ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 88

ตอนที่ 88 ไม่สนใจ

ฉินหยิ่นตัวสั่น เขายื่นมือไปดึงเย่หวิน เพื่อบอกให้นางหยุดพูด คำพูดแบบนี้แม้แต่เขาก็ไม่กล้าพูด เพราะมันเกี่ยวข้องกับโล่หวินหลาน เขาถึงเลือกที่จะไม่พูด

แต่ว่าเย่หวินทนไม่ได้ นางไม่อยากให้ฉินหยิ่นปกป้องโล่หวินหลาน จนตัวเองกลายเป็นคนผิด

“ฉินหยิ่น ที่เย่หวินพูดมันจริงหรือเปล่า?” โม่ฉีหมิงย้อนถามฉินหยิ่นอีกครั้ง

ฉินหยิ่นสืบได้เรื่องมาแล้ว เพราะรัชทายาทเข้าห้องของโล่หวินหลาน เขาเลยไม่พูด ตอนนี้ เขาได้ยินเรื่องนี้จากปากของเย่หวินแล้ว เขาไม่กล้าที่จะไม่พูดความจริง

เสือสองตัว ฉินหยิ่นไม่รู้ว่าควรจะเลือกฝ่ายไหน สุดท้ายก็ยอมพยักหน้า

เมื่อเห็นฉินหยิ่นยืนยันแล้ว โม่ฉีหมิงกำหมัดแน่น เส้นเลือดของเขาโผล่ออกมา ตัวของเขามีแต่ความโกรธ เหมือนว่าท่ามีใครเข้าใกล้เขาอีกนิดเดียว เขาก็สามารถทำร้ายคนได้ทันที

คนที่เขาทั้งรักทั้งหวง ปกป้องเอ็นดู ทุกอย่าง กลับแอบเจอรัชทายาทโดยที่ไม่ยอมบอกเขา ความเชื่อใจระหว่างพวกเขามันหายไปไหนหมด?

“ท่านอ๋อง ที่จริงแล้ว รัชทายาทมาแค่ครู่เดียวก็ออกไปแล้ว ......” ฉินหยิ่นพูด ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม

รอบตัวของโม่ฉีหมิงตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลย ฉินหยิ่นเพราะอยู่กับเขามานานก็เลยกล้าพูด แม้แต่เย่หวินที่อยู่ข้างๆก็ดึงชายเสื้อเขา ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก

เพิ่งจะช่วยเขามาจากกองเพลิงเมื่อกี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะเลือกจะกระโดดลงไปอีก อีกทั้งท่านอ๋องดีกับพระชายาขนาดนั้น คงไม่ตำหนินางเพราะเรื่องรัชทายาทหรอก?

“พวกเจ้าออกไปเถอะ” โม่ฉีหมิงกัดฟันพูดออกมา

ทั้งสองคนรีบเดินออกจากห้องไป

โม่ฉีหมิงจับไปที่หน้าอกของตัวเอง สายตาของเขาจ้องไปที่หน้าต่าง เขากลัวว่าตัวเขาจะทนไม่ได้ ที่จะคิดทำร้ายโล่หวินหลาน

บรรยากาศในจวนกดดันมาก โล่หวินหลานออกมาจากห้องก็รู้สึกได้ ปกติสาวใช้จะทำงานของตัวเอง เมื่อเห็นนาง ก็ก้มหน้า ทักนาง แล้วก็ไปทันที

โล่หวินหลานคิดจะเรียกนาง แต่พวกนางเดินไปเร็วมาก ก็เลยล้มเลิกความคิดไป

พอไปที่ห้องหนังสือเพื่อไปหาโม่ฉีหมิง ฉินหยิ่นก็ขวางเอาไว้

“เย่หวิน เจ้าว่าโม่ฉีหมิงกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมแม้แต่ข้าก็ไม่ให้เข้าไป” โล่หวินหลานนั่งอยู่ตรงทางเดิน มองไปรอบๆตัวรู้สึกโดดเดี่ยวมาก

เย่หวินเหมือนจะรู้สึกกลัวนางส่ายหัว ไม่กล้าสบตาของนาง “ข้าน้อยไม่ทราบ”

อาหารค่ำก็ยังไม่เห็นโม่ฉีหมิง นางกินข้าวคนเดียว จากนั้นก็ไปที่ห้องหนังสืออีกครั้งแต่ก็ถูกขวางไว้เหมือนเดิม ฉินหยิ่นไม่กล้าสบตานาง พูดแค่สองสามคำให้นางกลับไป

ต่อให้เป็นคนใจเย็นแค่ไหนก็มีขีดจำกัด โล่หวินหลานออกจากประตูห้องมาแล้วสาบานว่านางจะไม่เหยียบมาที่ห้องหนังสือนี้อีก จากนั้นก็เดินไปที่เรือริมน้ำในจวน เมื่อเห็นนางขึ้นเรือไป เย่หวินก็รีบห้ามนางไว้

“พระชายา ท่านขึ้นเรือไปทำไม? มันอันตรายนะ” เย่หวินร้อนใจมาก

โล่หวินหลานสะบัดมือนาง ขมวดคิ้ว โม่ฉีหมิงไม่สนใจนาง แม้แต่เย่หวินยังจะมาห้ามนางอีก นางเหมือนนกที่ถูกขังในกรง

“อันตรายที่ไหนกัน? บนเรือมีปีศาจหรือไง? จะมีใครมาลอบสังหารข้าหรือปลาในน้ำจะทำให้เรือล่มหรือไง? ข้าว่ายน้ำเป็นนะ” โล่หวินหลานจ้องไปที่เย่หวินด้วยความหงุดหงิด

ความอดทนของเย่หวินที่ดี สีหน้าของนางยังคงมองโล่หวินหลานเหมือนเดิม นางจับมือของนางเอาไว้แน่น ยังไงก็ยังไม่ยอมให้นาขึ้นเรือไป

มีคนมาขัดขวาง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่มีความสุขทั้งนั้น โล่หวินหลานมองไปที่เย่หวินที่จับมือนางไม่ยอมปล่อย ในใจก็รู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของนาง แต่ว่าเรือนี่มันก็อยู่ในจวน สระน้ำก็อยู่ในจวน นางจะห่วงอะไร?

โล่หวินหลานไม่ได้คิดจะทำให้เย่หวินลำบากใจ ปล่อยมือแล้วก็เดินไปที่สะพาน

ค่ำคืนที่เงียบเหงา แสงจันทร์ส่องมาที่นาง เย่หวินเองก็ไม่ได้พูดอะไรนางเดินอยู่คนเดียว ทันใดนั้นเองก็มีคนวิ่งหน้าตาตื่นมา

“พระชายา พระชายา” เสียงของพ่อบ้านดังขึ้น เมื่อโล่หวินหลานหันหน้าไป เขาก็พูดว่า “พระชายา องครักษ์ของรัชทายาทส่งจดหมายมาให้ท่าน สั่งให้ข้าน้อยเอามาให้ท่านถึงมือ”