ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 105

ตอนที่105 แค่เงินน้อยๆ

หลินซินเยียนได้สติกลับมา รับผ้าขาวมาจากเอ่อร์ยา “ข้ากำลังคิดว่าครั้งนี้ที่เทียนหยุนจือมอบจดหมายแนะนำให้ข้า ถือโอกาสประจวบเหมาะก็อยากจะชวนข้ามาเข้าร่วมคัดเลือกใช่หรือไม่ แต่ว่าในจดหมายนั้นบอกว่าสามารถเข้ามาคารวะอาจารย์โดยตรงได้เลย”

แต่ว่า นางไม่เชื่อเรื่องประจวบเหมาะ แต่ไหนแต่ไรเทียนหยุนจือก็ไม่เคยมอบจดหมายให้นาง แต่จงใจมามอบให้นางเมื่อไม่กี่วันนี้ จะพูดว่าไม่เกี่ยวข้องกับการคัดเลือกลูกศิษย์ครั้งนี้ อย่างไรนางก็ไม่เชื่อ

“แม่นาง เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี”เอ่อร์ยานำผ้าที่เช็ดหน้าให้นางเสร็จโยนลงไปในน้ำร้อนอีกทีเพื่อขยี้ทำความสะอาด

หลินซินเยียนยักไหล่ ทำท่าทางทะเล้นที่มักจะไม่ค่อยได้เห็น “มีอะไรจะต้องทำอย่างไรด้วยหรือ มีจดหมายแนะนำแล้วก็ถือขึ้นเขาไปเลย ต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ข้าเป็นแม่นายของเจ้าก็ไม่ใช่ไม่มีศักยภาพ ก็เพียงแค่ต้องใช้พละกำลังมากหน่อยก็เท่านั้น”

คืนวันนั้น หลินซินเยียนนอนหลับไม่ค่อยสนิท ในความฝัน นางรู้สึกว่ากำลังมีคนวิ่งไล่ตามหลังมา นางวิ่งไม่หยุด สุดท้ายนางก็ถูกจับไปแขวนบนหน้าผาที่สูงชัน นางคิดว่านางจะตกเขาแล้ว แต่พริบตาถัดมาก็พบว่าอยู่ที่จวนอู่เซวียนอ๋องแล้ว และโม่จื่อเฟิงก็ยืนอยู่ตรงหน้านาง ยื่นมือมาหา ฝ่ามือกว้างนั้นแบออกอยู่ตรงหน้านาง

รุ่งสาง เมื่อนางตื่นขึ้นมายังอดไม่ได้ที่จะถอนใจ น่าจะเป็นเพราะนางถูกเขากดขี่มากไปแน่ๆ ไม่เช่นนั้นจากเขามาแล้วยังจะใช่ชีวิตอยู่ใต้เงาของเขาอีกหรือ คิดถึงเขาจนถึงกับเก็บเอามาฝันเลยหรือ เป็นไปไม่ได้

หลินซินเยียนพาเอ่อร์ยามากินข้าวเช้าที่ร้านอาหารตรงข้ามกับโรงเตี๊ยม ทั้งสองคนต้องการเสี่ยวหลงเปาหนึ่งเข่งและซุบผัก เพิ่งกินไปไม่กี่คำก็เห็นเด็กผู้หนุ่มคนหนึ่งที่มีใบหน้าซื่อตรงถูกเสี่ยวเอ่อร์คุกคามจนหน้าแดงไปหมด

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่จ่ายเงิน กระเป๋าเงินของข้าหาย แค่ข้าวมื้อเช้ามื้อเดียวราคาเท่าไหร่กัน ข้าจะปัดหนี้สินได้อย่างไร” เด็กหนุ่มคนนั้นใส่เสื้อตัวยาว รูปร่างสูงใหญ่ แต่ใบหน้าของเขานั้นดูธรรมดาเกินไป ถ้าหากว่าอยู่ในฝูงชนจะต้องหาตัวเขาเจอได้ไม่ง่าย

เสี่ยวเอ่อร์เอามือเท้าสะเอว ใบหน้าของเขาเยาะหยันยิ้มเย็น “คนแบบเจ้าข้าเจอมาเยอะแล้ว มื้อเช้าหนึ่งมื้อมันไม่ใช่เงินมากอะไร แต่ว่าถ้าจะปัดหนี้สินมันก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ทุกเดือนข้าเจอมากี่คนหรือ ไม่ต้องพูดไร้สาระแล้ว ถ้าวันนี้เจ้าไม่จ่ายเงินข้าก็อย่าหวังว่าจะออกไปจากร้านอาหารนี้ได้ เจ้านักต้มตุ๋นคนอื่นเช่นนี้ข้าเจอมาเยอะแล้ว”

เด็กหนุ่มคนนั้นโมโหจนฟาดโต๊ะเต็มแรง “เจ้าว่าใครเป็นพวกต้มตุ๋นหา”

“ที่ข้าพูดก็หมายถึงเจ้านั่นแหละ ทำไมหรือ ไม่มีเงินจ่ายไม่ใช่พวกต้มตุ๋นจะเป็นอะไรหรือ” เสี่ยวเอ่อร์เจอคนแบบนี้จนชิน ดังนั้นจึงพูดได้เต็มปากเต็มคำเช่นนี้

เด็กหนุ่มคนนั้นร้อนใจ ค้นทั่วตัวอีกที แต่ก็หาไม่เจอแม้แค่ครึ่งเหรียญทองแดง สุดท้าย เขาจำใจกัดฟันต้องนำแหวนหยกที่แขวนไว้ที่คอออกมา สีของแหวนหยกนั้นดูธรรมดามากดูแล้วไม่ได้มีค่ามากแต่ว่าก็ดูมีค่ามากกว่าข้าวหนึ่งมื้อเยอะ

เดิมเขาคิดจะมอบแหวนหยกของเขาให้กับเสี่ยวเอ่อร์ร้านข้าวแต่เมื่อยื่นมือออกไปก็เก็บกลับมา “ข้ามีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาต่อรองกับคนอย่างพวกเจ้า”

พูดไปเขาก็มองซ้ายมองขวา หลังจากนั้นเขาก็มองเห็นสายตาที่อ่อนโยนของหลินซินเยียน เขาเดินมุ่งตรงไปยังหลินซินเยียน แล้วทำความเคารพหลินซินเยียน “แม่นางท่านนี้ แหวนหยกวงนี้ของข้าถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีค่าควรเมือง แต่ว่ามีค่าเท่ากับเงินสิบกว่าตำลึง ไม่รู้ว่าแม่นางสะดวกที่จะแลกเปลี่ยนเงินหรือไม่ ข้อแลกเปลี่ยนของข้าไม่มากเลย ท่านแค่ให้เงินข้าหนึ่งตำลึงแค่นั้นเอง”

นำเงินหนึ่งตำลึงมาแลกกับของที่มีค่าสิบกว่าตำลึง ใครๆก็รู้ว่าได้เปรียบ

แต่ว่าหลินซินเยียนนมองหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้อย่างแปลกใจ สถานการณ์แบบนี้ มองอย่างไรรู้สึกเหมือนเป็นอยู่ในอุบายอย่างไรอย่างนั้น คิ้วของนางย่น แต่ก็ไม่ได้ตอบรับทันที