ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 89

ตอนที่89 ปิ่นหัก

โล่หวินหลานจับขอบโต๊ะไว้แน่น ในใจรู้สึกโกรธมาก นางมองโม่ฉีหมิง กำแพงชั้นสุดท้ายมันถูกปะทุออกแล้ว

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรก็ผิด ไม่เชื่อใจข้าแล้ว ถ้างั้นข้าจะอธิบายไปยังไงเจ้าก็คงไม่เชื่อจริงไหม?” โล่หวินหลานมองไปที่พื้นแล้วส่ายหน้า จากนั้นก็ยื่นมือไปดึงปิ่นหยกลายดอกบัวออกมาจากศีรษะ แล้วขวางลงไปกับพื้นอย่างแรง ปิ่นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เสียงแตกที่ดังชัดเจนดังเข้าหูของโม่ฉีหมิง เขาจับเก้าอี้ไว้แน่น มือของเขาสั่น เขาไม่รู้ว่าหากไม่ทำแบบนี้แล้ว เขาจะทำอะไรลงไปบ้าง

โล่หวินหลานเดินออกจากห้องหนังสือไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลย

ครั้งนี้ โม่ฉีหมิงไม่ได้รั้งนางไว้อย่างเคย แต่ปล่อยให้นางออกไปจากห้องหนังสือตามที่นางต้องการ

แสงแดดภายนอกส่องทิ่มตาของนาง ลมร้อนพัดใส่หน้าของนาง นางเอามือพาดที่หน้าผากแล้วเงยหน้ามองฟ้า น้ำตาเย็นๆไหลลงมาจากตา เหมือนเป็นเพราะแดด

เย่หวินยืนอยู่ข้างๆด้วยความร้อนใจ นางได้ยินว่ามีเกิดเรื่อง เหงื่อก็ออกเต็มหน้าผาก

เห็นโล่หวินหลานเดินออกมาด้วยความรีบร้อน นางก็รีบเดินตามมา

ครั้งนี้โล่หวินหลานไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่เดินออกจากประตูใหญ่ไปเลย พ่อบ้านมองโล่หวินหลานวิ่งออกนอกประตูไปด้วยอารมณ์โกรธ อีกทั้งเย่หวินที่วิ่งตามไปไม่ทัน

“แม่นางเย่หวิน เมื่อวานพระชายายังดีดีอยู่เลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?” พ่อบ้านไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

ประตูเขาเป็นคนเปิด เขาเป็นคนให้พระชายาไป ท่านอ๋องรักพระชายาแค่ไหนคนในจวนรู้ดีทั้งนั้น หากท่านอ๋องถามมา เขาจะทำยังไง?

“ไปแล้ว แล้วจะทำยังไงได้ล่ะ? ข้าจะไปรายงานท่านอ๋องก่อน” เย่หวินแบมือ

นางเดินไปที่ห้องหนังสือเตรียมรับคำตำหนิและรับโทษเต็มที่ เห็นสีหน้าของโม่ฉีหมิงไม่ดี แต่เมื่อเขาแม้แต่รอยยิ้มก็หมดไปแล้ว พูดแค่ว่า “ไปแล้วก็ช่างเถอะ”

เย่หวินถอนหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นโม่ฉีหมิงตอบด้วยความจนใจแบบนี้

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาควบคุมทุกเรื่องไว้ในกำมือของเขาได้ตลอด เหมือนทุกเรื่องเป็นไปอย่างที่เขาคิดเอาไว้ทั้งหมด แต่หลังจากที่เขาได้เจอพระชายาคนนี้ มันมีหลายเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไป เหมือนทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม

ไม่รู้ควรพูดยังไงดี เขากำลังคิดจะออกไปจากห้องเหลือบไปเห็นปิ่นหยกลายดอกบัวที่แตกอยู่ที่พื้น ในใจก็เขาก็เจ็บปวดขึ้นมา แล้วออกไปจากห้อง

เรื่องคราวนี่รุนแรงมาก แม้แต่ปิ่นหยกลายดอกบัวของพระชายาก็แตก

ภายในจวนเวินอ๋อ ภายในห้องจุดธูปหอมเอาไว้ หน้าต่างประตูปิดสนิท ตั้งแต่เขากลับมาจากส่วยซินเก๋อ ก็อยู่ในห้องนอนตลอด ไม่ได้คิดถึงเรื่องในวันนั้นอีก

เขาปฏิเสธที่จะพบคนที่มาหาเขาทั้งหมด ไม่ไปประชุมเช้า ขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียว เอาแต่ดื่มเหล้า เขาสู้อุตส่าห์ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ความเชื่อใจจากเย่เซียวหลัวมา มันเป็นแต้มต่อเดียวที่จะเอาชนะรัชทายาทได้ แต่ตอนนี้ เย่เซียวหลัวจะเอาเรื่องนี้บอกกับเย่ฮองเฮา เขาก็จะกลายเป็นเป้าหมายทันที คนทั่วแผ่นดินจะหัวเราะเยาะเขา ทำลายแผนการของเขาทุกอย่าง

มีคนมาเคาะประตู เขามองไปที่ประตูอย่างหงุดหงิด ใครมากวนเขาอีก?

“ท่านอ๋อง คุณหนูสามของตระกูลเย่ให้คนส่งของมาให้ท่าน” สาวใช้มารายงาน แต่ไม่กล้าพูดเยอะ นางรู้ว่าช่วงนี้ท่านอ๋องอารมณ์ไม่ค่อยดี นางไม่เคยเห็นท่านอ๋องเป็นแบบนี้มาก่อน

เวินอ๋องกำลังดื่มเหล้าอยู่อึ้งไป เย่เซียวหลัว? นางให้คนเอาอะไรมาให้อีก? วันนี้พูดกับนางชัดเจนแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมนางยังคงมาตื้อเขาอีก?

เขาขว้างขวดเหล้าทิ้ง แล้วพูดด้วยความโมโหว่า “ทิ้งของให้หมด ต่อไปไม่ว่านางจะส่งอะไรมา ไม่ต้องรับอีก”

สาวใช้รับคำสั่งแล้วก็ถอนออกไป คนในจวนเห็นว่านางเพิ่งมาใหม่ ก็เลยให้นางรับผิดชอบเรื่องซื้อเหล้าให้ท่านอ๋องกับรับหน้ากับของที่คุณหนูสามตระกูลเย่ส่งมา ทั้งๆที่รู้ว่าท่านอ๋องอารมณ์ไม่ดี แต่กลับให้นางรับผิดชอบงานนี้

ครั้งนี้ไม่เพียงทำให้เวินอ๋องไม่พอใจ แถมยังทำให้คุณหนูสามตระกูลเย่อีกด้วย?

ก็แค่จูบนางไปเอง ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น มาตื้อเขาทำไมทุกวัน?

หากเขาคิดอะไรกับนางจริง เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้นางมา แต่ว่านางไม่ใช่โล่หวินหลาน ไม่ได้มีค่าให้เขาต้องแย่งชิง อีกทั้งเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางด้วย แล้วทำไมเขาถึงได้จูบนางล่ะ แถมยังจูบอย่างดูดดื่มด้วย แม้แต่รัชทายาทมายังไม่รู้ตัวเลย

ตอนนั้นเขาเวียนหัว สู้กับรัชทายาทได้พักหนึ่งถึงได้สติ เรื่องหลังจากนั้นก็มึน เวินอ๋องจับไปที่หัวของตัวเอง นั่นแสดงว่าเขาถูกคนวางยาแน่นอน

เขาตกใจกับความคิดของตัวเขาเอง ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นเขาถึงได้ไม่มีสติ