ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 84

ตอนที่ 84 ยุ่งเหยิง

“เย่เซียนหลัว เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าทำแบบนี้มันมีผลตามมายังไงบ้าง? พวกเจ้าสองคนนี่มัน .......” คำพูดของรัชทายาทหลังจากนั้นเขาไม่กล้าพูดมันออกมา เขาเก็บความโกรธกลับไป แล้วเปลี่ยนเป็นการถาม

เย่เซียนหลัวร้องไห้หนักมาก มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่านางร้องไห้เพราะอะไร นางไม่ได้ร้องเพราะรัชทายาทรู้เรื่องนางกับเวินอ๋อง แต่เป็นเพราะนางรู้ใจตัวเองแล้ว ในใจของนางมีแต่เวินอ๋อง ไม่ใช่รัชทายาท

“รัชทายาท ข้าจะเป็นคนไปอธิบายเรื่องนี้เอง แล้วจะไปร้องขอให้ฮองเฮาถอนหมั้นให้ข้าได้แต่งงานกับเวินอ๋อง คนที่ข้ารักไม่ใช่ท่าน ข้าจะแต่งงานกับคนที่ข้ารักเท่านั้น” เย่เซียนหลัวสะอื้น นางพูดความในใจของนางออกมาหมด

รัชทายาทตัวสั่น สายตาของเขาตอนนี้เหมือนกับมีดดาบ เขามองไปที่เวินอ๋องที่อยู่บนพื้น เขาพูดว่า “ได้ ในเมื่อพวกเจ้าต้องการแบบนี้ ข้าก็จะไม่ห้าม”

พูดจบ เขาก็ออกจากร้านชาไป

เมื่อรัชทายาทออกไปแล้ว นางไม่มีความกลัวเลย แถมยังโล่งใจด้วย ตอนนี้ในใจของนางมีแต่เวินอ๋องไม่มีคนอื่นอีก

กลิ่นหอมภายในห้องสลายไปอย่างรวดเร็ว ภายในห้องไม่มีกลิ่นอะไรอีกแล้ว มีเหลือเพียงแต่กลิ่นคาวเลือด แล้วก็ร่องรอยการต่อสู้ของทั้งคู่

โต๊ะกับข้าของเครื่องใช้แตกหมดแล้ว บนพื้นมีแต่เศษแก้วกระจัดกระจายไปหมด

“เจ้าเป็นยังไงบ้าง? ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ” เย่เซียนหลัวพยุงเวินอ๋องขึ้นมา สีหน้าของเขาแย่มาก ริมปากมีเลือดไหลออกมา

เย่เซียนหลัวยื่นมือไปเช็ดเลือดที่ปาก ใบหน้าของเขามีบาดแผลมากมายเต็มไปหมด แต่ว่าสีหน้าของเขานั้นเย็นชามาก

“ไม่เป็นไร เซียวหลัว เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรกับรัชทายาท? เจ้าอยากแต่งงานกับข้า?” เสียงของเวินอ๋องมันแงไปด้วยการประชดประชัน สายตาของเขาเหมือนคนแปลกหน้า

น้ำเสียงที่เขาถามเย่เซียนหลัวมันทำให้นางเจ็บ นางสูดหายใจเข้าลึก แล้วถามอย่างสงสัยว่า “ใช่ ข้ากับรัชทายาทไม่ได้รักกัน ข้าไม่มีทางแต่งงานกับเขา”

เย่เซียนหลัวพูดพลางส่ายหน้า น้ำตาของนางไหลลงมาทั้งสองด้าน นางมองสายตาของเวินอ๋องมันเหมือนสายตาของคนแปลกหน้า เหมือนคนตรงหน้านั้นไม่ใช่เวินอ๋องที่นางรู้จัก

“เจ้าเองก็แต่งกับข้าไม่ได้เหมือนกัน” เวินอ๋องตะคอก

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เซียนหลัวจะพูดแบบนี้ออกมา เขาทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าใกล้นาง แต่ไม่ใช่เพื่อให้นางมาแต่งงานกับเขา เขาแค่อยากให้นางเชื่อใจเขาเท่านั้น

หากเป็นอย่างนั้นจริง เขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนที่ไม่สนใจความรู้สึกของพี่น้อง

แต่ถ้าอย่างนี้ เขากลัวว่าจะทำให้ความสัมพันธ์ของเย่เซียนหลัวมีปัญหา แล้วเย่เซียนหลัวจะไม่เชื่อใจเขาอีก

