ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 155

ตอนที่155ค้างแรมที่กลางเขา

ร่างกายของหลินซีนเยียนเพิ่งจะหายดีเมื่อมานั่งอยู่บนหลังม้าที่ควบทะยานไป2ชั่วยามก็รู้สึกทรมานอย่างมากเกรงว่าจะเกิดเรื่องเข้าจริงๆ

“ซุนหลี่”หลินซีนเยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราวกับหมดแรง

เมื่อซุนหลี่ได้ยินเสียงของนางก็ผ่อนความเร็วของม้าลงแล้วก็ได้ยินเสียงของหลินซีนเยียนเอ่ยอีกว่า“พวกเราหาที่พักก่อนเถอะร่างกายของข้าเหนื่อยจนทนไม่ไหวแล้ว”

ซุนหลี่พยักหน้าแล้วหยุดม้าจากนั้นก็กระโดดลงจากหลังม้าแล้วยื่นมือไปประคองเธอลงมาพอเขามองก็เห็นสีหน้าของหลินซีนเยียนไร้เลือดฝาดในท่ามกลางความมืดเช่นนั้นราวกับเป็นผีหน้าขาวก็ไม่ปาน

“แม่นางท่านควรจะเอ่ยให้เร็วกว่านี้”ซุนหลี่ตกใจสีหน้าของเธอคิดว่าเธอรับลมหนาวในตอนกลางคืนไม่ไหวก็รีบดึงน้ำเต้าที่ใส่เหล้าออกมาจากเอว“แม่นางท่านดื่มเหล้าสักหน่อยเถอะเหล้าช่วยทำให้ร่างกายอบอุ่นดื่มสักหน่อยก็จะดีขึ้นเอง”

หลินซีนเยียนส่ายหน้า“ร่างกายของข้าดื่มเหล้าไม่ได้มีน้ำเปล่าหรือไม่?”

ซุนหลี่พยักหน้าแล้วไปหยิบกระบอกน้ำบนอานม้ามาเขาประคองหลินซีนเยียนนั่งพิงก้อนหินที่อยู่ข้างๆจากนั้นก็เปิดฝาของกระบอกน้ำให้แล้วส่งให้นาง

หลินซีนเยียนดื่มน้ำหลายอึกน้ำเย็นมากเมื่อดื่มเข้าไปทำให้ในท้องรู้สึกไม่สบายเท่าไรแต่เธอต้องบังคับให้ดื่มลงไปเพื่อดับความความกระหายเธอนั่งอยู่สักพักค่อยๆเอ่ยเสียงออกมา“ซุนหลี่ข้าว่าพวกเราหาที่พักใกล้ๆแถวนี้เถอะแล้วค่อยออกเดินทางต่อ”

“แต่ท่านหนานกงบอกแล้วอย่างน้อยคืนนี้พวกเราต้องข้ามผ่าน3เมืองมิเช่นนั้นก็ยากที่ตามไปทัน”ใบหน้าของซุนหลี่รู้สึกลำบากใจ“หากว่าแม่นางจะอดทนอีกสักหน่อยได้หรือไม่?ข้าจะขี่ม้าให้ช้าลง”

หลินซีนเยียนถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเดิมเธอก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลแต่ก็ไม่เป็นคนที่อวดอ้างว่าตัวเองเก่งเธอรู้ดีว่าร่างกายของเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้วเธออดทนได้แต่เด็กในท้องล่ะจะอดทนได้ไหม?ถ้าจะอวดอ้างว่าตัวเองเก่งแล้วอาจจะมาเสียใจทีหลังเอางั้นเธอยอมเลือกทางอื่นยังจะดีกว่า

“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่พวกเราหาบ้านของชาวนาแถวนี้ให้ข้าได้ไปพักผ่อนที่นั่นแม้ข้าจะจำทางไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่คนขี้หลงขี้ลืมข้าจะไปรวมตัวกับพวกเจ้าที่อาณาจักรเป่ยหมิงด้วยตนเองเพียงแต่รบกวนท่านช่วยหลอกล้อทหารที่ตามมาให้ข้าก็พอ”

