ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 143

ตอนที่ 143 ข้อต้องห้าม

ช่วงเวลาแห่งการรอคอยนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน โดยเฉพาะช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้

อู๋อี้เดินไปเดินมาอยู่ในโรงหมอ เขาจำไม่ได้แล้วว่าตนเองเดินอยู่นอกฉากกั้นไปกี่รอบแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีกว่าทำเช่นนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ว่าเขาก็ไม่รู้วิธีที่จะทำให้ตัวเองหยุดเดินได้เช่นกัน

“ท่านอย่าเพิ่งกังวลไปเลย ข้าว่านางจะต้องไม่เป็นอะไรหรอก......” แม่นางชุดชมพูพูดอย่างขี้ขลาด ดวงตาของนางมองอู๋อี้เดินวนไปมาจนตาลายแล้ว

อู๋อี้หันกลับมาถลึงตาใส่นาง ไม่แยแสนางแม่แต่น้อย

แม่นางเสื้อชมพูรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ดวงตาคู่นั้นสดใสแวววาวขณะมองนาง เห็นได้ชัดว่าโมโหนาง แต่ไม่กล้ายั่วโมโหเขาตอนนี้

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ในที่สุดท่านหมอก็ออกมา เขาเดินไปล้างมือที่กะละมังถึงจะพูดกับอู๋อี้ว่า “ครั้งนี้นับว่าโชคดี ในที่สุดก็รักษาเด็กเอาไว้ได้แล้ว แต่ว่าสองสามวันนี้จะต้องพักผ่อนอยู่แต่ในห้องนอนเท่านั้น พลิกตัวไปมาก็ไม่ได้เด็ดขาดหนา”

“ขอบคุณท่านหมอมาก” อู๋อี้ถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมา รีบจะเดินเข้าไปทางฉากกั้น เพิ่งจะเดินไปถึงฉากกั้นก็ถูกท่านหมอเรียกไว้ก่อน

“ข้าเพิ่งได้ยินท่านเรียกคนไข้ว่าศิษย์น้อง ท่านเป็นสามีของคนไข้คนนั้นหรือไม่”

“ข้า......” อู๋อี้มีสีหน้าลำบากใจ สุดท้ายก็ส่ายหน้า

“เช่นนั้นท่านก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ผู้หญิงคนนี้มีเลือดออกนั้นเป็นสิ่งที่ต้องห้ามมากที่สุด นอกจากสามีของตนเองและสมาชิกในครอบครัวที่เป็นผู้หญิงแล้วนั้นให้ผู้อื่นพบเจอนั้นไม่ค่อยดี ท่านให้นางพักอยู่ที่นี่ก่อนเถิด ท่านรีบไปบอกคนที่บ้านนางให้มารับนะ”ท่านหมอคนนั้นประสานมือไปพูดไป

แม่นางชุดชมพูที่ได้ยินอยู่ข้างๆนั้นเมื่อเห็นอู๋อี้ส่ายหัวแล้ว นัยน์ตาของนางก็ฉายแสงสดใสแวบหนึ่ง

อู๋อี้ได้ยินท่านหมอพูดเช่นนี้แล้วก็รู้สึกอับจน กัดฟัน เขาทิ้งตัวลงบนพื้นแล้วทำท่าขอร้องท่านหมออยู่จริงใจว่า “ท่านหมอ พวกเราเป็นคนไม่มีการศึกษา เรื่องพวกนี้พวกเราไม่ถือ ให้ข้าส่งนางกลับไปเถิด”

“ไม่ได้ เจ้าไม่ถือแต่ข้าถือ ข้าเป็นคนรักษานาง ถ้าหากว่าข้าส่งนางให้ไปกับคนนอกแล้วก็เหมือนเป็นการชนนางให้เจ็บเช่นกัน โรงหมอของข้านี้เปิดมาเป็นระยะเวลานานมากแล้ว ไม่สามารถปนเปื้อนเรื่องเคราะห์ร้ายเช่นนี้ได้ ท่านรีบไปพาคนที่บ้านนางมา ข้าช่วยท่านดูแลนางเอง” ท่านหมอส่ายหัว ยกมือกั้นอู๋อี้ที่พยายามจะเข้าไปในฉากกั้น

อู๋อี้เห็นท่าทีที่แน่วแน่ของท่านหมอแล้วจึงถอนใจแล้วยอมถอยหลัง “เช่นนั้นก็ได้ งั้นข้าจะไปหาคนมา รบกวนท่านหมอช่วยดูแลศิษย์น้องของข้าด้วย”

ราวกับว่าเขาไม่ค่อยวางใจ แล้วหันหลังกลับไปมองตาของแม่นางชุดชมพูอีก “เหตุใดถึงยังอยู่ที่นี่อีก”