ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 96

ตอนที่96ปล่อยข้าไป

ค่ำคืนบริเวณโดยรอบมืดไปหมดมีเพียงท้องฟ้าที่ยังคงมีดวงดาวระยิบระยับประดับประดาอยู่บนท้องฟ้าจุดเป็นแต้มๆเป็นดวงๆโคมไฟบริเวณในสวนก็ยังคงส่องแสงให้ความสว่างบริเวณโดยรอบ

มีร่างสตรีนางหนึ่งสวมชุดสีชมพูอ่อนเดินลับๆล่อๆไปมาหน้าห้องหอหลบอยู่ใต้ต้นไม้อำพรางด้วยใบไม้บังหน้าของตัวเองค่อยๆแอบขยับไปที่หน้าห้อง

แต่ว่าร่างนั้นยังไม่ทันถึงด้านข้างหน้าต่างคอเสื้อก็ถูกจับดึงขึ้นลากไปทางหลังต้นไม้อีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“อ้ากกก!ปล่อยข้านะ!”หรูซูร้องไห้เสียงหลงทำลายความเงียบของบรรยากาศยามค่ำคืน

ด้านหลังมีเพียงเสียงหัวเราะชั่วร้ายปล่อยมือจากคอเสื้อของนาง“เจ้ามาทำอะไรลับๆล่อๆตรงนี้?”

หรูซูหันหลังกลับไปก็เห็นร่างของเย่หวินข้างกายนางมีฉินหยิ่นยืนอยู่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

นางคิดว่าคืนนี้ไม่มีผู้คนอีกทั้งยังเป็นวันเข้าหอของท่านอ๋องและพระชายาถึงได้แอบมาหน้าห้องหออยากอาศัยช่วงเวลานี้สร้างสถานการณ์ให้วุ่นวายใครจะไปรู้ว่ายังไม่ทันลงมือก็ถูกฉินหยิ่นและเย่หวินจับได้เสียก่อน

“แม่นางเย่หวินข้าแค่รับคำสั่งจากแม่นมซิ้วให้มาเก็บเจ้าเจ๋าที่สวนเจ้าเจ๋าในห้องซักล้างไม่พอใช้คิดไม่ถึงว่าจะมาเห็นพวกท่านที่นี่”หรูซูยิ้มแหยๆไปทางเย่หวินที่มีสีหน้าบึ้งตึง

ฉินหยิ่นที่อยู่ข้างหลังไม่ได้พูดอะไรแต่ไม่เหมือนกับเย่หวินเดิมทีแล้วนางก็รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับรัชทายาทเท่าใดนักมาตอนนี้รัชทายาทยังให้คนมาสอดแนมในจวนอีกแล้วท่านอ๋องยังมีท่าทางยอมรับอีกนางต้องไม่พอใจเป็นธรรมดา

เดิมทีใบหน้าก็ไม่มีรอยยิ้มอยู่แล้วพอโกรธขึ้นมาคิ้วทั้งสองข้างแทบขมวดชิดรวมกันดวงตาทั้งสองต่างลุกด้วยไฟโทสะได้แต่เค้นคอหรูซู“โกหกหน้าตาย?กลางค่ำกลางคืนดึกๆดื่นๆขนาดนี้ทุกคนเขานอนกันหมดแล้วเจ้ามาเก็บเจ้าเจ๋าอะไรที่นี่?อีกอย่างบริเวณนี้ก็ไม่เจ้าเจ๋าให้เจ้าเก็บด้วย!”

หรูซูไม่รู้จะตอบยังไงมองไปทางฉินหยิ่นด้วยสายตาน่าสงสารหวังว่าเขาจะช่วยนางพูดแต่เขาก็มองหน้านางด้วยความเย็นชาเหมือนกันนางทำได้แค่ยิ้มแหย“พี่เย่หวินโมโหโกรธอย่างนี้หน้าจะมีรอยตีนกานะพี่ก็ไม่อยากมีตีนกาใช่ไหม?”

พอนางพูดออกไปเย่หวินยังไม่ทันพูดอะไรฉินหยิ่นที่อยู่ข้างก็หลุด“พรืด”ขำออกมาอย่างอดไม่อยู่สาวน้อยคนนี้พอพูดจาออกมาก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยคิดถึงเย่หวินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยตีนกาก็ยังคงคิดไม่ออกอยู่ดี

พอเห็นหน้าฉินหยิ่นที่ยืนกลั้นขำอยู่เย่หวินก็รู้สึกโกรธขึ้นมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นดังลอดออกมา“คำพูดคำจาตรรกะไม่ได้เรื่องอย่างนี้เจ้าเอามาจากไหน?รีบกลับไปห้องซักล้างของเจ้าซะ!”

