ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 100

ตอนที่ 100 ส่งมาเอง

เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อเอ้อร์ยารอจนทนไม่ไหว รถม้าคนหนึ่งก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูร้านชาดไห่ถัง แม่นางที่งดงามก็ลงมาจากรถม้าโดยมีสาวใช้ประคอง

“มาแล้ว” หลินซินเยียนพูด

เอ้อร์ยางง “แม่นางรอนางหรือ นางเป็นใครกัน”

หลินซินเยียนยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้ยิ้มไปถึงตา “เซียวฉางเยว่ ผู้หญิงที่จวนอู่เซวียนอ๋องที่กำลังจะรับราชโองการแต่งงานด้วยอย่างไรละ”

“อ๊า” เอ้อร์ยาติดตามหลินซินเยียนมาก็ไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ นางรู้ ทุกครั้งที่มาหาตอนกลางคืนผู้ชายที่ทำให้แม่นายของนางต้องเจ็บปวดใจทุกข์ทรมานคนนั้นก็คืออู่เซวียนอ๋อง โม่จื่อเฟิง และผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าไปในร้านชาดไห่ถังก็คือผู้หญิงที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นนะหรือ

ไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจของเอ้อร์ยาถึงได้รู้สึกเจ็บปวด แล้วเจ้านายของนางเล่าจะรู้สึกเช่นไร

“ทำไมเจ้าถึงทำหน้าเช่นนั้น ปวดใจแทนข้าหรือ” หลินซินเยียนเห็นท่าทางของเอ้อร์ยา ก็ทนไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงเย็น เอ้อร์ยาของนางเป็นคนที่เก็บความคิดไม่เป็น คิดอะไรทุกอย่างล้วนปรากฏอยู่บนใบหน้า “เจ้าคิดว่า ข้าเต็มใจที่จะแต่งให้กับชายที่มีผู้หญิงรายล้อมซ้ายขวาอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่า ข้าจะอยากแต่งให้กับผู้ชายที่เคยมีคนอื่นใช้งานมาแล้วอย่างนั้นนะหรือ”

“เขาทำเช่นนี้กับท่าน กลับไม่ให้ท่านมีหน้ามีตา เขาทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง” ความรู้สึกโกรธของนางแน่นอยู่ภายในอกที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างไม่ยุติธรรมกับนายของตน ไม่ว่าคนนั้นจะมีเกียรติมากแค่ไหน แต่ทำให้เจ้านายของนางเสียใจนางก็รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมอยู่ดี

หลินซินเยียนยกมือขึ้นลูบหัวของสาวใช้ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แต่ไหนแต่ไรข้าก็ไม่อยากให้เขาทำให้ข้ามีหน้ามีตา เพราะว่า ข้าไม่มีค่าพอ ดังนั้นไม่จำเป็นหรอก ดังนั้นนะเอ้อร์ยา ไม่ต้องเสียใจ เพราะว่าข้าไม่เสียใจเลย เอาละ พวกเราควรเข้าไปได้แล้ว”

เอ้อร์ยาพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วเดินตามหลินซินเยียนไป แต่ก็ยังทนไม่ได้ต้องพูดเสียหน่อย “ถ้าหากท่านอู่เซวียนอ๋องแต่งกับเมียจริง แล้วท่านเดินเข้าไปแบบนี้ ถ้าถูกเขาจับได้ งั้นพวกเราไม่เป็น......”

นับตั้งแต่โบราณเป็นต้นมา ผู้หญิงที่ไม่มีหน้ามีตาถูกพบอย่างเป็นทางการ จะมีจุดจบที่น่าเวทนา ถึงแม้ว่าเอ้อร์ยาจะไม่เคยแต่งงาน แต่ก็เคยพบเจอในพี่สาวคนหนึ่งในหมู่บ้าน พี่สาวคนนั้นถูกคหบดีในพื้นที่ย่ำยี แต่ก็ไม่ได้มีหน้ามีตา หลังจากนั้นนางก็ถูกพบตัวนางก็ถูกตีจนตายต่อหน้าคนทั้งหมู่บ้าน

ผู้หญิงที่ร่างกายไม่สะอาด ไม่มีหน้ามีตา ก็ถูกตีจนตาย ไม่มีใครกล้าพี่จะลุกขึ้นพูดประโยคเช่นนี้

“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าตัวเองมีความสำคัญแค่ไหน” ขณะที่หลินซินเยียนพูด ขาของนางก็ก้าวเข้ามาในร้านชาดไห่ถังแล้ว

ภายในร้าน ชาดที่วางเรียงไว้มีไม่มาก อาจเป็นเพราะไม่ได้มีจุดมุ่งหมายไปที่คนธรรมดา ดังนั้นก็เลยมีแค่สินค้าที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านเท่านั้น

ไม่นานก็มีพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ แค่เห็นโฉมหน้าของหลินซินเยียนก็ตกตะลึง เขาก็มีท่าทีประจบสอพลอขึ้นทันที “เชิญแม่นางขึ้นไปห้องด้านบน ท่านอยากดูชาดแบบไหน ข้าจะให้คนนำไปให้ท่านค่อยๆเลือกที่ห้อง”

ท่าทางของหลินซินเยียนสุขุม เดินตามพนักงานขึ้นไป แล้วพูดว่า “เอาชาดที่แพงที่สุดในร้านเจ้ามาให้ข้าก็พอ เงินเล็กน้อยแค่นั้นไม่คนามือของจวนอู่เซวียนอ๋องของพวกเราหรอก”