ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 144

ตอนที่ 144 ผิดหวังหรือว่าหมดหวัง

อู๋อี้ยังไม่ทันพูดจบก็เห็นโม่จื่อเฟิงย่นคิ้ว และพูดเสียงเย็นว่า “เหตุใดจึงมีคนบ้าเช่นนี้เข้ามาได้ กล้าไม่เจียมตัวอยู่หน้าประตูวังอีกรึ” เขาหันไปคำรามใส่องครักษ์หน้าประตูอีก “พวกเจ้าทำเรื่องอะไรกัน”

องครักษ์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบคุกเข่าสำนึกผิด พวกเขากลัวจนตัวสั่นไปหมด

พริบตาถัดไป ทั้งตัวของอู๋อี้ก็รู้สึกเย็นวาบ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้โม่จื่อเฟิงจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา ไม่ยอมให้เขาพูดจนจบเลย ในใจของโม่จื่อเฟิงนั้น หลินซินเยียนนั้นคงจะไม่มีความหมายอะไรเลยจริงๆ

อู๋อี้ปวดใจ สีหน้าของเขาขาวซีด เขาชี้หน้าของโม่จื่อเฟิง เขาพูดไม่ออก เขายังมองเห็นเซียวจุนมองมาทางนี้อย่างสงสัย ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม คงจะเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าคนที่กำลังจะเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน โม่จื่อเฟิงจะยอมให้สาวใช้อุ่นเตียงของเขาเปิดโปงได้อย่างไร ยิ่งสาวใช้อุ่นเตียงคนนั้นยังตั้งครรภ์อีกด้วย

เขายินดีเหลือเกิน ยังดีที่วันนี้คนที่มาตามหาคนที่จวนอู่เซวียนอ๋องเป็นเขาไม่เป็นหลินซินเยียนที่มา ถ้าหลินซินเยียนมาสถานการณ์เช่นนี้คงบีบรัดหัวใจมากเกินไป

“ยืนงงทำไมเล่า ยังไม่ไล่เขาไปอีกรึ” โม่จื่อเฟิงกวาดตามององครักษ์เหล่านั้น พวกเขาจึงรีบลุกขึ้นไล่อู๋อี้

องครักษ์เหล่านี้รับแรงโทสะของโม่จื่อเฟิงที่นี่ ดังนั้นจึงอยากจะลงโทษอู๋อี้เป็นธรรมดา ดังนั้นจึงมีท่าทีที่เลวร้ายต่ออู๋อี้มากขึ้น พวกเขารีบชักมีดยาวที่เหน็บอยู่ที่เอวออกมาหมายจะฟันอู๋อี้

อู๋อี้ต่อสู้ไม่เป็นเขาจึงทำได้แค่ถอยหลังเรื่อยๆ ตาของเขาเห็นมีดยาวขององครักษ์คนหนึ่งกำลังจะตัดแขนของเขา เสียงเรียบๆของโม่จื่อเฟิงก็ดังขึ้น “พรุ่งนี้จะเป็นวันมงคลใหญ่ของข้า อย่างไร พวกเจ้าอยากให้ข้าเห็นเลือดที่หน้าประตูวังหรือ”

เหล่าองครักษ์ได้ยินเช่นนั้นไหนเลยจะกล้าลงมีด ทำเพียงแค่อดทนวางมือลง เมื่ออู๋อี้ใกล้จะถอยออกไปด้านนอกราวสิบจั๊งแล้ว องครักษ์เหล่านั้นถึงได้หยุด

อู๋อี้โกรธจนตาแดงก่ำ ยกมือขึ้นชี้หน้าโม่จื่อเฟิง สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรแล้วหมุนตัวเดินจากไป เพียงแต่ด้านหลังของเขานั้นมองดูแล้วช่างเวิ้งว้างเหลือเกิน

หลังจากที่อู๋อี้กลับมาถึงโรงหมอแล้ว ท่านหมอใหญ่เห็นเขายังคงกลับมาแค่คนเดียว สีหน้าของเขาก็เข้มขึ้น “เหตุใดจึงไม่มีคนมาด้วย นี่ จะทำอย่างไรกันดีนี่”

อู๋อี้หน้าแดงก่ำ เครียดจนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงมองไปยังม่านบังลมอย่างกระวนกระวาย

แม่นางชุดชมพู หลี่ถิงทนดูต่อไปไม่ไหวจึงหยิบตั๋วเงินออกมาจากอกเสื้อแล้วมอบให้กับท่านหมอ “ท่านหมอ ไม่อย่างนั้นให้ข้าส่งคนไข้กลับไปเถิด ข้าเองก็เป็นผู้หญิงไม่น่ามีปัญหาหรอก”

ท่านหมอผลักตั๋วเงินของนางออก “นี่ไม่ใช่เรื่องของตั๋วเงิน เปิดโรงหมอนั้นจะต้องตั้งอยู่อย่างสงบสุขเท่านั้น ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่ใช่คนในบ้านพ่อแม่ของนาง ท่านพานางกลับไปเช่นนี้ สำหรับท่านเองนั้นก็ไม่ดีเช่นกัน เป็นการกวักมือเรียกความหายนะเข้าหาตัว แม่นาง ท่านอย่า..........”

“เช่นนั้นเอาอย่างนี้ไหม ข้ากับคนไข้ที่อยู่ข้างในนั้นผูกพันกันเป็นพี่น้องร่วมสาบาน เช่นนี้ข้าก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัวนางแล้วนะสิ แล้วก็ไม่ได้ขัดข้อต้องห้าม” หลี่ถิงเปิดปากคลี่ยิ้มแล้วนำตั๋วเงินยัดใส่มือของหมอ

ท่านหมอกำตั๋วเงินลังเลอยู่สักพักถึงจะพยักหน้า

หลี่ถิงรีบเดินไปทางด้านหลังม่านกันลมแต่กลับถูกสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังดึงตัวไว้ “คุณหนู ท่านยังเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้ออกเรือน การหลบเลี่ยงเช่นนี้เชื่อดีกว่าไม่เชื่อนะเจ้าคะ ท่านอย่าเข้าไปเลย”

หลี่ถิงปัดมือของนางออก “ได้ คำพูดพวกนี้เจ้าพูดจบแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเจ้ากลัวว่าข้าจะก่อเรื่องหรอกหรือ ตอนนี้ข้ากำลังรับผิดชอบเรื่องที่ข้าก่อเอาไว้ เจ้าก็ยังไม่ยินดีอีก เอาละ ข้ารู้ว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องพูดแล้ว”

สาวใช้ขวางนางไว้ไม่ได้จึงได้แต่กัดฟันแล้วเดินตามนางเข้าไป

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินเข้าไปหลังม่านกันลมแล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง กลับปรากฏสีหน้าที่เศร้ารันทด