ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 156

ตอนที่156ยื่นมือช่วย

นายพรานพยักหน้า“ใช่แล้วบางแผลนี่ต้องได้รับการรักษาแต่บนภูเขานี้ไม่มีหมอหากบาดแผลธรรมดาข้ายังฝืนรักษาให้ได้แต่บาดแผลที่ร้ายแรงขนาดนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าควรจะลงมือรักษาอย่างไร”

หญิงชรารู้สึกหวาดกลัวแต่กลับมีจิตใจดี“เช่นนั้นพวกเรารีบส่งไปในหมู่บ้านแต่จากที่นี่ไปหมู่บ้านต้องใช้เวลา2ชั่วยามไม่รู้ว่าเขาจะสามารถทนไหวหรือไม่”

“อื้มข้าว่าทำได้เพียงแค่นี้ข้าจำได้ตอนที่บุตรชายของข้าได้รับบาดเจ็บครั้งก่อนได้ยาจินชวงที่ซื้อกลับมายังมีเหลืออยู่ข้าจะไปเอามาใส่บาดแผลให้เขาพวกเรารีบล้างเนื้อล้างตัวให้เขาก่อนจากนั้นข้าจะรีบพาเขาไปในหมู่บ้าน”นายพรานมีนัยน์ตาดุร้ายปากพูดว่าเป็นคนใจดีไม่ว่าจะเป็นใครไม่ว่าบาดแผลของเขาจะเป็นอย่างไรแต่ชีวิตของคนที่อยู่เบื้องหน้าเขาไม่มีทางที่เขาจะนั่งดูเฉยๆโดยที่ไม่ยื่นมือไปช่วย

นายพรานไปหยิบยาจินชวงมาส่วนหญิงชราก็ถือผ้าสะอาดมาแต่บาดแผลของคนผู้นี้ดูเหวอะหวะน่าหวาดกลัวจนเกินไปหญิงชรารู้สึกกลัวไม่กล้าทำความสะอาดให้หลินซีนเยียนจึงรับผ้าขาวในมือของนางมาแล้วไปเช็ดบาดแผลให้กับคนผู้นั้น

นิ้วมือของนางเพิ่งจะสัมผัสโดนแขนของคนผู้นั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดจนลืมตาขึ้นมาจ้องถมึงทึงไปที่หลินซีนเยียนแล้วเอ่ยเสียงเย็นชา“ข้าทนได้ไม่ถึง2ชั่วยาม!ก็ทำแผลให้ข้าตรงนี้!”

ที่แท้เขาก็ได้ยินที่พวกเธอวางแผนกัน

“ข้าทำแผลไม่เป็นพวกเขาก็ไม่เป็น”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วมือของคนผู้นี้แรงเยอะมากภายใต้สถานการณ์ที่ได้รับบาดเจ็บยังสามารถจับข้อมือของเธอจนรู้สึกเจ็บปวดได้ขนาดนี้

คนผู้นั้นหายใจหอบอย่างรุนแรงอยู่หลายครั้งราวกับว่ารู้สึกเจ็บปวดที่บาดแผล“ข้าจะบอกให้เจ้าทำเอง!”

หลินซีนเยียนเห็นเขายืนกรานมาขนาดนี้ในสายตาของเขาคล้ายกับไม่มีความหวาดกลัวใดๆอยากจะรู้นักหากไม่มียาชาเมื่อทำแผลไปทั้งอย่างนี้คงจะเจ็บปวดอย่างมากโดยเฉพาะบาดแผลของเขาที่น่ากลัวขนาดนี้ด้วยแล้วมันคงจะเจ็บยันกระดูกอย่างแน่นอน

แต่ว่าเขายืนกรานจะให้ทำบาดแผลทันที

หลินซีนเยียนพลันเข้าใจนี่คงเป็นความปรารถนาอันแรงกล้าเพื่อจะมีชีวิตอยู่รอดของเขาถึงเลือกวิธีที่ทรมานที่สุดงั้นเธอควรจะเคารพในการตัดสินใจของเขา

“ได้”หลังจากที่หลินซีนเยียนขานรับเขาก็ปล่อยมือเธอทันที

นายพรานรีบไปหยิบยาจินชวงมาให้ยาจินชวงนั่นห่ออยู่ในกระดาษเมื่อเขาเปิดออกมายาที่อยู่ข้างในมีก้อนเล็กๆยาจินชวงแค่นี้ไปโปะอยู่บนแผลที่เหวอะหวะเช่นนี้มันจะไปได้ผลได้อย่างไรกัน

นายพรานกำลังจะเอายาไปโปะบนบาดแผลแต่คนผู้นั้นกลับส่ายหน้า“อย่าเพิ่ง!ทำแผลเสร็จก่อนค่อยใส่ยา”

