ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 145

ตอนที่ 145 ความโปรดปรานที่ยิ่งใหญ่ต่อเจ้า

หลินซินเยียนมองหลี่ถิง บุตรสาวของตระกูลที่งามเฉิดฉายเช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะชนนางบาดเจ็บ แต่เมื่อท่านหมอมีข้อห้ามว่านางจะพบเจอสิ่งอัปมงคลนางกลับลุกขึ้นยืน นิสัยที่แท้จริงของนางคงจะเป็นคนที่ดีคนหนึ่งเลย

ดังนั้น หลินซินเยียนจึงส่ายหน้า พูดเบาๆว่า “ไม่ร้ายแรงหรอก”

หลี่ถิงได้ยินเช่นนั้น ถึงได้พรูลมหายใจด้วยความโล่งอก นางมองไปด้านหน้าของรถม้าโดยไม่รู้ตัว ด้านนอกรถม้า รูปเงาด้านหลังที่แข็งแกร่งและมีพลังอยู่บนยางล้อรถม้า นางอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมา

หลินซินเยียนเห็นท่าทางที่กระดากอายของนางก็ ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เวลานี้ นางไม่มีอารมณ์จะไปสนใจเรื่องของคนอื่นหรอก

เมื่อส่งหลินซินเยียนแล้ว หลี่ถิงก็ขอตัวกลับ ก่อนที่จะไปก็ยังถามชื่อแซ่กับอู๋อี้ และยังบอกว่าจะเอายาบำรุงมาให้หลินซินเยียนวันอื่นด้วย

นางชนหลินซินเยียนจนได้รับบาดเจ็บ ถึงแม้ว่าภายหลังก็ยังมาช่วยเหลือ แต่ว่าอู๋อี้ยังคงไม่ค่อยอยากพบหน้านาง ทำเพียงแค่ตอบรับนางไม่กี่ประโยคหลังจากนั้นก็ส่งนางกลับไป

อู๋อี้แบกหลินซินเยียนขึ้นหลัง ใช้เท้าเปิดประตูห้องโถงแล้วเตรียมจะเดินไปทางห้องของนาง

เท้ายังไม่ได้หยุดลงก็รู้สึกได้ถึง สายตาที่เยือกเย็นสาดมาทางเขา เขาตกใจจนเกือบลืมวางเท้าลง

ภายในห้องโถง โม่จื่อเฟิงมากับจินมู่และชายชราที่มีหนวดเคราขาวยืนอยู่ใต้ต้นมะเดื่อ เมื่ออู๋อี้อุ้มหลินซินเยียนเข้ามาตรงหน้าประตูทั้งสามคนก็มองมาทางนี้

สายตาของจินมู่กวาดมองมือของอู๋อี้ที่อุ้มหลินซินเยียนอยู่ ทำให้เขาเหมือนถูกบีบจนเหงื่อแตกอย่างดุร้าย แม้แต่เส้นเลือดตรงขมับยังเต้นตุบตุบ

โม่จื่อเฟิงเดินมาทางประตูอย่างสงบนิ่ง เมื่อเดินมาตรงหน้าของอู๋อี้ก็ยื่นมือออกมารับตัวหลินซินเยียนและหมุนตัวอุ้มหลินซินเยียนเดินไปที่ห้อง

การเคลื่อนไหวขณะส่งตัวนาง ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เวลาสองวินาทีเท่านั้น แต่เมื่อส่งตัวนางเสร็จ หลังของอู๋อี้ก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

รอบตัวของโม่จื่อเฟิง มีพลังอำนาจความกดดันที่รุนแรงแผ่กระจายออกมา ไม่ถึงชั่วพริบตาเดียว ก็ทำให้อู๋อี้รู้สึกหายใจไม่ออก เมื่อเขาได้สติกลับมา โม่จื่อเฟิงก็อุ้มคนเดินเข้าห้องไปแล้ว

หลังจากผู้เฒ่าหนวดขาวนำผ้าแพรสีสวยวางบนข้อมือของหลินซินเยียน เขาถึงจะเริ่มจับชีพจรของนาง

ตั้งแต่เริ่มจนจบหลินซินเยียนคิ้วและตาตกลง ไม่ได้มองไปยังโม่จื่อเฟิง

“ท่านอ๋อง ลูกของแม่นางตอนนี้รักษาเอาไว้ได้แล้ว แต่ว่าสองสามวันนี้ต้องนอนอยู่บนเตียงรักษาตัวอย่างเดียว ร่างกายนี้ต้องได้รับการดูแลอย่างดี ไม่อย่างนั้นภายหลังอาจจะเกิดโรคเรื้อรังได้” ผู้เฒ่าเก็บผ้าแพรไปแล้วก็เขียนใบสั่งยาให้ที่โต๊ะ

“โรคเรื้อรัง ท่านหมอหลวงเฉิน แม้แต่ท่านก็ไม่สามารถรักษาร่างของนางได้หรือ” ราวกับว่าโม่จื่อเฟิงไม่พอใจกับคำตอบที่ได้