ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 86

ตอนที่ 86 เหลาะแหละ

บรรยากาศภายในห้องเคร่งเครียดมาก กลิ่นเหล้าโชยอยู่บนเตียง โล่หวินหลานพยายามทำให้ตัวเองผ่อนคลายที่สุด

รัชทายาทรู้สึกหงุดหงิดมาก เขามองไปที่โล่หวินหลาน แล้วพูดว่า “หวินหลาน ข้าไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ได้ยังไง แต่ข้าอยากมามาก ข้าอยากมาเจอเจ้า อยากคุยกับเจ้า”

เสียงลมหายใจที่หนักแน่นของเขาดังอยู่ในหูของโล่หวินหลาน นางรู้ว่าทำไมเขาถึงได้วู่ว่ามขนาดนี้ หากไม่ใช่เพราะนางกับโม่ฉีหมิง เขาก็คงไม่มีทางเห็นอะไรแบบนั้น สำหรับเขาแล้ว มันกระทบจิตใจมาก

“รัชทายาท ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน อีกทั้งข้าเองก็เป็นชายาของหมิงอ๋อง ท่านมีอะไร เราควรไปคุยกันที่ห้องโถง” โล่หวินหลานพยายามคุมสติ นางรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือการควบคุมอารมณ์ของรัชทายาทให้ได้

ชายหญิงอยู่ในห้องนอนด้วยกันสองต่อสอง เดิมก็ทำให้คนนินทาได้แล้ว แต่โล่หวินหลานแต่งงานแล้ว หากโม่ฉีหมิงรู้เข้า เขาต้องโกรธมากแน่ๆ ดังนั้นนางจะต้องพยายามคุมสติรัชทายาทให้ได้ ให้เขาไปให้เร็วที่สุด แล้วทำทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รัชทายาทยิ้มแห้ง แสดงชัดว่าคำพูดของโล่หวินหลานไม่ได้เข้าหูเข้าเลย เขาพูดว่า “หวินหลาน ข้าแค่อยากคุยกับเจ้าสองคน สองวันมานี่ข้าเหนื่อยมาก ข้าเป็นรัชทายาทมาตั้งนาน หลายเรื่องข้าตัดสินใจเองไม่ได้เลย ต้องทำทุกอย่าง ก็เพื่อรักษาตำแหน่งรัชทายาทนี่เอาไว้ ข้าอยากได้คนที่จะอยู่ข้างๆข้าไปตลอดชีวิต แค่นั้นเอง แต่ว่า ...... แต่ว่าเพราะอะไร มันถึงได้ยากขนาดนี้?”

เสียงของเขาดูเศร้า จนเงียบไป ท่ามกลางความมืด โล่หวินหลานมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเขา

ตำแหน่งของเขามันก็เหมือนเป้าธนู ไม่ว่าองค์ชายแต่ละองค์จะทำอะไร มันก็พุ่งเป้ามาที่ตำแหน่งของเขาทั้งนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยถามไถ่เรื่องของราชสำนักเลย แต่หลังจากที่เขาหายป่วย เขาถึงได้เข้ามายุ่งเรื่องการเมือง

เมื่อคนๆหนึ่งเริ่มมีอำนาจ ก็จะทำให้มีศัตรูเพิ่มมากขึ้น นี่คือผลตอบแทนที่คนที่อยู่ในตำแหน่งที่สูงต้องยอมรับมัน

โล่หวินหลานรู้สึกว่าตัวนางไม่อาจสู้หน้าเขาได้ เพราะเขากำลังตำหนินางอยู่ ส่วนนางก็คือคนหนึ่งที่ทำร้ายเขา นางไม่อาจจะมีเมตตาในขณะที่เห็นเขาเป็นศัตรู นางทำไม่ได้

“รัชทายาท หากท่านมาที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้กับข้า งั้นท่านก็กลับไปเถอะ ข้าไม่อยากฟัง” น้ำเสียงของโล่หวินหลานดูห่างเหินมาก แทบไม่มีความรู้สึกใดๆเลย

คิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดแบบห่างเหินของนาง ในสายตาของเขากลับมีความหมายเป็นอย่างอื่นได้ เขาเหมือนจะดีใจมาก “หวินหลาน ข้าจะคิดว่าเจ้ากำลังเป็นห่วงข้าใช่ไหม? เจ้ากลัวว่าหมิงอ๋องจะมาเห็น? ใช่ไหม?”