“ก็ได้พี่เย่หวินถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวกลับก่อน”หรือจะเพราะวิธีนี้ใช้ได้ผลหรูซูเร่งรีบวิ่งเหยาะๆมือแกว่งไปตามแรงวิ่งกลับไปห้องซักล้าง

เย่หวินกับฉินหยิ่นที่ยังอยู่ในท่ามกลางความมืดของยามค่ำคืนมองร่างบางของหรูซูค่อยๆวิ่งจากไปคิดไม่ออกจริงๆว่าเหตุใดทั้งๆที่รู้ว่าหรูซูคือคนที่รัชทายาทสั่งให้มาสอดแนมยังจะเก็บนางไว้ในจวนอีก?

“เมื่อกี้เจ้าหัวเราะอะไร?”เย่หวินหันหลังไปมองฉินหยิ่นด้วยสายตาอาฆาต

“ท่านอ๋องหวินหลายวันก่อนข้าไปจัดการเรื่องให้ท่านอ๋องข้าเห็นกำไลที่เหมาะกับเจ้าด้วยแหละก็เลยซื้อติดมือมาด้วยเจ้าดูสิว่าชอบไหม”ฉินหยิ่นเปลี่ยนเรื่องคุยหยิบกำไลหยกออกมาจากในอกเสื้อ

พอเห็นกำไลหยกชิ้นนี้เย่หวินก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีมืออุ่นของฉินหยิ่นจับข้อมืออันเย็นเฉียบของนางแต่นางก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็วใบหน้ามีความเขินอายให้เห็น“ใครบอกว่ารับกำไลของเจ้ากัน!”

“อ๋อถ้าเจ้าไม่เอาข้าโยนทิ้งนะ”ฉินหยิ่นสีหน้ารู้สึกผิดหวังแปลสิ่งที่เย่หวินพูดไม่ออกทำท่าจะโยนกำไลทิ้งแต่มือที่ค้างอยู่ก็ถูกเย่หวินห้ามไว้

“เห้อใครบอกว่าข้าไม่เอาสวยดีออกเหมาะกับข้าดี”พูดพลางมือก็เอื้อมไปหยิบกำไลจากมือฉินหยิ่นเอื้อมไปที่มือของเขา

รุ่งเช้าตรู่อีกวันท้องฟ้าสว่างขึ้นมานิดหน่อยโล่หวินหลานถูกแสงแรกยามเช้าส่องเข้ามาในห้องจนทำให้ตื่นนางค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆสายตาง่วงงุนงงพึ่งลืมขึ้นสายตาก็หันไปเห็นอกกว้างที่มีรอยขีดข่วนนับไม่ถ้วนพอค่อยๆมองลงไป

นี่.......นี่คงไม่ใช่ฝีมือนางใช่ไหม!

โล่หวินหลานแทบอยากจะหารูมุดไปที่ไหนสักที่อยากเงยหน้ามองโม่ฉีหมิงตื่นรึยังเขากลับเท้าคางอยู่มองท่าทางนางที่สีหน้าเปลี่ยนไปหลายแบบอย่างชอบใจ

”ทำไมมีอะไรน่าตกใจรึไงนี่เป็นฝีมือเจ้าทั้งหมดลืมแล้วหรอ?”ริมฝีปากบางเฉียบของโม่ฉีหมิงยกขึ้นบนริมฝีปากยังคงมีรอยช้ำแดงเป็นจ้ำๆให้เห็นอยู่ยิ่งดูยิ่งเย้ายวนใจ

หน้าของโล่หวินหลานยิ่งอยู่ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆไม่รู้ว่าควรตอบยังไงดีรีบมุดลงใต้ผ้าห่มให้กิริยาท่าทางยืนยันว่านางยังคงจำเรื่องคืนเมื่อวานได้อย่างชัดเจนแค่เพียงนางรู้สึกอายเท่านั้น

ท่าทางเขินอายแบบนี้ของโล่หวินหลานเขาพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกไม่แกล้งให้หนำใจยังไงไหว?

“หวินหลานเอ้นหวินหลานเจ้าจะเบี้ยวไม่รับผิดชอบไม่ได้นะโดนเจ้ากัดจนช้ำไปทั้งตัวเจ้ายังกัดไม่ยอมปล่อยอีกยังจะให้ข้าร้องครางว่าข้าเป็นคนของเจ้าอีกห้ามแต่งงานกับใครอีกเจ้าว่าข้าแต่งกับฮูหยินที่ดุขนาดนี้ข้าจะไปกล้าแต่งงานกับใครคนอื่นอีกได้อย่างไร?”เสียงแหบพร่าซาบซ่านของโม่ฉีหมิงทะลุผ่านลอดเข้าหูโล่หวินหลานกังวานและยืดยาว

ประโยคนี้ทำให้โล่หวินหลานมุดออกมาจากผ้าห่มผมของนางกระเซอะกระเซิงไปหมดหน้ารูปไข่เรียวเล็กแดงกร่ำดวงตากลมโตเบิกโพรงมองโม่ฉีหมิง“ใครบอกล่ะทั้งๆที่เจ้าเป็นคนกัดข้าไม่ปล่อยต่างหากเจ้ามันคนหน้าไม่อาย!”