ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 142

ตอนที่142 ชนบาดเจ็บ

นัยน์ตาของหลินซินเยียนฉายแววประหลาดใจครู่หนึ่ง แต่ว่าไม่นานก็หายไปจนมองไม่เห็น จนกระทั่งมองไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปสักนิด

ได้ยินที่เจ้าของร้านพูดอู๋อี้ก็รีบถามว่า “ท่านเจ้าสัว เมื่อครู่ที่ท่านพูดว่างานใหญ่ คงไม่ใช่งานอภิเษกของอู่เซวียนอ๋องหรอกกระมัง”

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร พวกท่านไม่รู้หรือ แปลกประหลาดจริง ไม่กี่วันมานี้เมืองเฟิ่งซีที่เงียบเหงาก็กลับครึกครื้นขึ้นมาจนแทบจะพลิกฟ้า แค่กลัวว่าจะหรูหราใหญ่โตไม่พอ ท่านดูถนนสายนี้สิ ไม่ใช่ว่าให้พวกเราแขวนไว้หรอกหรือ แต่ว่าก็แปลก หนึ่งขุนนางชั้นผู้ใหญ่เมืองเอก หนึ่งพี่น้องท้องเดียวกันกับจักรพรรดิ งานแต่งครั้งนี้ไม่ใหญ่ได้หรือ หลังจากมีการสมรสพระราชทาน การแต่งงานครั้งนี้ก็ต้องหรูหรามากที่สุด” เจ้าของร้านพูดไปถอนใจไป

เสี่ยวเอ่อร์ที่ถือของอยู่ด้านข้างพูดได้ว่าเรื่องนี้ช่างคึกคัก อดไม่ได้ที่จะพูดเสริม “ได้ยินมาว่าอู่เซวียนอ๋องมีพระโฉมงดงาม บุตรสาวของผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ล้วนชอบเขา วันพรุ่งขบวนงานแต่งจะต้องผ่านถนนสายนี้ เมื่อถึงเวลาข้าจะต้องไปดูให้ได้ว่าอู่เซวียนอ๋องมีหน้าตาเป็นเช่นไร”

เจ้าของร้านยิ้มไปแล้วก็ตีหัวของเสี่ยวเอ่อร์ “เจ้าเด็กน้อยสุดท้ายก็ยังไม่รู้จักโต เจ้าเป็นผู้ชายไปดูผู้ชายนี่มันน่าตื่นเต้นตรงไหน ถ้าหากเจ้าดูเจ้าสาวสิถึงจะถูก ได้ยินมาว่าบุตรสาวตระกูลเซียวก็เป็นหญิงที่มีความสามารถอันดับหนึ่งของเมืองเฟิ่งซีเช่นกัน คู่แต่งงานนี้ช่างเหมาะสมกันเหมือนฟ้าลิขิตเสียเหลือเกิน”

เจ้าของร้านและเสี่ยวเอ่อร์พูดไปหัวเราะไป ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของอู๋อี้ที่ค่อยๆแข็งทื่อ เขามองไปทางหลินซินเยียน ด้วยความที่เขากลัวว่านางจะถูกคำพูดเหล่านั้นทำให้ปวดใจ แต่ว่าเห็นสีหน้าของหลินซินเยียนสงบนิ่ง ราวกับว่าเรื่องที่ทั้งสองคนพูดถึงนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางสักนิด

เห็นอู๋อี้มองตัวเอง หลินซินเยียนก็ฉีกยิ้มฝืนใจ “ศิษย์พี่ ข้าคิดว่าชุดนี้ดีนะ ซื้อไว้ดีหรือไม่”

อู๋อี้ได้สติกลับมา ทำเพียงแค่พยักหน้า “ดี”

หลินซินเยียนถามราคาจากเจ้าของร้าน เมื่อเจ้าของร้านบอกราคามาแล้วหลินซินเยียนก็เบิกตากว้าง “เหตุใดจึงแพงเช่นนี้”

“แม่นาง ท่านพูดเช่นนี้ ร้านของพวกเรานั้นเก่าแก่เป็นร้อยปี สินค้าคุณภาพนั้นถูกจัดวางไว้ที่นี่ทั้งหมด เสื้อผ้าสำเร็จรูปของคนรวยหลายคนในเมืองนี้ก็ซื้อมาจากร้านของเรานี่แหละ พูดถึงบ้านตระกูลเซียวนั้น ไม่กี่วันมานี้ก็มาซื้อชุดสำเร็จรูปจากร้านเราไปชุดหนึ่ง สินค้าร้านเราดี ราคาก็ต้องแพงกว่าร้านข้างนอกเป็นธรรมดา” เจ้าของร้านรีบอธิบายไปยิ้มไป

หลินซินเยียนขมวดคิ้ว พิจารณามองชุดยาวตัวนั้น ฝีมือการเย็บนั้นไม่เลวเลย ดังนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้วก็หยิบเงินออกมาจ่ายเลย

ทั้งสองคนถือเสื้อแล้วเตรียมจะออกจากร้าน หลินซินเยียนเดินด้านหน้า อู๋อี้ถือประเป๋าใหญ่กระเป๋าเล็กอยู่ข้างหลัง ทั้งสองเดินเพิ่งจะเดินไปถึงประตูก็พบคนถลันเข้ามาตรงหน้า