“ทำแผลหรือ?”เมื่อนายพรานได้ยินก็ตกใจจนตาของเขาเบิกโพลง

หลินซีนเยียนเอาคำขอร้องของคนผู้นั้นบอกแกนายพรานเมื่อเขาได้ยินก็โบกมือปัด“ไม่อยากอยู่แล้วหรือไงบาดแผลใหญ่ขนาดนี้จะไปทำแผลได้อย่างไรให้ข้าฆ่าแกะฆ่าเสือยังดีกว่าให้ทำแผลนี่หรือข้าไม่กล้าลงมือเลยจริงๆ”

ที่นี่มีผู้ชายเพียงคนเดียวก็คือนายพรานแต่เขาไม่กล้าลงมือสายตาของคนผู้นั้นเคลื่อนมาหาหลินซีนเยียน

มุมปากหลินซีนเยียนกระตุกขึ้นเห็นว่าเธอดูใจเย็นหรือไง?ดังนั้นถึงกล้า‘เชื่อใจ’เธอขนาดนี้?

“เจ้าทำแล้วกัน!”คนผู้นั้นเอ่ยอย่างไม่ลังเล

หลินซีนเยียนมองไปนายพรานที่กำลังหลบสายตาหนีแล้วมองไปยังหญิงชราที่ตกใจจนไม่กล้าแม้จะลืมตาขึ้นมาเธอถอนหายใจแล้วพยักหน้า“ได้ข้าทำเองแต่ข้าไม่ชำนาญนักหากทำแผลให้เจ้าไม่ดีแล้วทำให้เจ้าตายเจ้าอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”

คนผู้นั้นไม่ได้พูดอะไรเพียงพยักหน้าลงอย่างเบาๆ

คนผู้นั้นสั่งให้นายพรานไปหยิบเหล้าและหามีดเล็กและแหลมคมมาหนึ่งเล่มหญิงชราก็ไปต้มน้ำร้อนในห้องครัว

เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมเสร็จแล้วคนผู้นั้นก็สั่งให้หลินซีนเยียนจุดไฟใส่เหล้าแล้วใช้มีดเล็กไปแช่ไฟจากนั้นก็นำมีดเล็กกรีดลงบาดแผลที่แขนของคนผู้นั้นเธอตั้งใจทำอย่างมากนิ้วมือเร็วยาวขาวผ่องและบาดแผลที่เหวอะหวะก่อให้เกิดการเปรียบเทียบอย่างชัดเจน

ประหนึ่งหญิงงามกับสัตว์ป่าดุร้ายภาพรวมทั้งหมดล้วนเป็นการตัดกันด้วยโทนสีในรูปแบบหนึ่งมันเผยให้เห็นถึงความสวยงามพราวไปด้วยเสน่ห์

“เอามาออก”ชายผู้นั้นใช้มือข้างหนึ่งหยิบกิ่งไม้ขึ้นมากัดเอาไว้ในปาก

เมื่อหลินซีนเยียนมองเห็นฟันอันแหลมคมที่ฝังอยู่ในกระดูกของเขาก็รู้สึกหน้าชาไปทันทีแต่ก็ยังยื่นมือไปเพื่อหยิบฟันอันแหลมคมนั้นที่ฝังอยู่ในเนื้อของเขาเลือดสดแดงฉานที่ไหลออกจากบาดแผลของเขาได้เปรอะเปื้อนไปทั่วนิ้วมือของเธอความรู้สึกที่ได้สัมผัสเองแบบนี้ทำให้ตัวสั่นไปทั้งตัว

แต่หลินซีนเยียนกัดฟันแน่นแล้วดึงออกมาอย่างแรง!

เลือดสดแดงฉานสาดกระเด็นไปที่ใบหน้าขาวผ่องของเธอมีหยดหนึ่งที่กระเด็นไปอยู่หว่างคิ้วของธอสีแดงฉานนั้นราวกับเป็นดอกไม้สวยสดที่บานสะพรั่งเดิมใบหน้าของเธอนั้นงามล่มเมืองอยู่แล้วเมื่อได้แต้มเติมเข้าไปกลับยิ่งสวยงดงามพราวเสน่ห์

แม้จะผ่านไปหลายปีต่อจากนี้เขาก็ยังคงจดจำฉากที่งดงามแบบนี้ได้

“เอาออกมาแล้ว”หลินซีนเยียนถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกเพียงแต่ในใจรู้สึกหวาดกลัวแต่โชคดีเธอรู้ว่าในเวลานี้ความหวาดกลัวใดๆล้วนเป็นเรื่องเกินกว่าเหตุดังนั้นมือของเธอก็ไม่สั่นเลยสักนิด

ชายผู้นั้นเจ็บจนเหงื่อโชกไปทั้งตัวกิ่งไม้ที่เขากัดอยู่ในปากก็หักออกเป็น2ท่อนแล้วเขาพยักหน้าลงอ่อนแรงสักพักก็เอ่ยอีกว่า“ตอนนี้ช่วยข้าทำพันแผลจากนั้นก็นำยาจินชวงมาใส่”