ชายามกุฎเหมย เหนือโบราณกาล นิยาย บท 9

ป้าหลิวคิดข้อแก้ต่างไว้นานแล้ว

ถึงอย่างไรพระชายาก็ไม่เคยสนใจ และเดิมทีพระชายาก็ไม่เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

บางทีผ่านเรื่องนี้ไป นางยังสามารถเอาเงินจากในมือของพระชายาได้อีกด้วย!

หญิงรับใช้ชราเจ้าเล่ห์ช่างคารมคมคาย!

มู่จิ่งซีหัวเราะเยาะในใจ ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง นางเลิกหางคิ้วขึ้นและตอบอย่างราบเรียบ “อ้อ? ที่แท้เรื่องก็เป็นเช่นนี้เอง ดูเหมือนว่าข้าจะมีความรู้แค่งูๆ ปลาๆ”

ป้าหลิวยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องจุกจิก เป็นธรรมดาที่พระชายาจะไม่ทราบเพคะ”

“เช่นนั้นต่อจากนี้ไปหากข้าต้องการเพิ่มอาหารเล่า? จะต้องให้เงินป้าหลิวเพิ่มใช่หรือไม่?” มู่จิ่งซีลดสายตาลง แล้วถามด้วยรอยยิ้ม

“หากพระชายาอยากเสวยอาหารอย่างอื่น บ่าวทำได้แน่นอน แต่……” ทันใดนั้นป้าหลิวก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ลำบากใจมาก จากนั้นก็พูดต่อว่า “แต่จำเป็นต้องเพิ่มเงินอีกนิดหน่อยเพคะ”

“อ้อ? แล้วต้องเพิ่มเงินอีกเท่าใดถึงจะเหมาะสม?”

ในยามนี้ในหัวของป้าหลิวถูกครอบงำด้วยความแวววาวของเงิน และดวงตากลอกไปมาไม่หยุด

แม้ว่าเมื่อครู่จะสงสัยอยู่ครู่หนึ่งว่าทำไมจู่ๆ พระชายาถึงกลายเป็นคนช่างพูดเช่นนี้ แต่ก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น

อย่างไรเสียในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา ความหยิ่งยโสของพระชายาก็ลดลงมาก จึงไม่ได้คิดอะไรมากนัก

ตอนนี้นางกำลังคำนวณว่าต้องการเงินเท่าใดจึงจะเหมาะสม ในที่สุดก็ทำท่าทางเกรงใจ และตอบอย่างยิ้มแย้ม “เพิ่มอีกห้าสิบตำลึงก็พอแล้วเพคะ”

เมื่อหงหลิงที่ยืนพัดให้มู่จิ่งซีอยู่ข้างๆ เตียงนุ่มได้ยินก็ขมวดคิ้ว

ยังต้องการอีกห้าสิบตำลึง ป้าหลิวผู้นี้กระหายมากเกินไปหน่อย!

แต่หงหลิงรู้สึกแปลกใจ ทำไมวันนี้พระชายาถึงอัธยาศัยดีเช่นนี้?

มู่จิ่งซีก้มหน้าลงราวกับกำลังครุ่นคิด

ป้าหลิวหัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

หากได้เงินอีกห้าสิบตำลึง เงินทั้งหมดนี้ล้วนแต่เข้ากระเป๋าของนาง

แต่นานแค่ไหน นางถึงจะสามารถรวบรวมสินสอดจำนวนมากไว้ให้เป็นสินเดิมของบุตรสาวได้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หงหลิงเจ้าพาป้าหลิวไปพบพระชายารองเสิ่น รายงานต่อพระชายารองเสิ่นถึงจำนวนเงินที่ห้องครัวเล็กต้องการทุกเดือนและต้องการเงินเพิ่ม หากเพิ่มอีกห้าสิบตำลึงแล้วยังไม่พอ ก็ให้พระชายารองเสิ่นดูสถานการณ์แล้วเพิ่มอีกหน่อย”

“ข้ากินผักทุกวันจนเบื่อแล้ว จริงสิ ถามพระชายารองเสิ่นด้วยว่าอาหารการกินของคนรับใช้ในเรือนดอกเหมยแห่งนี้ ล้วนหักออกจากเงินเดือนของข้าใช่หรือไม่?”

“ข้าอาจจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก่อนตอนอยู่ที่จวนแม่ทัพ คนรับใช้แต่ละคนในเรือนไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของเจ้าของเรือนแต่ละเรือน แต่เป็นค่าใช้จ่ายที่ต้องรับผิดชอบโดยจวนแม่ทัพ”

“ถึงอย่างไรข้าก็ไม่มีอำนาจ บางทีกฎในจวนอ๋องกับกฎในจวนแม่ทัพอาจจะไม่เหมือนกันกระมัง” หลังจากเงยหน้าขึ้น มู่จิ่งซีก็หันหน้าไปมองหงหลิงที่วิตกกังวลอยู่ข้างๆ และกำชับด้วยรอยยิ้ม

หงหลิงเบิกตากว้างและปรบมือในใจ

ที่แท้พระชายาก็วางแผนหลอกป้าหลิว!

ตอนนี้พระชายารองเสิ่นมีอำนาจในจวนอ๋อง เรื่องนี้หากให้พระชายารองเสิ่นจัดการจะดีกว่า!

พระชายาไม่อาจได้ชื่อว่าปฏิบัติต่อคนรับใช้อย่างโหดร้าย และสามารถลงโทษป้าหลิวได้ดี

นี่เรียกว่าจัดการเรื่องยุ่งยากได้อย่างง่ายดาย!

อย่างไรก็ตาม นางเองก็ไม่ชอบพฤติกรรมของป้าหลิว คิดว่าเรื่องพวกนี้ที่นางทำจะสามารถหลอกพระชายาได้?

คิดแต่จะหลอกลวงเจ้านาย ไม่รู้จักรับใช้เจ้านายอย่างเต็มที่ ถึงเวลาจัดการป้าหลิวแล้ว!

ป้าหลิวยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น สีหน้าซีดเผือด