ชายามกุฎเหมย เหนือโบราณกาล นิยาย บท 2

“ออกไปบอกพวกนางว่าข้ากำลังพักผ่อนอยู่ ไม่รับแขก!” นางเงยหน้าขึ้นมองหงหลิงและสั่งเสียงเบา

โลกกว้างใหญ่ไพศาล ก็ไม่ใหญ่เท่าเรื่องที่นางต้องการพักผ่อน!

เพิ่งฟื้นขึ้นมาได้แค่ครึ่งชั่วยาม ความทรงจำใหม่ๆ ก็ผุดขึ้นมาในสมองของนางอย่างต่อเนื่อง แม้ว่านางจะเป็นคนเปิดกว้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะมีเวลาว่างพอที่จะเล่นกับพวกนาง!

หงหลิงพยักหน้า เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูก็ได้ยินสาวใช้หลายคนข้างนอกพูดว่า “คารวะท่านอ๋อง”

สิ่งนี้ทำให้หงหลิงทำอะไรไม่ถูก หากคนที่รออยู่ข้างนอกคือพระชายารองเสิ่นและฮูหยินรอง ยังพอจะพูดได้ แต่ตอนนี้แม้แต่ท่านอ๋องก็มาด้วย!

นางหันกลับไปมองมู่จิ่งซี

มู่จิ่งซีโบกมืออย่างหงุดหงิด “ปฏิเสธเหมือนกัน”

ไม่ว่าจะเป็นท่านอ๋อง พระชายารอง หรือว่าอนุภรรยา ในสายตาของนางล้วนไม่สำคัญเท่ากับการนอน!

นึกไม่ถึงเลยว่าพระชายาจะปฏิเสธท่านอ๋องที่อยู่นอกประตู?!

หงหลิงกะพริบตา และผลักประตูเดินออกไปทันที

นอกห้อง

ซ่งเสวี่ยยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังฉู่เทียนฉือและเสิ่นโหรว เบ้าตาแดงก่ำราวกับว่าได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง ไหล่ยังคงสั่นไหว มือเล็กๆ อันผุดผ่องหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาต่อหน้า

ฉู่เทียนฉือสีหน้าเคร่งขรึม รูปร่างสูงโปร่ง และยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าประตู ในดวงตาไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่มองเห็นมีเพียงแสงอันเย็นยะเยือก

บนใบหน้าของเสิ่นโหรวมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนงดงาม แต่กลับใจดีเหมือนเช่นเคย

ในจวนชื่อเสียงของเสิ่นโหรวค่อนข้างดี ว่ากันว่าพระชายารองเสิ่นเป็นเจ้านายที่จิตใจมีเมตตา

แต่พระชายากลับตรงกันข้าม อาจเป็นเพราะนางไม่ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง จึงปฏิบัติต่อคนรับใช้อย่างไร้ความเมตตา เหล่าคนรับใช้พูดลับหลังกันว่าพระชายาไม่ยอมใคร และทนไม่ได้ที่จะเห็นคนมากมายปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกายท่านอ๋อง

แต่นี่จะมีประโยชน์อะไรเล่า? ในจวนแม้ว่านางจะเป็นพระชายา อย่างมากก็เป็นเจ้านาย ไม่ได้ควบคุมดูแลจวน

อันที่จริงแล้วข้างกายท่านอ๋องก็มีเพียงอนุภรรยาสี่คนเท่านั้น ในตระกูลราชวงศ์ เกรงว่าท่านอ๋องจะห่างใกล้จากเรื่องกามารมณ์มากที่สุด

แต่พระชายารองเสิ่นกับท่านอ๋องต่างมีใจตรงกัน ด้วยสถานะพระชายารองเสิ่นนั้น ได้เป็นพระชายาเอกก็เกินพอแล้ว อีกทั้งยังนิสัยดี แน่นอนว่าย่อมเป็นที่รักของท่านอ๋อง

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พระชายารองเสิ่นยังกุมอำนาจ หากพระชายารองเสิ่นสามารถให้กำเนิดบุตรชายหรือบุตรสาวสักคน ในจวนอ๋องแห่งนี้ยังจะมีพระชายามาพูดได้อย่างไรกัน!

หงหลิงแอบถอนหายใจ และกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ในเวลานี้ของพระชายา

หากในเวลานั้นนางสามารถรั้งพระชายาไว้ได้ก็คงดี และตอนนี้ก็คงไม่วุ่นวาย!

