไม่เลวออกมาสองแก้ว ที่แท้ก็จะมาคุยที่นี่นั่นเอง

“ท่านอ๋องเชื่อใจพระราชา พวกเราก็ควรเชื่อใจพระราชานะ ท่านรักษารัชทายาทที่ป่วยเป็นโรคตั้งแต่เด็กให้หาย แล้วกูช่วยรักษาหลินอ๋องที่เป็นไข้ทรพิษ อีกอย่างนางก็รักใคร่กับท่านอ๋อง ก็ต้องเพิ่มพูนความใส่ใจท่านอ๋องมากขึ้น” ฉินหยิ่นวิเคราะห์ พลางผลักแก้วชาแดงไปไว้ข้างหน้าเย่หวิน

เย่หวินยกแก้วสีเขียวสลักลายดอกไม้ ข้างในมีน้ำชาสีแดงอ่อนๆลอยอยู่ในแก้ว ดื่มอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่หนัก ”ข้าไม่ได้สงสัยในฝีมือของพระราชา หากแต่ท่านอ๋องเป็นโรคนี้ตั้งแต่เล็ก หลายปีมานี้น้อยคนนักจะรู้ว่าท่านอ๋องเคยรักษา แต่ก็ไม่เคยดีขึ้น ยิ่ง ข้อเส้นเอ็นของท่านอ๋องขาดสะบัน เจ้าคิดว่าเส้นประสาทขาดจะสามารถลุกขึ้นมายืนอีกครั้งได้ไหม?

เพราะนางรู้สึกตกใจ เบิกตาโตๆ ทำตาวิ้งๆเข้าใกล้ฉินหยิ่น

“แน่ แน่นอนพรุ่งนี้ก็รู้ ข้า พวกข้าก็รู้กัน” ฉินหยิ่นรู้สึกหายใจติดขัด อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้นางอีกหน่อย

ในตัวนางมีกลิ่นหอมอ่อนไหว หอมยิ่งนัก แสงจันทร์สาดส่องใบหน้าขาวหมดจด เค้าโครงรูปร่างสมส่วนดังภาพวาดยิ่งมีความนุ่มนวลมากขึ้น

“ก็จริง เรื่องของพระราชาก็ไม่ถึงมือพวกเราที่มานั่งทาย พวกเราดูแล…… อ้ากกกกกก!” เย่หวินยังพูดไม่จบ ก็ร้องเสียงหลง โถมเข้าใส่ร่างของฉินหยิ่นอย่างแรง รัดคอเขาแน่น

ฉินหยิ่นตะลึงพรึงเพริดก็กลิ่นหอมอ่อนแล้วร่างน่มนิ่มที่โถมเข้าโดยไม่ได้ตั้งตัวไม่ทัน แล้วก็ฟังเย้หวินร้องเสียงหลง ก็นึกว่ามีคนลอบทำร้าย รัดเอวนางแน่นๆก็จัดหมุนตัวหันหลังกลับ

“ตรงไหนมีคนลอบทำร้าย? ออกมา!” ฉินหยิ่นคำรามเสียงดัง

“ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ใครมาลักลอบสังหาร มี มีหนู!” เย่หวินโถมเข้าใส่ตัวของเขา น่ำเสียงยังสั่นเทา

เมื่อกี้มีตัวอะไรบางอย่างนุ่มนิ่มขนปุกปุยอ้วนท้วมปีนขึ้นขานาง นางไม่ว่ารู้คือตัวอะไร เลยก้มมองดู เป็นหนูตัวหนึ่งปีนขึ้นมาจากรองเท้าขึ้นไป

“นะ หนู?” ฉินหยิ่นอดไม่ได้ที่จะทวนอีกรอบ เย่หวินกลัวหนูเนี่ยนะ?

“ใช่ๆๆๆ ยังอยู่ไหม?” เย่หวินพยักหน้าหัวสั่นหัวคลอน

เย่หวินเห็นหนูจนสั่นทั้งตัว นางคิดว่านางเป็นหญิงแกร่ง โลกนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้นางกลัวได้ คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่เห็นหนูตัวเดียว ขนลุกโดยไม่รู้ตัว หายใจติดขัด สุดท้ายยิ่งอยู่ยิ่งกลัว

ฉินหยิ่นตอนแรกจะบอกว่าไม่มีแล้ว แต่ตอนนี้เย่หวินเหมือนลูกลิงกำลังเกาะติดเขาแน่น เขารู้สึกไม่อยากปล่อยนางลงมา เขาอยากสัมผัสให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ยังอยู่ เจ้าห้ามลงมานะ หนูยั้วเยี้ยะเต็มไปหมด!” ฉินหยิ่นร้อง ยังต้องกระโดดไปมาให้เหมือนหนูยังอยู่ข้างล่าง

เย่หวินกลัวจนทำอะไรไม่ถูก กอดฉินหบิ่นจนแน่น ไม่กล้าลงมา