ชายามกุฎเหมย เหนือโบราณกาล นิยาย บท 8

เหล่าหญิงรับใช้ชราจับกลุ่มพูดคุยกัน และตรงมุมที่เก็บอาหารมีกรงอยู่หลายกรง ในกรงมีไก่และเป็ด

บนเขียงยังมีเนื้อหมู และมีผักสดวางอยู่สี่ห้าตะกร้า แล้วจะไม่สามารถเพิ่มอาหารได้อย่างไร?

ในช่วงที่ผ่านมา เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บพระชายาไม่ได้ใส่ใจเรื่องอาหารมากนัก เน้นอาหารอ่อนเป็นหลัก พอตอนนี้อารมณ์ดีขึ้น และอยากกินเยอะๆ นึกไม่ถึงเลยว่าหญิงรับใช้ชราเหล่านี้จะหลอกลวงพระชายา และไม่เห็นพระชายาอยู่ในสายตา!

“ไหนว่าไม่มีอาหารจะเพิ่มให้พระชายาไม่ใช่หรือ? ทำไมในห้องครัวนี้ถึงมีผักอยู่เต็มไปหมด? หรือว่าแม่บ้านทั้งหลายหลอกลวงปกปิดพระชายา?” หงหลิงขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงเข้ม

หญิงรับใช้ชราหลายคนมองไปยังหงหลิงที่ซักไซ้เอาความ แม้ว่าในสายตาจะไม่เคารพ แต่ถึงอย่างไรหงหลิงก็เป็นสาวใช้ของเรือนดอกเหมย สถานะสูงกว่าพวกนาง จึงลุกขึ้นคำนับหงหลิง

ป้าหลิวที่ดูแลห้องครัวเล็กในเรือนดอกเหมย อธิบายกับหงหลิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ผักและเนื้อสัตว์เหล่านี้สำหรับกินได้สี่ห้าวัน หากวันนี้เพิ่มอาหาร เช่นนั้นอีกสองวันก็จะไม่มีอาหารแล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถเพิ่มอาหารได้”

“แม่นางหงหลิงได้โปรดอธิบายพระชายาให้ชัดเจน ไม่ใช่ว่าไม่เพิ่ม แต่เพิ่มไม่ได้จริงๆ หากพระชายาอยากเสวยอย่างอื่นจริงๆ ข้าจะไปขอร้องป้าจางที่ห้องครัวใหญ่”

อันที่จริงในช่วงสองปีที่ผ่านมา ท่านอ๋องไม่เคยมาที่เรือนดอกเหมยเลย และพวกนางก็ไม่เคยได้รับรางวัลเลยเช่นกัน

ตรงกันข้ามกับเหล่าหญิงรับใช้ชราที่ทำงานในเรือนอื่น เดิมทีพวกนางก็ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลย

ต่อมาจึงใช้ลูกไม้หาประโยชน์ให้ตัวเองจากเงินห้าสิบตำลึงทุกเดือน และหักเงินครึ่งหนึ่งเข้ากระเป๋าตนเอง

การเพิ่มอาหารตอนนี้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกนางจะนำเงินที่ซุกไว้ในกระเป๋าออกมา

“ใช่ ตอนนี้ผักและเนื้อสัตว์ข้างนอกขึ้นราคามากกว่าครึ่ง ดังนั้นจึงยากมากที่จะเพิ่มอาหาร” หญิงรับใช้ชราคนอื่นๆ รีบพยักหน้าเห็นด้วย

หงหลิงขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น หญิงรับใช้ชราหลายคนร่วมมือกันโกหกหลอกลวง!

แม้ว่านางจะเป็นสาวใช้ แต่ก็ก้าวก่ายอะไรไม่ได้มากนัก หากทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จะสร้างความยุ่งยากให้กับพระชายาเสียเปล่าๆ

นางเหลือบมองหญิงรับใช้ชราที่ไม่เกรงกลัวใดๆ ครุ่นคิดอยู่หลายครั้ง เตรียมกลับไปรายงานพระชายาแล้วค่อยว่ากัน

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะกลับไปทูลพระชายาแล้วค่อยว่ากัน” นางพูดทิ้งท้ายแล้วหันหลังจากไป

หญิงรับใช้ชราหลายคนมองหน้ากัน และไม่สนใจคำพูดของหงหลิง ครึ่งเดือนที่ผ่านมาพระชายาเงียบสงบมาโดยตลอด เกรงว่าคงไม่อยากยั่วโมโหท่านอ๋องแล้ว ตอนนี้เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ พระชายาคงไม่ทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่!

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พระชายารองเสิ่นเป็นคนควบคุมดูแล! หญิงรับใช้ชราหลายคนจึงไม่เกรงกลัวใดๆ

ในยามนี้มู่จิ่งซีกำลังเตรียมทานอาหารเที่ยงอยู่ในห้อง แต่เมื่อคนรับใช้นำอาหารมังสวิรัติหลายอย่างมาให้เป็นอาหารเที่ยง นางก็ขมวดคิ้ว

สั่งหงหลิงว่าวันนี้ให้เพิ่มอาหารแล้วไม่ใช่หรือ?

อาการบาดเจ็บที่ศีรษะหายดีแล้ว นางเบื่อการกินอาหารมังสวิรัติพวกนี้ และอยากจะกินอย่างอื่น ทำไมยังเหมือนเดิม?

“มีอาหารแค่นี้หรือ?” มู่จิ่งซีเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้ข้างๆ ที่นำอาหารมาให้แล้วถาม

สาวใช้ผู้นั้นตอบในทันที “ใช่เพคะพระชายา”

มู่จิ่งซีหรี่ตาทั้งสองข้างลง ในขณะที่กำลังจะถามอย่างละเอียด หงหลิงก็ก้มหน้าเดินเข้ามา

“พระชายา ไม่สามารถเพิ่มอาหารมื้อกลางวันได้เพคะ” หงหลิงก้มและพูดเบาๆ

“อ้อ?”

“ผู้ดูแลห้องครัวเล็กบอกว่าเงินไม่พอ อาหารที่มีอยู่ไม่เพียงพอสำหรับอีกหลายวัน ดังนั้นจึงไม่สามารถเพิ่มอาหารได้เพคะ หากพระชายาอยากเสวยอะไร บ่าวจะไปให้แม่ครัวที่ห้องครัวใหญ่ทำให้เพคะ” หงหลิงก้มหน้าและพูดเบาๆ

อันที่จริงระหว่างทางกลับ นางคิดว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับพระชายาก็ได้

แต่หากไม่บอก นางก็ไม่รู้จะใช้ข้ออ้างอะไรมาอธิบาย ดังนั้นจึงทำได้เพียงบอกความจริง