เกรงว่าคราวนี้ฮูหยินรองจะคว้าเรื่องนี้ไว้ไม่ปล่อย!

เหลือบมองท่านอ๋องอย่างเงียบๆ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ท่านอ๋องมาหาพระชายาที่นี่ เพียงแต่มาพร้อมกับพระชายารองและฮูหยินรอง

ไม่รู้ว่าหลังจากที่พระชายาเห็นจะโมโหเพียงใด!

นางถอนสายบัวคารวะเจ้านายทั้งสามคน และพูดด้วยความเคารพ “กราบทูลท่านอ๋อง เมื่อวานพระชายาล้มทำให้ศีรษะบาดเจ็บ ตอนนี้ยังสะลึมสะลืออยู่ จึงไม่สะดวกรับแขก ท่านอ๋อง พระชายารองเสิ่น และฮูหยินได้โปรดอภัยด้วยเพคะ”

หลังจากได้ฟังสีหน้าท่าทางของฉู่เทียนฉือก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพียงแค่พยักหน้า

พระชายารองเสิ่นตอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเหมาะสม “เช่นนั้นก็ปล่อยให้ท่านพี่พักผ่อนให้เต็มที่ แล้ววันหลังพวกเราค่อยมาเยี่ยมท่านพี่ใหม่”

หงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่วันนี้พระชายารองเสิ่นมาด้วย เข้าใจเหตุผลและไม่ดันรัง หากเป็นฮูหยินรอง ยังไม่รู้จะพลิกสถานการณ์อย่างไร! เมื่อถึงเวลานั้นหากหลีกเลี่ยงได้ก็คงต้องให้พระชายาหมดสติอีกครั้ง

ในห้อง หลังจากที่มู่จิ่งซีได้ยินเสียงของพระชายารองเสิ่น มุมปากก็ยกขึ้น

สมชื่อ ค่อนข้างอ่อนโยน

แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังความอ่อนโยนนี้ มีจิตใจที่ชั่วร้ายซ่อนอยู่หรือไม่!

กะพริบตาและรอยยิ้มที่มุมปากก็ลึกยิ่งขึ้น

ในน้ำเสียงอันเยือกเย็นปะปนไปด้วยความน่าเกรงขามและความดุดันที่ทำให้คนไม่อาจมองข้ามได้

เมื่อหลายคนที่อยู่นอกห้องได้ยินก็ต่างประหลาดใจ

ซ่งเสวี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมการตอบโต้ของพระชายาถึงไม่เหมือนที่นางไว้?

พระชายารองเสิ่นยังคงสงบนิ่ง แต่ดวงตาหรี่ลงอย่างรวดเร็ว

ส่วนฉู่เทียนฉือ เขาไม่สนใจว่าแท้จริงแล้วมู่จิ่งซีเป็นคนอย่างไร มีนิสัยอย่างไร ดังนั้นจึงไม่ได้มีปฏิกิริยามากนัก

ทั้งสามคนไม่ได้ตอบสนองอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อเห็นเช่นนี้ มู่จิ่งซีที่อยู่ในห้องก็เลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ถึงอย่างไรการแสดงในวันนี้ก็ถูกกำกับโดยผู้อื่น แน่นอนว่าต้องมีคนร้อนใจ

หลังจากบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้านแล้ว นางก็พยุงตัวเองขึ้นมาพิงเตียง

ในเวลานี้ ในที่สุดนอกห้องก็มีการตอบสนอง

“พระชายาเพคะ ท่านอ๋อง พระชายารองเสิ่น และฮูหยินรองมาเยี่ยมท่าน” หงหลิงตอบสนองอย่างรวดเร็วและเอ่ยปากในทันที

“ให้พวกเขาเข้ามาเถิด” เสียงที่เย็นชาของมู่จิ่งซีดังมาจากในห้อง อีกทั้งเสียงยังเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

ดูเหมือนว่านางจะบาดเจ็บสาหัสจริงๆ และถูกเสียงดังเอะอะเมื่อครู่ปลุกให้ตื่น

หลังจากผลักประตูให้เปิดออก ฉู่เทียนฉือและคนอื่นๆ ก็พากันเข้ามาในห้อง

หงหลิงหันกลับไปสั่งสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ให้เตรียมน้ำชาทันที แล้วตามเข้าไปรับใช้ในห้อง

มู่จิ่งซีหันหน้าไปมองทั้งสามคนที่เข้ามาในห้องอย่างเกียจคร้าน......