ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 ตกหลุมพราง

ขนตาของโล่หวินหลานยาวสวย ในห้องที่เงียบสงบแบบนี้นางเหมือนภูติตัวน้อยๆ เขามองไปที่นางอย่างเอ็นดู เขาไม่มีทางให้นางไปจากเขาแน่นอน

เขาใช้มือค่อยๆเปิดผมออก แล้วค่อยๆจูบลงที่หน้าผากของนาง

ท่าทางการนอนของนางสวยมาก โม่ฉีหมิงถอดเสื้อคลุมของตัวเอง แล้วค่อยๆคลุมให้นาง

เห็นนางหลับแบบนี้ สีหน้าของโม่ฉีหมิงเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ภายในประตูเมืองหลวง ถนนเส้นหนึ่งทอดยาวเข้าสู่ตัวเมือง ตลอดเส้นทางมีแต่แผงขายของ แล้วก็ผู้คนมากมายเดินไปเดินมา คนในตอนเช้ามีไม่มาก แต่ว่าก็ยังแออัดอยู่ดี

บนถนนทอดยาว คนๆหนึ่งสวมชุดสีเหลืองเด่นชัด ไม่ได้เป็นเพราะตัวนาง แต่เป็นเพราะนางกระโดดโลดเต้นอยู่หน้าแผงขายของ นางหยิบจับทั้งขนมและของไปเรื่อย ทำเอาผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนางควักเงินจ่ายแทบไม่ทันเลย

มีคนซื้อของแบบนี้ เจ้าของร้านมากมายแทบอยากจะเอาของมาเสนอให้กับผู้หญิงคนนี้ นางหยิบของไม่เลือกเลย

“เย่เซียวหลัว เจ้าไม่ได้ออกมาเที่ยวนานแค่ไหนแล้วเนี้ย?” เวินอ๋องจ่ายเงินจนทนไม่ไหว

เย่เซียวหลัวเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด นางตอบแค่อืมคำเดียว แล้วเดินของนางต่อไป

“หอมจังเลย กลิ่นอะไรหอมจัง? เวินอ๋อง เราไปตรงนั้นกัน” เย่เซียวหลัวสูดหายใจเข้าลึกมาก

เดินไปได้สองก้าว ก็ถูกกลิ่นหอมกลิ่นหนึ่งดึงดูดไป แผงขายของสีเขียวร้านหนึ่งมีขวดกระเบื้องสีเขียววางอยู่ เขาก้มตัวลงไปดู

“เดินผ่านไปผ่านมาพลาดไม่ได้เลยนะ น้ำหอมจากตะวันตกชั้นดีมีที่นี่ที่เดียว มาดูกันได้เลย” เจ้าของร้านตะโกนเรียกลูกค้า แต่กลิ่นของมันก็โชยไปไกลกว่านั้นมากแล้ว

เวินอ๋องจับไปที่หัว มองดูเงาน้อยๆที่กำลังวิ่งไปตรงนั้น ก็รู้สึกปวดหัว

หลังจากกลับมาจากเมืองอู เย่เซียวหลัวว่างเมื่อไหร่ ก็จะไปหาเวินอ๋องที่จวนตลอด นางไม่ได้มีความกลัวใดๆ เหมือนกับว่าตั้งใจให้คนรู้เห็น

แต่ว่าเขากลับกลัวท่าทีแบบนี้ของเย่เซียวหลัวมาก นางไม่กังวลเลย แต่ว่าเพราะนางคือว่าที่พระชายารัชทายาท เขาเป็นน้องชายของรัชทายาท อยู่กับนางแบบนี้คนอื่นจะพูดลับหลังได้ ดังนั้นเขาอยากจะออกห่างจากเย่เซียวหลัวมากกว่า

แต่ว่านางกลับตัวติดกับเขามาก เหมือนกับว่านางลืมเรื่องรัชทายาทไปแล้ว

“เซียวหลัว เจ้าช้าๆหน่อยได้ไหม” เวินอ๋องตามจนเหนื่อย

เจ้าของร้านให้พวกเขาสองคนเดินมา ก็มองไปที่พวกเขา เห็นว่าพวกเขาน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา บนตัวมีป้ายหยก หน้าตาก็ดูดีทั้งคู่ ในใจก็แอบคิดว่าจะทำยังไงถึงจะได้เงินจากพวกเขาดี

“แม่นาง แม่นาง มาดูน้ำหอมตะวันตกนี่สิ มันหอมมากเลยนะ” เจ้าของร้านเห็นสีหน้าของเย่เซียวหลัวดูตะลึงอยู่ เขาเลยพยายามขายของ

เย่เซียวหลัวยื่นมือไปรับขวดมาก แล้วเปิดฝาออก กลิ่นหอมภายในโชยออกมา นางดมกลิ่น มันมีกลิ่นของดอกไม้อ่อนๆ ไม่ได้ฉุนมาก แต่ว่ามันดมแล้วทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

“เจ้าลองดมดูสิ หอมมากเลยใช่ไหม” เย่เซียวหลัวเปิดขวดให้เวินอ๋องดม นางรู้สึกชอบมาก

กลิ่นของมันลอยเข้าจมูกของเวินอ๋อง เขาคือเวินอ๋อง กลิ่นอะไรไม่เคยดมมาบ้าง เครื่องหอมในโลกนี้เขาดมมาแทบหมดแล้ว แต่ว่าน้ำหอมตะวันตกนี่ เขาก็รู้สึกว่าธรรมดา

แต่ว่าเห็นเย่เซียวหลัวชอบมันมาก ก็ไม่อยากจะขัดใจนาง เขายิ้มแล้วพูดว่า “หอมมาก”

พูดจบ เขาก็ควักเงินออกมาจากถุงเงิน แล้วยื่นให้เจ้าของร้านไป แล้วพูดว่า “ไม่ต้องถอน”

เงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ เจ้าของร้านเอาชายเสื้อมาเช็ด แล้วกัด กลัวว่าเวินอ๋องจะเล่นแง่ จากนั้นเขาก็เก็บเงินไป เขาแอบยิ้มร้ายๆออกมา

“น้ำหอมนี่เป็นของแม่นางแล้ว คุณชายท่านนี้หน้าใหญ่มาก ข้าน้อยมีเครื่องหอมจากภูเขาดอกบัวหิมะ แถมให้แม่นางด้วยล่ะกัน” เจ้าของร้านหยิบขวดเล็กๆออกมา แล้วก็เอาใส่กล่องให้กับเย่เซียวหลัว

เดินกับเวินอ๋องมาตั้งนาน เครื่องหอมนี่ถือว่าเป็นของที่นางรู้สึกว่าดีที่สุด นางถือเอาไว้อย่างดีใจ

“ดีใจล่ะสิ? เราไปนั่งที่ร้านน้ำชาดีกว่า” เวินอ๋องมองไปที่เย่เซียวหลัวอย่างเอ็นดู สายตาของนางเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ตาของนางเป็นประกายมาก

สมองของเขาเหมือนเบลอ เขานึกถึงสายตาคู่นั้นขึ้นมา สายตานั่นดูใสและเป็นประกายมาก เพียงแค่นางยิ้ม ก็สามารถทำให้เขายอมแพ้ได้เลย แต่ว่านิสัยของนางไม่เหมือนกับดวงตาคู่นั้น แค่นางพูดก็เหมือนปลาที่ถูกเบ็ดเกี่ยวขึ้นมา