ชายามกุฎเหมย เหนือโบราณกาล นิยาย บท 2

“ออกไปบอกพวกนางว่าข้ากำลังพักผ่อนอยู่ ไม่รับแขก!” นางเงยหน้าขึ้นมองหงหลิงและสั่งเสียงเบา

โลกกว้างใหญ่ไพศาล ก็ไม่ใหญ่เท่าเรื่องที่นางต้องการพักผ่อน!

เพิ่งฟื้นขึ้นมาได้แค่ครึ่งชั่วยาม ความทรงจำใหม่ๆ ก็ผุดขึ้นมาในสมองของนางอย่างต่อเนื่อง แม้ว่านางจะเป็นคนเปิดกว้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะมีเวลาว่างพอที่จะเล่นกับพวกนาง!

หงหลิงพยักหน้า เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูก็ได้ยินสาวใช้หลายคนข้างนอกพูดว่า “คารวะท่านอ๋อง”

สิ่งนี้ทำให้หงหลิงทำอะไรไม่ถูก หากคนที่รออยู่ข้างนอกคือพระชายารองเสิ่นและฮูหยินรอง ยังพอจะพูดได้ แต่ตอนนี้แม้แต่ท่านอ๋องก็มาด้วย!

นางหันกลับไปมองมู่จิ่งซี

มู่จิ่งซีโบกมืออย่างหงุดหงิด “ปฏิเสธเหมือนกัน”

ไม่ว่าจะเป็นท่านอ๋อง พระชายารอง หรือว่าอนุภรรยา ในสายตาของนางล้วนไม่สำคัญเท่ากับการนอน!

นึกไม่ถึงเลยว่าพระชายาจะปฏิเสธท่านอ๋องที่อยู่นอกประตู?!

หงหลิงกะพริบตา และผลักประตูเดินออกไปทันที

นอกห้อง

ซ่งเสวี่ยยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังฉู่เทียนฉือและเสิ่นโหรว เบ้าตาแดงก่ำราวกับว่าได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง ไหล่ยังคงสั่นไหว มือเล็กๆ อันผุดผ่องหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาต่อหน้า

ฉู่เทียนฉือสีหน้าเคร่งขรึม รูปร่างสูงโปร่ง และยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าประตู ในดวงตาไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่มองเห็นมีเพียงแสงอันเย็นยะเยือก

บนใบหน้าของเสิ่นโหรวมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนงดงาม แต่กลับใจดีเหมือนเช่นเคย

ในจวนชื่อเสียงของเสิ่นโหรวค่อนข้างดี ว่ากันว่าพระชายารองเสิ่นเป็นเจ้านายที่จิตใจมีเมตตา

แต่พระชายากลับตรงกันข้าม อาจเป็นเพราะนางไม่ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง จึงปฏิบัติต่อคนรับใช้อย่างไร้ความเมตตา เหล่าคนรับใช้พูดลับหลังกันว่าพระชายาไม่ยอมใคร และทนไม่ได้ที่จะเห็นคนมากมายปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกายท่านอ๋อง

แต่นี่จะมีประโยชน์อะไรเล่า? ในจวนแม้ว่านางจะเป็นพระชายา อย่างมากก็เป็นเจ้านาย ไม่ได้ควบคุมดูแลจวน

อันที่จริงแล้วข้างกายท่านอ๋องก็มีเพียงอนุภรรยาสี่คนเท่านั้น ในตระกูลราชวงศ์ เกรงว่าท่านอ๋องจะห่างใกล้จากเรื่องกามารมณ์มากที่สุด

แต่พระชายารองเสิ่นกับท่านอ๋องต่างมีใจตรงกัน ด้วยสถานะพระชายารองเสิ่นนั้น ได้เป็นพระชายาเอกก็เกินพอแล้ว อีกทั้งยังนิสัยดี แน่นอนว่าย่อมเป็นที่รักของท่านอ๋อง

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พระชายารองเสิ่นยังกุมอำนาจ หากพระชายารองเสิ่นสามารถให้กำเนิดบุตรชายหรือบุตรสาวสักคน ในจวนอ๋องแห่งนี้ยังจะมีพระชายามาพูดได้อย่างไรกัน!

หงหลิงแอบถอนหายใจ และกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ในเวลานี้ของพระชายา

หากในเวลานั้นนางสามารถรั้งพระชายาไว้ได้ก็คงดี และตอนนี้ก็คงไม่วุ่นวาย!

เกรงว่าคราวนี้ฮูหยินรองจะคว้าเรื่องนี้ไว้ไม่ปล่อย!

เหลือบมองท่านอ๋องอย่างเงียบๆ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ท่านอ๋องมาหาพระชายาที่นี่ เพียงแต่มาพร้อมกับพระชายารองและฮูหยินรอง

ไม่รู้ว่าหลังจากที่พระชายาเห็นจะโมโหเพียงใด!

นางถอนสายบัวคารวะเจ้านายทั้งสามคน และพูดด้วยความเคารพ “กราบทูลท่านอ๋อง เมื่อวานพระชายาล้มทำให้ศีรษะบาดเจ็บ ตอนนี้ยังสะลึมสะลืออยู่ จึงไม่สะดวกรับแขก ท่านอ๋อง พระชายารองเสิ่น และฮูหยินได้โปรดอภัยด้วยเพคะ”

หลังจากได้ฟังสีหน้าท่าทางของฉู่เทียนฉือก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพียงแค่พยักหน้า

พระชายารองเสิ่นตอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเหมาะสม “เช่นนั้นก็ปล่อยให้ท่านพี่พักผ่อนให้เต็มที่ แล้ววันหลังพวกเราค่อยมาเยี่ยมท่านพี่ใหม่”

หงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่วันนี้พระชายารองเสิ่นมาด้วย เข้าใจเหตุผลและไม่ดันรัง หากเป็นฮูหยินรอง ยังไม่รู้จะพลิกสถานการณ์อย่างไร! เมื่อถึงเวลานั้นหากหลีกเลี่ยงได้ก็คงต้องให้พระชายาหมดสติอีกครั้ง

ในห้อง หลังจากที่มู่จิ่งซีได้ยินเสียงของพระชายารองเสิ่น มุมปากก็ยกขึ้น

สมชื่อ ค่อนข้างอ่อนโยน

แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังความอ่อนโยนนี้ มีจิตใจที่ชั่วร้ายซ่อนอยู่หรือไม่!

กะพริบตาและรอยยิ้มที่มุมปากก็ลึกยิ่งขึ้น