ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 83

ตอนที่ 83 ปะทะ

เครื่องหอมโชยกลิ่นอยู่ในห้องๆหนึ่ง

“ซิวเอ๋อ ช่วงนี้เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าก็รู้ว่าเซียวหลัวมา ทำไมถึงไม่ไปหานางล่ะ?” เย่ฮองเฮาอดถามไม่ได้

นางมองหน้ารัชทายาทอยู่นาน สุดท้ายเย่ฮองเฮาก็ตำหนิเขา

ไม่ชอบแล้วจะให้ทำยังไง? จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มาเป็นชายาของเขา เป็นใคร ก็รับไม่ได้ทั้งนั้นจริงไหม? แต่ว่ามันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เขารู้สึกหดหู่มาก

รัชทายาทโค้งคำนับแล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ช่วงนี้ลูกเหนื่อยกับเรื่องของการเมืองมาก ไม่มีเวลาจริงๆ หากมีเวลา ลูกจะไปที่จวนตระกูลเย่เอง”

คำพูดของรัชทายาท เย่ฮองเฮาเหมือนจะฟังจนเบื่อแล้ว นางขมวดคิ้ว นางเชื่อว่ารัชทายาทยุ่งเรื่องการเมืองจริง แต่ไม่เชื่อว่าเขาจะหาเวลาไม่ได้เลย

“ซิวเอ๋อ จะให้แม่ต้องพูดกับเจ้าอีกกี่ครั้ง เซียวหลัวนางเป็นว่าที่ชายารัชทายาท เป็นว่าที่ฮองเฮา เรื่องนี้ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้ เจ้าไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง” เย่ฮองเฮาพูดอย่างหนักแน่น

นางไม่เชื่อว่ารัชทายาทจะไม่เข้าใจ เขาน่าจะรู้ว่าอะไรสำคัญไม่งั้นเขาจะดูแลบ้านเมืองนี้ได้ยังไง? คนทั่วแผ่นดินจะยอมรับเขาได้ยังไง? เพียงแต่ นางกลัวว่าเขาจะถูกคนหลอก

นางมองทุกอย่างชัดเจน ลูกชายตัวเองคิดอะไรนางก็รู้ สิ่งที่นางทำได้ตอนนี้คือดึงสติเขากลับมาตอนที่เขายังไม่หลงไปมากกว่านี้

รัชทายาทแค่ยิ้ม เขามองไปที่ฮองเฮา เหมือนมองนางออก สายตาของเขาเย็นชาเหมือนคนแปลกหน้า เย่ฮองเฮาเห็นเขามองก็รู้สึกขนลุก สายตาของเขาเย็นชาจนน่ากลัว

“เสด็จแม่ ลูกทราบแล้ว” รัชทายาทพยายามข่มความโกรธเอาไว้

ในเวลาที่เขาไม่มีทางเลือก คนอื่นยังเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาอีก คนๆนั้นยังเป็นแม่ของเขาเอง

ท่าทีของรัชทายาททำให้เย่ฮองเฮาพูดอะไรไม่ออกอีก นางขมวดคิ้ว ในใจก็ร้อนใจมาก

“รู้แล้วทำไมถึงไม่ไปทำ? พูดแล้วมันได้อะไร?” จู่ๆนางก็ตะคอกขึ้นมา เหมือนคนเป็นแม่ทั่วไปที่ตำหนิลูก

ถึงแม้ภายในห้องจะมีแค่พวกเขาสองคน แต่ว่าเย่ฮองเฮาตำหนิแบบนี้ ในใจของรัชทายาทก็ไม่สบายใจอยู่ดี สายตาของเขาเย็นชาลง เหมือนกระบี่ที่แหลมคมกำลังจับจ้องมาที่เย่ฮองเฮา บรรยากาศภายในเงียบมาก

พูดไม่ทันไร เย่ฮองเฮาก็รีบเรียกให้วี่จือเข้ามา นางกวาดสายตาไปที่รัชทายาท รัชทายาทไม่ได้คิดถึงเย่เซียวหลัว แต่เย่เซียวหลัวกลับคิดถึงรัชทายาทขึ้นมา มันทำให้นางแปลกใจมาก

วี่จื่อถวายพระพรเย่ฮองเฮา เดิมจะให้เอาให้นางดู แต่ว่ายังไม่ทันให้ ก็ถูกรัชทายาทแย่งไป

“เสด็จแม่ ท่านควรจะให้เกียรติเซียวหลัวมากกว่านี้” รัชทายาทกำมือแน่น แล้วก็จากไป

ฮองเฮาโกรธและเรียกเขา นางขวางข้าวของที่อยู่ข้างๆออกไป นี่น่ะหรอลูกชายที่นางเลี้ยงมากับมือ คิดไม่ถึงว่าจะอกตัญญูขนาดนี้ มีอะไรก็คิดจะปิดนาง?

วี่จื่อรีบเข้าไปห้าม พยุงนาง คิดอยากจะพูดอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้นางจะผลักวี่จื่ออก แล้วนั่งลง

“เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” น้ำเสียงของฮองเฮาสั่นเครือ

สถานการณ์แบบนี้ทำให้วี่จื่อพูดอะไรไม่ออก นางมองแล้วก็ออกไป

ภายในส่วยซินเก๋อ เถ้าแก่รู้ว่ามีแขกสำคัญมาเยือน ก็เลยเอาของดีของร้านออกมา ให้เสี่ยวเอ้อเอาขึ้นไปให้ทั้งสองคน

“บรรยากาศที่นี่ไม่เลวเลย ดีกว่าที่จวนอีก วันๆอยู่แต่ในจวน ข้าจะบ้าตายอยู่แล้ว” เย่เซียวหลัวยืนอยู่ริมหน้าต่าง บิดขี้เกียจ

คำพูดแบบนี้ในสายตาของเวินอ๋อง กลับมีความหมายที่ต่างออกไป ทุกครั้งนางชอบออกมาเที่ยวกับเขา และเริ่มเชื่อในตัวเขา นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ขอแค่ตระกูลเย่ยังไงอยู่ ควบคุมเย่เซียวหลัวไว้ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น

“แน่นอน ใต้เท้าเย่ไม่ควรให้เจ้าอยู่แต่ในจวน น่าจะให้เจ้าออกมาเรียนรู้อะไรข้างนอกบ้าง” เวินอ๋องพูดกับเย่เซียวหลัวด้วยท่าทีที่อ่อนโยนและมีรอยยิ้ม

เย่เซียวหลัวหันหน้ากลับมา เห็นเขากำลังยิ้มอยู่พอดี สายตาของเขามันบริสุทธิ์ หน้าตาที่หล่อเหลามันมีความจริงใจแฝงอยู่