โล่หวินหลานรู้สึกจนปัญญามาก นางกลัวว่าโม่ฉีหมิงจะเข้าใจผิด นางแค่คิดจะให้เขาออกไปไวไว นางพูดด้วยความห่างเหินและเย็นชาว่า “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้เป็นห่วงอะไรท่านเลย ต่อให้ฉีหมิงเข้ามา เขาก็เชื่อใจข้าอยู่ดี ส่วนท่าน ก็จะทำให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องต้องแตกแยก”

รัชทายาทมองไปที่นางโดยไม่พูดอะไร สายตาของเขาเป็นประกาย นางสัมผัสความรู้สึกที่ออกมาจากตัวเขาได้

ความรู้สึกแปลกๆนี่มันวนเวียนอยู่นานมาก จากนั้นรัชทายาทก็หัวเราะเบาๆทำลายมัน เสียงหัวเราะของเขามันดังอยู่ในหูของนาง ฟังแล้วมันแสลงหูมาก เสียงหัวเราะนี้มันมีทั้งความโดดเดี่ยว ความเจ็บปวด ความประชดประชัน จากนั้นเขาก็หยุด แล้วเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

โล่หวินหลานคิดว่าคำพูดของนางมีผล แต่เขากลับพุ่งเข้ากอดนาง เขากอดแน่นจนนางไม่อาจหายใจออกได้

เขากอดโล่หวินหลานแน่นมาก นางหายใจไม่ออก นี่มัน ...... นี่มันอะไรกัน?

นางก็เลยกัดไปที่ไหล่ของเขา หลังจากที่เขาสูดหายใจเข้า ก็ยังคงกอดนางไว้อยู่ แล้วเขาก็พูดว่า “หวินหลาน หวินหลาน ข้าดีใจมาก ที่เขาไม่ได้นอนห้องเดียวกับเจ้า พวกเจ้าไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันใช่ไหม?”

คำพูดดีใจของเขาที่คิดไปเองเข้าหูของนาง นางผลักเขาออกอย่างแรง “เพี๊ยะ” นางตบหน้าเขาอย่างแรง

หน้าของรัชทายาทหันไปอีกด้านหนึ่ง รอยนิ้วมือประทับอยู่บนหน้าเขา สายตาเหลือบมองไปที่โล่หวินหลาน

“ออกไป” โล่หวินหลานกัดฟันพูดอย่างโมโห

บรรยากาศอันเยือกเย็น มีกลิ่นคาวเลือดโชยมา โล่หวินหลานกัดฟัน แล้วจ้องไปที่รัชทายาท

บรรยากาศที่ไม่ปกติแบบนี้ รัชทายาทพลิกตัวลงจากเตียง แสงจันทร์ส่องเข้ามาในห้อง ผ้าม่านขยับตามการเคลื่อนไหวที่เขาลงจากเตียงไป จนกระทั่งเสียงหน้าต่างเปิดออก แสดงว่าเขาออกไปจากห้องแล้ว โล่หวินหลานรู้สึกโล่งใจ

นางรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก นางกำผ้าห่มไว้แน่น นางสวมชุดที่บางมาก แต่ทำไมเหงื่อของนางถึงได้ออกมามากขนาดนี้

นางเอนตัวนอนลง แต่นอนไม่หลับเลยทั้งคืน

ค่ำคืนดึกดื่น บ้านช่องต่างๆปิดประตูดับไฟหมดแล้ว มีเพียงขี้เหล้าสองสามคน โผล่มาตามถนนกำแพงบ้างเท่านั้น

รัชทายาทเดินโซซัดโซเซไปตามถนน ดวงตาของเขาเปล่งประกายเหมือนดวงดาว แต่ว่ามันกลับแดงก่ำ

ตามทางเดินมีขี้เหล้าสองคนเดินไม่ดูทางมาชนถูกเขา ขี้เหล้ามองเขาแล้วก็หัวเราะ เขาผลักพวกเขาออก