ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 97

ตอนที่97ราวกับ

พอออกจากห้องหนังสือสวนด้านนอกเงียบสงบที่นี่ดูเหมือนจะเงียบสงบแต่ความจริงแล้วถูกห้อมล้อมไปด้วยหน่วยสอดแนมเต็มบริเวณโดยรอบ

สวินโม่รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเดินเล่นอยู่บางเฉลียงทอดยาวไปมาอย่างไร้จุดหมายกำลังจะเดินไปเลี้ยวตรงมุมก็ชนเข้ากับร่างบางที่สวมขุดสีฟ้าอ่อนเข้าอย่างแรงกับอกของเขา ตัวเองไม่ถอยสักก้าวแต่คนที่ชนตัวเองกลับถอยหลังไปหลายก้าวในมือถือกะละมังไม้ตกลงพื้น

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”สวินโม่จ้องมองร่างเล็กดูคนที่ชนเขาคือสาวใช้ในจวน

ดูของที่กระเด็นไปไกลหยิบผ้าที่กระจัดกระจายตามพื้นเก็บใส่กะละมังไม้ดังเดิมหรูซูรู้สึกโมโหเสื้อผ้าพวกนี้นางใช้เวลาหลายวันในการซักต้องมาตกพื้นเพราะสวินโม่

หรูซูรีบคำนวณประเมินผลในสมองว่าคนเบื้องหน้าของหน้าคือใครสุดท้ายก็ปัดมือเขาทิ้งแล้วจิงค่อยๆลุกขึ้นเอง

“ข้าไม่เป็นไรเป็นข้าเองที่ชนคุณชายสวิน คุณชายสวินได้โปรดอภัย”หรูซูก้มหน้ามองพื้นไม่มีเวลามาดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นพูดขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

พอได้ยินนางพูดอย่างนี้สวินโม่กลับยิ้มขึ้นอย่างอบอุ่นและไม่ได้โกรธที่ถูกนางหลบมือถามขึ้นอย่างสบายๆ“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าคือคุณชายสวิน”

หรูซูคิดคำตอบอยู่ในหัวอยู่พักหนึ่งจึงพูดขึ้น“คุณชายสวินชื่อเสียงโด่งดังอีกทั้งยังอยู่โฉมหล่อเหลาและแกอย่างมีแต่ท่านที่เข้าออกจวนหมิงอ๋องได้อย่างอิสระข้ามักจะได้ยินชื่อเสียงของท่านเสมอถึงแม้ข้าจะจะได้ยินเพียงเสียงก็สามารถรู้ได้ว่าคือคุณชายสวิน”

ประโยคที่นางคุยโม้ก็ยังถือว่าใช้ได้ผลอยู่บ้างสวินโม่พยายามอยากดูหน้านางชัดๆแต่ยิ่งมองนางยิ่งก้มหน้าต่ำ

“เงยหน้าขึ้นมาสิ”สวินโม่มองหน้าเคร่งขรึมขึ้น

พอรู้ว่าหลบไม่พ้นเขายังจะลงโทษตัวเองอีกหรอ?

จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆใบหน้าเล็กนั้นดวงตาสวยของนางถูกตราตรึงในใจของสวินโม่ ความทรงจำวันวานไหลย้อนกลับมาซ้อนทับกันขึ้นม าสีหน้าเขาเปลี่ยนกะทันหันตาสองชั้นเรียวคมสวยจ้องมองนาง นัยน์ตามีประกายขึ้นมาดั่งแสงจากดวงดาว

“อะหึม......”สวินโม่เม้มริมฝีปากแน่น สบทออกมาแล้วดึงสายตากลับอย่างดุ หลับตาลง มือแตะหน้าผาก

“เป็นอะไร?”หรูซูถามอย่างสงสัย

ดูเหมือนเขาจะอึ้งไปเลยประโยคของหรูซูดึงมาลงเขากลับมา

“หนึ่งอย่ารีบวิ่งไปไหนมาไหนเงียบๆหน่อย”สวินโม่ควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองไว้

เมื่อครู่เขาเกือบหลุดพูดชื่อคนๆหนึ่งออกมาชื่อที่เขาเก็บซ่อนไว้มานานนับสิบปี โลกใบนี้ยังมีคนที่หน้าคล้ายกันถึงสองคนเลยหรือไม่ใช่ว่าสวรรค์ส่งนางกลับคืนให้เขาอย่างนั้นหรือ?หรือสวรรค์จะสงสารเขาที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานไม่อยากจะทรมานเขาอีกต่อไป?

จังหวะการก้าวเท้าของสวินโม่ไม่เหมือนเดิมขณะที่กำลังจะเดินผ่านหรูซูเขาก็ถามขึ้น“เจ้าช่อหรูซูใช่ไหม?”

หรูซูรู้สึกแปลกใจยืนอึ้งงงๆแล้วจึงพยักหน้า

เขาไม่ได้พูดอะไรอีกเขารู้สึกอยากเดินหนีไปให้พ้นๆ

หรูซูเห็นร่างของเขาเดินจากไปรู้สึกงงงวยเล็กน้อยพอหมุนตัวกลับก็เหมือนกับจะลืมเรื่องเมื่อครู่ไปอย่างสิ้นเชิงเพราะว่าบนพื้นยังมีของที่นางต้องใส่อยู่

พอเก็บเสื้อผ้าที่ตกตามพื้นอย่างขะมักเขม้นทั้งสองมือก็หยิบเม็ดดินเม็ดทรายที่ติดตามเสื้อผ้าออกนางยื่นมือปัดๆมือกำเสื้อผ้าแน่น

ช่วยไม่ได้ได้แต่อุ้มกะละมังเดินกลับห้องซักล้าง

เหตุการณ์เมื่อครู่ก็เหมือนกับลมพัดผ่านรีบให้นางหายไปจากสมองตัวเองสักที

ออกมาจากห้องกายภาพโล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงเดินคู่กันมาแสงอาทิตย์ด้านนอกสว่างจ้าผสมปนกับลมฤดูใบไม้ผลิกระทบหน้าทั้งคู่อย่างแผ่วเบา

“พักนี้เย้เซียวโหลเป็นยังไงบ้าง?”โล่หวินหลานถามขึ้น

นับตั้งแต่วันที่ร่วมมือกับโม่ฉีหมิงวางกับดักคืนเวินอ๋องกับรัชทายาทแล้วก็ไม่ได้ข่าวคราวของเย้เซียวโหลอีกเลยท่านอ๋องพักฟื้นอยู่แต่ในจวนตลอดและตั้งแต่วันที่เวินอ๋องลักพาตัวนางก็ไม่ยินข่าวคราวของเขา เพราะฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าตอนนี้เย้เซียวโหลเป็นอย่างไรแล้วบ้าง

โม่ฉีหมิงค่อยๆเดินทีละก้าวได้ยินโล่หวินหลานถามถึงเย้เซียวโหลมองหน้าเขาด้วยความสงสัยขนตายาวเรียงสวยก็กระพริบตาตามแรงลมอ่อนๆนิดหน่อยจึงตอบเสียงเย็น“นางน่าจะถูกเย้กว๋อกงทำโทษและให้อบรมการปรนนิบัติแล้วล่ะ”