แต่ว่า เขาแต่งงานกับเย่เซียนหลัวไม่ได้จริงๆ

“เวินอ๋อง ทำไมเจ้าทำแบบนี้? เมื่อกี้ที่ข้าพูดกับรัชทายาทนั้นเป็นความจริงทั้งหมด นอกจากพี่ชายสามคนของข้าแล้ว ไม่มีใครที่ดีกับข้าเหมือนเจ้าเลย ข้าอยากจะแต่งงานกับเจ้าจริงๆ ทางฮองเฮาเดี๋ยวข้าจะเป็นคนไปพูดเอง ...... ข้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อนแน่นอน” เย่เซียวหลัวพูดจนจบ ก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด นางจับมือของเวินอ๋องไว้แน่น

นางเริ่มไม่อยากเสียความอ่อนโยนแบบนี้ไป นางอยากจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางได้รับ

ภายในห้องตอนนี้มีเพียงเสียงร้องไห้ของเย่เซียวหลัวเท่านั้น น้ำตานองหน้านาง นางก้มหน้าร้องไห้ เสียงสะอื้น คำพูดของนางทุกคำมันทิ่มแทงใจของเวินอ๋องมาก มันเหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ในอก

เวินอ๋องก้มหน้าแล้วถอนหายใจ เขาใช้สองมือจับไปที่ใบหน้าเย่เซียนหลัวอย่างอ่อนโยน เขาใช้นิ้วของเขาในการเช็ดน้ำตาของนาง เหมือนจะเห็นใจนางมากแล้วพูดว่า “เซียวหลัว ข้าแต่งงานกับเจ้าไม่ได้จริงๆ คนที่เจ้าต้องแต่งงานด้วยคือรัชทายาทไม่ใช่ข้า เรื่องของเราไม่มีใครยอมรับมันได้หรอก มันมีแต่จะทำให้คนหัวเราะเยาะเท่านั้น”

คำว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้มันทำให้เย่เซียวหลัวเจ็บปวด นางไม่เข้าใจ หากอยู่ด้วยกันไม่ได้ แล้วเขาจะทำดีกับนางทำไม? แล้วจะพานางไปเที่ยวทำไม? แล้วเมื่อกี้เขาจะทำกับนางยังไง?

นางถามเขาด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ถ้าอย่างนั้น ที่เจ้าทำเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง? เจ้า ทำเรื่องแบบนั้นกับข้า มันหมายความว่ายังไง?”

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าอย่าถามข้าอีกเลยว่ามันคืออะไร จู่จู่มันก็ ก็ ...... เซียวหลัวเจ้าเข้าใจไหม?” เวินอ๋องขมวดคิ้ว น้ำเสียงแข็งมาก

เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นมา เมื่อกี้สู้กับรัชทายาทไป ร่างกายเหมือนรับไม่ไหว สมองเบลอมาก เขาใช้มือตบไปที่หน้าผาก เขามองไปที่ขวดน้ำหอม เขาได้ยินเสียงเย่เซียนหลัวร้องไห้ เขาก็เข้าใจอะไรขึ้นมาทันที

ตั้งแต่เขาเริ่มพาเย่เซียนหลัวออกไปเที่ยวเล่น แผนการทุกอย่างมันก็เริ่มต้นขึ้น เจอคนขายน้ำหอม เสี่ยวเอ้อที่ส่วยซินเก๋อ พวกเขาถูกจูงจมูกให้เดินตามเกม พวกเขาเดินเข้าสู่หลุมพรางที่พวกเขาวางไว้

แม้แต่รัชทายาทเองก็ถูกวางหลุมพรางเอาไว้เหมือนกัน ตั้งใจให้รัชทายาทมาเห็นละครฉากนี้ เขาประมาทมากไป ทำให้ตกหลุมพรางใหญ่ขนาดนี้

คนที่วางแผนเรื่องนี้ร้ายมาก ทำให้รู้สึกขนลุก ทำให้ตกหลุมพรางโดยไม่รู้ตัวเลย เวินอ๋องเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมา เขาเริ่มจัดการความรู้สึกความคิดของตัวเองได้แล้ว

เขาจับไปที่ไหล่ของเย่เซียนหลัว แล้วพูดว่า “เซียวหลัว เจ้ารู้ไหม? ทุกอย่างมันมีคนวางแผนให้เราเจอแบบนี้ เราตกหลุมพรางที่คนวางไว้”