ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 87

ตอนที่ 87 ค่ำคืนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดบางๆสีแดง ด้านในใส่ชุดชั้นในสีแดงเพลิง ที่เอวคาดสายคาดเองบนตัวไม่มีเครื่องประดับใดๆ ใบหน้ามีผ้าปิดสีแดง เห็นแต่ดวงตาที่น่าหลงใหลหนึ่งคู่ ดวงตาของนางแทบจะให้คนที่มองควักหัวใจมากมอบให้นาง

เสียงเพลงบรรเลงไม่หยุด นางปลดปล่อยความงามของมาอย่างเต็มที่ ไม่เสียแรงที่เป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งของยองเซียงโหลว นางถือได้ว่าเป็นหญิงงามในหนึ่งพันปีเลย

ราชินีดอกไม้จิ่นซื่อชื่อนี้ไม่ได้มีแค่ชื่อจริงๆ

ค่ำคืนแบบนี้ การเริงระบำของจิ่นซื่อ แทบจะได้ใจผู้ชายของเมืองหลวงแล้ว

เมื่อนางเต้นจบ แม่เล้าก็ออกมายืนข้างๆแม่นางจิ่นซื่อ เหมือนจะสั่งให้นางถอดผ้าปิดหน้าออก

แม่เล้ายิ้มให้แขกทุกคน แล้วพูดว่า “คุณชายทุกท่าน ข้าเชื่อว่าที่พวกท่านมาที่ยองเชียงโหลวเพราะอยากจะได้สาวงามไปเคียงคู่ แม่นางจิ่นซื่อเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของเรา พวกท่านก็ได้เห็นความงามของนางไปแล้ว ดังนั้น ใครจะได้นางไปขึ้นอยู่กับการออกราคาของพวกท่านแล้ว”

แม่เล้าพูดจบ ทุกคนก็ปรบมือ จากนั้นจิ่นซื่อก็พูดว่า “ข้าน้อยจิ่นซื่อ”

แค่ประโยคสั่นๆ ทุกคนก็แทบละลาย

เริ่มมีคนตะโกนราคาออกมา รัชทายาทมองมาที่นาง ยิ้มแห้งๆ ขณะที่ยกเหล้าขึ้นดื่มก็บังเอิญสบไปที่ตาของเขาพอดี เขายกเหล้าดื่มจนหมด ในสายตาของจิ่นซื่อเหมือนจะมีรอยยิ้ม

“คุณชายต้วนเสนอห้าร้อยห้าสิบตำลึง ยังมีใครให้มากกว่านี้ไหม?” แม่เล้ายิ้ม

ห้าร้อยห้าสิบตำลึง มากกว่ารายได้ของหอนางโลมของนางทั้งเดือนอีก อีกทั้งมากกว่าคืนแรกของราชินีดอกไม้อีกนะ สถิติใหม่

คุณชายต้วนเป็นคุณชายเศรษฐีในเมืองหลวง ในจวนของเขามีภรรยามากถึงสิบคน สิ่งที่เขาชอบทำคือการชิงผู้หญิงของคนอื่นมาเป็นน้อยของตัวเอง หน้าตาก็อ้วนๆหูใหญ่ๆพุงใหญ่ๆ ตอนนี้เขามองไปที่จิ่นอีมองทะลุไปถึงเนื้อหนังด้านในแล้ว

จิ่นอีสะกิดแม่เล้า นางเห็นคุณชายต้วนก็รู้สึกแปลก ยิ่งไม่ต้องบอกว่าต้องไปดูแลเขาหนึ่งคืนเลย แต่ว่าแม่เล้าเห็นแก่เงินมากกว่า เลยไม่ได้สนใจนาง

รัชทายาทนั่งดูละครมาพักหนึ่งแล้ว พอดีสบตาไปที่จิ่นซื่อพอดี สายตาที่เย็นชาของเขามองไปที่นาง จากนั้นก็เก็บสายตากลับมา