ฝีเท้าของคนที่เดินเข้ามานั้นเร็วเกินไป แค่เข้ามาก็ชนกับหลินซินเยียนจนเจ็บ นางถือของเยอะมากไป รับน้ำหนักไม่ไหว ถูกชนจนเจ็บของที่ถืออยู่จึงหล่นไปอยู่ที่พื้นอย่างเสียไม่ได้

“เจ้าคนเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้าเดินชนข้าเจ็บรึ” แม่นางชุดสีชมพูที่อยู่ตรงหน้าประตูคำรามขึ้น ไม่ได้สนใจเลยว่าตนเองที่เป็นฝ่ายชนคนอื่นเจ็บก่อน คำพูดที่ออกจากปากนางคำแรกก็คือต้องการการความรับผิดชอบจากฝ่ายตรงข้ามก่อน

หลินซินเยียนถูกชนจนล้มไปกองอยู่กับพื้น ของหล่นไปอยู่กับพื้น นางกลับมองไม่ทัน นางเพียงแค่รู้สึกว่าปวดตรงท้องน้อยเป็นพักๆ ด้านล่างมีของเหลวร้อนไหลออกมา นางกัดฟัน ชั่วพริบตาเดียวเหงื่อก็ไหลชุ่มเต็มหน้า นางทำได้เพียงเรียกเสียงเบาว่า “ศิษย์พี่ ข้าปวดท้อง......”

อู๋อี้ตกใจ เขานำของที่อยู่ในมือยัดใส่มือของเจ้าของร้าน รีบนั่งยองตรวจดูสถานการณ์ของหลินซินเยียน เมื่อเห็นกระโปรงของนางมีรองเลือดเปื้อนเป็นจุดๆก็สติหลุดทันที อุ้มนางขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไปด้านนอกอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งออกไปสองก้าวก็รีบหันกลับมาถามเจ้าของร้าน “โรงหมออยู่ที่ไหน”

เจ้าของร้านรีบชี้ไปทางขวาแล้วพูดว่า “เดินตรงไป ข้ามถนนนี้ไปได้ก็มีโรงหมอแล้ว”

“ข้าได้ยินแล้ว” หญิงชุดชมพูไม่ได้แสดงความโกรธออกมาแต่ว่าในใจของนางกลับมีความอ้างว้าง ถ้าหากว่าเกิดเรื่องจริงทั้งสองคนนี้จะต้องโวยวายแน่ ถ้าพ่อของนางที่เคร่งครัดเรื่องจริยธรรมมากๆรู้เข้า ครึ่งปีหลังจากนี้นางจะไม่ได้ออกจากบ้านอีกเลย

หมอคลำชีพจรของหลินซินเยียน ค่อยๆขมวดคิ้ว เมื่อปล่อยมือออกแล้ว สีหน้าไม่ค่อยเห็นด้วย “ก็รู้อยู่ว่าตอนนี้กำลังตั้งครรภ์ เหตุใดจึงไม่ระวัง ตอนนี้มีเลือดออกมาแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะรักษาเด็กคนนี้ไว้ได้หรือไม่ ทำได้แค่ลองดูก่อนแล้วกัน”

หมอให้อู๋อี้อุ้มหลินซินเยียนเข้าไปในห้องด้านหลัง กางฉากบังลมแล้วให้อู๋อี้ออกไปรอด้านนอก หมอคนนั้นจึงเอาเข็มเงินมาเริ่มการรักษาให้หลินซินเยียน

นอกฉากบังลม สองตาของอู๋อี้แดงก่ำ ยิ่งได้เห็นหญิงสองคนที่กำลังกลัวหัวหดอยู่หน้าประตู ก็โมโหจนเดินจ้ำก้าวใหญ่ไปหยุดอยู่ที่หน้าผู้หญิงเสื้อชมพูกัดฟันคำรามเสียงดังว่า “ถ้าหากว่าศิษย์น้องของข้าเป็นอะไรขึ้นมาละก็ เจ้าจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต”

“ข้า ข้า....... เป็นคน เป็นคนที่ชนนางเจ็บ........” แม่นางชุดชมพูยังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงอู๋อี้คำรามอีก

“หุบปาก จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ดีชั่ว ข้าอยากจะรู้จริงว่าเจ้าเป็นคนของวังไหน จึงได้ลำพองเช่นนี้ ”

แม่นางชุดชมพูถูกเขาด่าเช่นนี้ ก็ร้องไห้ออกมา“ข้า ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ......”

“ท่านชาย โปรดปล่อยคุณหนูของข้าก่อนเถิด คุณหนูของข้าเป็นคนปากร้ายใจดี ไม่มีทางที่จะตั้งใจทำร้ายผู้อื่นหรอก เมื่อครู่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ท่านอย่าทำร้ายคุณหนูของข้าเลยนะ” สาวใช้พูดไปก็ร้องไห้ออกมาด้วย

เวลานั้นผู้หญิงทั้งสองคนกำลังร้องไห้ อู๋อี้ก็ย่นคิ้ว เขาจึงได้ปล่อยคอเสื้อของแม่นางชุดชมพูออก ทำเพียงแค่เดินไปมองทางหลังฉากกั้นอย่างกังวลใจ