ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 104

ตอนที่ 104 อยากไปเอง

“เจ้าสาวใช้คนนี้เป็นพวกนักต้มตุ๋นใช่หรือไม่ รถม้าของพวกเราวิ่งมาตรงตามถนนแล้ว อยู่ดีๆเจ้าก็โผล่มากะทันหันเช่นนี้ ข้าไม่ผิด เจ้าทำให้ม้าของข้าตกใจดังนั้นเจ้าผิด เจ้าคนชั่วยังจะมากล่าวหาก่อนอีกหรือ” คนขับรถม้ายังคงโกรธมาก เขายกแซ่ม้าขึ้นหมายจะตีเอ่อร์ยา

“แล้วกันไปเถอะ” เสียงดังก้องอย่างมีอำนาจดังออกมาจากในรถม้า “พวกเราเพิ่งจะมาถึงเมืองเฟิ่งซี อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิ อีกอย่าง เราไม่มีเวลามากพอจะมาเสียเวลาอยู่ที่นี่นะ”

เมื่อคนรถได้ยินเช่นนั้น ถึงจะวางแซ่ม้าลงอย่างแค้นใจ “ถือว่าเจ้าสาวใช้นี่โชคดีบังเอิญว่านายท่านของข้ามีจิตใจเมตตา ถ้าเป็นเวลาปกติเจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานแล้ว”

คนรถรีบบังคับรถม้าไปด้านหน้า หลังจากนั้นก็มีรถม้าหลายคันค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านเอ่อร์ยาไป

เอ่อร์ยายังคงโกรธอยู่ เมื่อหันสายตาไปกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหลินซินเยียน ก็ร้อนใจ ท้ายที่สุดก็เห็นหลินซินเยียนเดินออกมาจากหลังฝูงชน แต่สายตาของนางยังคงทอดยาวไปถึงรถม้าที่วิ่งไปไกลแล้ว

“แม่นาง ท่านรู้จักคนพวกนั้นหรือ” เอ่อร์ยารู้สึกว่าแววตาของนางมีบางอย่างแปลกๆเลยอดไม่ได้ที่จะถาม

หลินซินเยียนยิ้มบางแล้วส่ายหัว “ไม่รู้จัก”

จะไม่รู้จักได้อย่างไร ผู้อาวุโสคนนั้นที่อยู่ในรถครั้งหนึ่งเคยไม่ดูแคลนนาง เพียงแต่ หลินโสงฉีถูกย้ายกลับมาเมืองหลวงแล้วหรือ โชคชะตาที่เป็นแบบนี้ที่แท้ทำให้มีความคาดหวังของหลินซินเยียนในอนาคตที่เปลี่ยนแปลงไปมาก ในที่สุด นางเป็นคนอาฆาตคนหนึ่ง ตนเองและเสี่ยวอวี่เกือบจะตายในมือของฮูหยินนายพล ความแค้นครั้งนี้ถ้ามีโอกาสจะต้องชำระให้ได้ถึงจะพอใจ

ทั้งสองคนเช่ารถม้าที่อยู่หน้าประตูเมืองสองคัน ล้อรถหมุน รถม้าก็ค่อยๆออกจากเมืองเฟิ่งซีไกลขึ้นเรื่อยๆ ในรถม้า หลินซินเยียนทนไม่ไหวต้องเปิดหน้าต่างของรถม้าแล้วหันหลังกลับไปมอง เมืองเฟิ่งซีที่เจริญรุ่งเรือง หลังจากครึ่งปีที่นางจะกลับมา จะเปลี่ยนแปลงสภาพไปเป็นอย่างไรบ้างนะ

ในจวนอู่เซวียนอ๋อง มีคนส่งเสือขาวมา เสือขาวถูกขังอยู่ในกรงเหล็ก สายตามองคนที่อยู่รอบๆอย่างโหดร้าย

ในมือโม่จื่อเฟิงมีเนื้อที่มีเลือดสดอยู่ชิ้นหนึ่งที่ได้รับมาจากผู้ติดตามข้างกาย หลังจากนั้นก็โยนเนื้อชิ้นนั้นเข้าไปในกรง เสือตัวนั้นงับเนื้อสดชิ้นนั้นเอาไว้แล้วกินเนื้อชิ้นนั้นเต็มปากเต็มคำ

“ท่านอ๋อง แม่นางหลินออกจากเมืองหลวงไปแล้ว” จินมู่เดินเข้ามาจากด้านนอกห้อง มองเห็นเสือขาวตัวนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

โม่จื่อเฟิงเค้นเสียงเย็น “นางอดใจรอที่จะไปไม่ไหวแล้ว”

“แม่นางหลินไปแค่ครึ่งปีเท่านั้น ไม่นานก็กลับมาแล้ว” จินมู่เลียนแบบจากที่โม่จื่อเฟิงทำเขานำเนื้อสดโยนเข้าไปในกรงเหล็ก แต่คาดไม่ถึงว่าเสือขาวตัวนั้นไม่ได้มอง กลับเดินตรงไปทางอีกฝั่งหนึ่งของกรง “ ย๊า เจ้าสัตว์ตัวนี้นี่มันมีสติปัญญาดีรึไม่”

“ธรรมชาตินะ ไม่เช่นนั้นข้าจะรับมันมาหรือ” โม่จื่อเฟิงสั่งคนให้เก็บกวาดเนื้อที่เสือไม่กินชิ้นนั้น แล้วนำผ้าดิบมาเช็ดมือ “ครึ่งปีค่อยกลับมาหรือ เจ้าคิดว่าข้าจะรอถึงครึ่งปีได้ไหม”

“เช่นนั้นท่านอ๋องให้แม่นางหลินไปนั้นหมายถึงอะไร” จินมู่สงสัยมากยิ่งขึ้นแล้ว