ขณะที่แม่เล้ากำลังจะเคาะราคาสุดท้าย ก็มีเสียงนิ่งๆเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “หนึ่งพันตำลึง”

ทุกคนมองไปตามเสียงทั้งหมด อยากรู้ว่าใครใจป้ำขนาดนี้

จิ่นซื่อถอนหายใจ แล้วมองไปที่รัชทายาทที่อยู่ชั้นสอง

หนึ่งพันตำลึง ในยองเชียงโหลวนอกจากคืนแรกของราชินีดอกไม้เมื่อสิบปีที่แล้ว ก็ไม่มีใครได้ราคานี้อีก หลังจากนั้นมาสิบปีจิ่นซื่อคือคนแรก

แม่เล้ารีบถามว่ามีใครให้ราคาสูงกว่านี้ไหม ทุกคนเงียบ ไม่มีใครกล้าออกเงินมากกว่านี้อีกแล้ว

“คุณชายท่านนี้ แม่นางจิ่นซื่อคืนนี้เป็นของท่านแล้ว” แม่เล้ายกมือของจิ่นซื่อขึ้นมา แล้วส่งนางไปให้รัชทายาท

รัชทายาทมองแต่แก้วเหล้า แล้วดื่มอย่างเดียว หลังจากนั้นก็ควักตั๋วเงินออกมาให้แม่เล้าไป

แม่เล้ารับเงินมาอย่างดีใจ แล้วรีบดันตัวจิ่นซื่อไปให้รัชทายาท กลิ่นหอมบนตัวนางโชยเข้าจมูกของเขา กลิ่นหอมนี้ต่างจากโล่หวินหลาน กลิ่นเมื่อกี้มันยังคงติดอยู่กับเขา ไม่จางไปไหน

คนเริ่มสลายไป บรรยากาศในคืนนี้ในยองเชียวโหลวต่างกับคืนนี้ จิ่นซื่อถอดผ้าปิดหน้าออก ใบหน้าอันงดงามของนางปรากฏตรงหน้าของรัชทายาท พริบตาเดียวมันทำให้เขาต้องอึ้งไป

“ไม่ทราบให้เรียกคุณชายว่าอะไร?” เสียงอันอ่อนหวานของจิ่นซื่อดังเข้าหูของรัชทายาท มืออันอ่อนนุ่มของนางจับมือของเขาเอาไว้

“ข้าแซ่ ...... มู่ ในเมื่องานจบแล้ว เจ้าก็รีบกลับไปอาบน้ำนอนเถอะ ข้าเองก็ควรกลับบ้านแล้ว” รัชทายาทดึงมือออก แล้วคิดจะเดินลงจากร้านไป

จิ่นซื่อคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะไม่มีเสน่ห์ขนาดนี้ ผู้ชายในเมืองอยากได้ตัวนางกันทุกคน แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่อยาก เหมือนเขาไม่มีอารมณ์หรือความต้องการเลย จ่ายเงินหนึ่งพันตำลึง แต่ไม่มองนางแม้แต่นิดเดียว มันทำให้นางรู้สึกว่านางไม่มีเสน่ห์

“คุณชายมู่ ในเมื่อคืนนี้ท่านซื้อตัวข้ามาแล้ว ก็ถือว่าข้าเป็นคนของท่านในคืนนี้ ท่านจะไปไหน ข้าก็จะไปกับท่านด้วย” จิ่นซื่อก็เหมือนกับงูตัวน้อยที่พันอยู่กับเขาตลอดเวลา นางขยับตัวเข้ามาที่หูของเขา ความร้อนจากลมหายใจของนางโชยเขาหูของเขา

เขากลืนน้ำลาย เขาเองก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักเรื่องของชายหญิง เจอการยั่วยวนขนาดนี้ เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน

นางค่อยๆจูบเขา รัชทายาทได้สติคืนมา ก็เปลี่ยนฝ่ายรับเป็นรุกทันที เขาจับจิ่นซื่อจูบอย่างดูดดื่ม