ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 154

ตอนที่154 เมื่อเกิดช่วงวิกฤต

ไม่มีสายลมไม่มีพระจันทร์ไม่มีดวงดาวมีเพียงบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

เหล่าองครักษ์ทั้ง10คนได้จุดไฟจนทำให้ในลานบ้านสว่างขึ้น3ศพที่นอนเรียงกันอยู่ตรงกลางลานบ้านเมื่อยืมแสงสว่างจากแสงไฟก็เห็นศพ3ศพที่นอนจมกองเลือดอยู่เห็นได้ชัดว่าทั้ง3คนนี้เพิ่งจะโดนฆ่าตาย

ชายฉกรรจ์ร่างสูงที่สวมชุดสีดำคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าเขาถือว่าดาบยาวเดินวนรอบศพ3ศพนั้นเมื่อพลิกดาบยาวนั้นก็สะท้อนเป็นใบหน้าของคน2-3คนเขามองไปแล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก“นี่เป็นบ้านเล็กบ้านน้อยที่อู่เซวียนอ๋องเลี้ยงเอาไว้หรือ?ข้าว่าก็หน้าตางั้นๆยังสู้คุณหนูใหญ่ของพวกเรายังไม่ได้เลย”

“ใช่แล้วขอรับคุณหนูใหญ่เอ่อไม่ใช่ตอนนี้ควรจะเรียกว่าพระชายาอู่เซวียนอ๋องพระชายาบอกว่านังจิ้งจอกนี่ใช้รูปร่างหน้าตาของตนเองไปยั่วยวนท่านอ๋องข้าคิดว่าสตรี2คนนี้ก็หน้าตางั้นๆพวกเราคงไม่ได้ฆ่าผิดคน?”องครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆชายฉกรรจ์รู้สึกผิดปกติ

ชายฉกรรจ์ชุดสีดำครุ่นคิดไปพักหนึ่งแล้วมองไปรอบๆเรือนนี้“ว่ากันตามเหตุผลแล้วไม่น่าจะผิดพลาดเรือนแห่งนี้ถูกคนในเรือนก็มีเพียง3คนก็ถูกจริงด้วยเจ้าได้ถามมาจากพ่อค้าหนุ่มคนนั้นแล้วยามบ่ายเขาบอกไม่ใช่หรือว่าเห็นคนเหล่านั้นในเรือนหลังนี้?”

เมื่อองครักษ์คนนั้นได้ยินก็รีบพาชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาชายหนุ่มคนนั้นได้สวมเครื่องแบบองครักษ์เต็มตัวเขาเดินมาตรวจสอบศพ3ศพที่อยู่ข้างๆทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“ผิดแล้ว!ผิดแล้ว!คนเหล่านี้ไม่ใช่ที่ข้าเห็นเมื่อยามบ่าย!”คนผู้นั้นตกใจจนขาอ่อนฆ่าผิดคนไม่น่ากลัวเท่าไรเพราะพวกเขาเป็นคนของขุนนางใหญ่ที่อยู่ฝ่ายหน้าเรื่องที่ฆ่าคนเหล่านี้สามารถปกปิดได้แต่ว่าไม่สามารถทำตามคำสั่งของเจ้านายได้พวกเขาต้องโดนตำหนิแน่

ครั้งนี้คุณหนูใหญ่ตระกูลเซียวไม่ได้ให้พวกเขาลงมือแต่เป็นท่านใต้เท้า!

ชายฉกรรจ์ชุดดำเองก็ตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่งพอมองไปรอบๆแล้วก็รู้สึกเคร่งขรึมไปชั่วขณะหนึ่งจากนั้นก็กัดฟันแล้วรับเอ่ยขึ้นทันที“พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่รีบจัดการกับศพเหล่านี้เร็ว!หรือจะให้รอมาเจอหรือ?”

ทันทีที่คนกลุ่มนั้นได้สติคืนมาก็รีบช่วยกันจัดการกับศพนั้นแต่พวกเขายังไม่ทันได้ลงมือก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้านนอกของลานบ้านดังขึ้นราวกับมีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินมา

ในช่วงที่ตื่นตระหนกอยู่นั้นก็เห็นคนหนึ่งเตะประตูใหญ่เข้ามาตามมาด้วยมือปราบอีก10กว่าคน

“นี่คือเกิดคดีฆาตกรรมขึ้น!ให้จับคนที่เป็นฆาตกรให้หมดใต้เท้าสั่งมาว่าคดีฆ่าล้างตระกูลต้องสืบให้ถึงที่สุด!”มือปราบที่อยู่หน้าสุดเมื่อออกคำสั่งแล้วกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังก็วิ่งไปล้อมเหล่าองครักษ์นั้นไว้

ในลานบ้านเพิ่งจะมีเรื่องเกินขึ้นได้ไม่นานก็มีคนไปรายงานที่จวนอู่เซวียนอ๋องทันทีในห้องตำราได้จุดตะเกียงน้ำมันหลังโต๊ะตำราโม่จื่อเฟิงกำลังอ่านจดหมายลับฉบับหนึ่งเมื่อฟังคนที่นั่งคุกเข่าลงพื้นรายงานเสร็จสีหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงจินมู่ที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“ท่านอ๋องครั้งนี้องครักษ์ของใต้เท้าฝ่ายหน้าโดนมือปราบจับตัวไปแล้วดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นวายแบบนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โชคดีที่แม่นางหลินกับคนของนางได้จากไปก่อนล่วงหน้ามิเช่นนั้นคนเหล่านั้นต้องตามไปถึงหน้าประตูแล้วทำร้ายแม่นางหลินอย่างแน่นอน”

“จินมู่!”โม่จื่อเฟิงหันหน้าไปมองเขาอย่างเย็นชา“เจ้าหาข้ออ้างเพื่อหลีกเรื่องนางหนีไปงั้นหรือ?เจ้าคิดว่าเจ้าพูดมาเช่นนี้แล้วความโกรธของเปิ่นหวางจะลดลงหรือ?”

จินมู่ตกใจจนคุกเข่าลงอยู่หน้าโต๊ะตำรา“ข้าน้อยไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ!”

“ไม่กล้าแต่ก็ยังทำ”โม่จื่อเฟิงแค่นเสียงไปทีหนึ่ง“เจ้าคิดว่าหากคนที่อยู่ในเรือนเป็นนางจริงๆคนเหล่านั้นจะทำร้ายนางจริงๆหรือ?องครักษ์เงาเหล่านั้นเป็นคนที่เจ้าเลือกไปหรือว่าเจ้าจะลืมไปแล้ว?”