“แม่นางเอ่ยเช่นนี้ได้อย่างไรเดิมเรื่องนี้มันเป็นหน้าที่ของข้าเพียงให้ท่านอยู่ที่นี่ต่อหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น......”ซุนหลี่ไม่กล้าพลั้งปากเอ่ยออกไป

“ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกร่างของของข้าจะวิ่งได้ไกลแค่ไหนกันเชียว?ยังมีเจ้าช่วยหลอกล้อทหารไปให้ข้าก็ปลอดภัยแล้วไม่ใช่หรือ?วางใจเถอะข้าโตแล้วไม่ทำให้ตนเองหายไปไหนหรอกหากเจ้าไม่ไหวจริงๆหลังจากที่หลอกล้อทหารที่ตามมาได้แล้วก็ยังกลับมารับข้าได้ไม่ใช่หรือ?”

หลินซีนเยียนรู้มาตลอดว่าตนเองเป็นคนที่ถนัดในการพูดโน้มน้าวใจคนซุนหลี่คนนี้เป็นคนซื่อตรงเมื่อฟังที่เธอพูดราวเช่นนี้แล้วราวกับว่ามีเหตุผลอยู่บ้างเขาก็พยักหน้าตอบรับ

หลังจากที่พักผ่อนไปสักพัหซุนหลี่ก็พยุงหลินซีนเยียนขึ้นหลังม้าแล้วทั้งสองคนก็เดินไปบนถนนเส้นสายเล็กเมื่อมองไปยังกลางภูเขาที่อยู่ไกลๆคล้ายกับว่ามีแสงไฟ

ซุนหลี่ก็ซ่อนม้าไว้ในป่าที่อยู่ข้างทางจากนั้นก็พาหลินซีนเยียนเดินไปขึ้นเขาไป

เมื่อเห็นแสงไฟกลางภูเขาลูกนั้นในระยะใกล้ถนนขึ้นภูเขาขรุขระอย่างมากพอเดินไปหนึ่งชั่วยามเต็มๆทั้งสองคนก็เห็นบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งด้วยอาการเหนื่อยหอบ

เมื่อเห็นในบ้านหลังนั้นมีแสงไฟย่อมต้องมีคนอื่นแน่นอนซุนหลี่เดินเข้าไปเคาะที่ประตูสักพักประตูก็เปิดออกมีชายชราสวมเสื้อคลุมขนสัตว์เดินออกมาตอนที่พวกเขาเปิดประตูออกในมือก็ถือมีดล่าสัตว์ด้วยเมื่อเขาเห็นว่ามีคนแปลกหน้ายืนอยู่ด้านนอกใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย

“พวกเจ้าเป็นใครดึกดื่นขนาดนี้มาหาพวกเราจะทำอะไรหรือ?”ชายชราคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นนายพราน

ซุนหลี่รีบอธิบานทันที“พวกข้าแค่ผ่านมาแต่น้องสาวของข้าร่างกายไม่ค่อยดีทางข้างหน้าไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าก็มีที่พักหรือไม่แค่อยากจะขอค้างแรมที่บ้านของท่านจะได้หรือไม่ท่านวางใจเถอะน้องสาวของข้าไม่ได้อยู่อย่างไร้ประโยชน์พวกข้าจะจ่ายเงินตามราคาโรงเตี๊ยมก็แล้วกันท่านว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไอ้แก่ใครมาหรือ?”นายพรานคนนั้นยังไม่ได้ตอบก็เห็นมีหญิงชราคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องหญิงชราคนนั้นไม่ได้มีอาการตกใจเหมือนกับนายพรานเมื่อเห็นทั้งสองคนยืนอยู่หน้าประตูใบหน้าจะฉีกยิ้มไปด้วยอบอุ่น

นายพรานคนนั้นหันไปพูดกับหญิงชราใบหน้าจากที่ตกใจก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที“บอกว่าจะมาค้างแรมน่ะ”

“เช่นนั้นแล้วเจ้าจะยืนบังหน้าประตูอยู่ทำไม?ดึกดื่นขนาดนี้แล้วออกมาจากนอกบ้านมันไม่ใช่เรื่องง่ายพวกเขาอยากค้างก็ให้พวกเขาค้างไปสิถึงยังไงก็ยังเลือกห้องว่างอยู่”หญิงชราบอกว่านายพรานหลบไปยืนข้างๆ