ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 158

ตอนที่158สถานการณ์ที่อึดอัด

การคาดการณ์ที่เป็นเหตุเป็นผลแบบนี้คล้ายกับความคิดของคนทั่วไปหลินซีนเยียนคิดว่าการตอบคำถามแบบนี้อาจจะทำให้หมิงฉีลดความหวาดระแวงลง

“อ้อ...เป็นเช่นนี้เองหรือเพียงว่า...แม่นางหลัวดูเหมือนจะรู้สึกเลื่อมใสอู่เซวียนอ๋องผู้นั้นโดยปกติแล้วจะไม่ค่อยพูดค่อยจาพอเอ่ยถึงอู่เซวียนอ๋องกลับพูดได้มากมายถึงขนาดนี้”หมิงฉีจ้องมองด้วยความสงสัย

หลินซีนเยียนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วรีบหันหน้ากลับไปเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจใยดี“คุณชายหมิงช่างคบหาด้วยยากยิ่งแท้พูดมากเจ้าก็ข้องใจพูดน้อยเจ้าก็ยังข้องใจอีกเช่นนั้นไม่พูดจะดีกว่า”

ถึงใบหน้าจะนิ่งเฉยแต่ภายในใจของหลินซีนเยียนกลับพรั่นกลัวคนที่มีฐานะสูงส่งเช่นนี้ที่แท้ก็เป็นพวกเจ้าเล่ห์เพทุบายทำไมทุกคนต่างก็เฉลียวฉลาดได้ถึงเพียงนี้?บางทีหากเป็นคนธรรมดาก็คงจะไม่สามารถมีอิทธิพลขึ้นมาได้หรอก

เธอหวังจะหนีคนเหล่านี้ไปไกลๆแล้วใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ

ภายในรถเงียบสงัดลงอีกครั้งเหตุการณ์นี้ไม่ทำให้รถม้าต้องล่าช้าลงหลังจากผ่านถนนเส้นนั้นไปแล้วก็ยังมีคนเข้ามาตรวจสอบอยู่เรื่อยๆแต่ก็ถูกคนของหมิงฉีขับไล่ไปหมดคนเหล่านี้ทยอยกันมาอย่างไม่ขาดสายในใจของหลินซีนเยียนรู้สึกแปลกๆกลัวว่าจะโดนคนเหล่านั้นจะแกะรอยตามมาได้

แต่ถือว่าโชคดีหมิงฉีเก่งเกินกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้เขาสามารถจัดการทุกอย่างได้ครั้งนี้ถือว่าเธอโชคดีอีครั้งที่เลือกติดรถคันนี้ไปด้วย

ในยามพลบค่ำของวันนี้เมื่อตะวันลาลับขอบฟ้าในที่สุดรถม้าก็ได้มาถึงเมืองชายแดนของแคว้นหนานเยว่ที่ติดกับอาณาจักรเป่ยหมิงแล้วเพียแค่งผ่านเมืองนี้ไปได้ก็ถึงเขตแดนของอาณาจักรเป่ยหมิง

ในฐานะเป็นเมืองชายแดนย่อมมีคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกันถึงยังไงก็เป็นเมืองอยู่ห่างไกลจากราชสำนักคนที่ทำผิดกฎหมายจะมาหลบซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้ถึงจะอยู่ติดชายแดนแต่คนที่นี่มีรสนิยมสูงในยามพลบค่ำผู้คนส่วนใหญ่จะอยู่ตามท้องถนนกัน

คนของหมิงฉีหาโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอยากได้ห้องส่วนตัวเพื่อเป็นสถานที่พักผ่อนในค่ำคืนนี้

นอนกลางดินกินกลางทรายมาหลายวันนี้ย่อมทำให้ผู้คนรู้สึกเหนื่อยล้าเกินจะทนแต่คนของหมิงฉีไม่มีอาการง่วงหงาวหาวนอนเลยแต่อย่างใดทุกคนล้วนไปจัดการเรื่องของตนเองอย่างขยันขันแข็ง

“บอกให้เสี่ยวเอ้อเตรียมถังน้ำร้อนมาให้ข้าด้วยข้าอยากชำระร่างกาย”สิ่งที่หมิงฉีเกินว่าจะทนไหวก็คือกลิ่นเหม็นที่ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน

“ขอรับนายท่าน”เมื่อผู้คนนั้นรับคำสั่งก็หมุนตัวแล้วเตรียมจะเดินไป

หมิงฉีบอกให้เขาหยุดแล้วชี้ไปยังหลินซีนเยียน“ให้คนเตรียมถังน้ำร้อนให้นางด้วย”

คนผู้นั้นหันกลับไปมองหลินซีนเยียนที่เนื้อตัวมอมแมมหลังจากที่ขานรับก็เดินจากไป

ห้องของหลินซีนเยียนอยู่ข้างห้องของหมิงฉีเมื่อเธอเดินเข้าห้องไปก็ปิดประตูทันทีในที่สุดจะสามารถถอนหายใจอย่างโล่งอกได้เธอยกแขนเสื้อมาดมกลิ่นเหม็นตลบยากยั้งจะทนไหวชุดนี้เป็นชุมที่สวมในวันที่ทำแผลให้กับหมิงฉีตอนที่ทำแผลอยู่นั้นมีเลือดสดกระเด็นมาเปรอะเปื้อนจำนวนมากหลายวันนี้ไม่มีสถานที่ให้ซักผ้าเปลี่ยนชุดชุดนี้ได้หมักหมมมาหลายวันกลิ่นเหม็นนี้มันน่าอนาถยิ่งนัก

ลูกน้องของหมิงฉีคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอหลินซีนเยียนในลานบ้านใบหน้าของเขาฉายแววเคอะเขินตอนที่เขาเห็นใบหน้าของหลินซีนเยียนได้อย่างชัดเจนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงในความงามเขามองผู้หญิงที่อยู่ข้างกายตนแล้วหันไปมองหลินซีนเยียนอีกครั้งราวกันรู้สึกข้องใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพียงนำผู้หญิงคนนั้นเดินไปที่ห้องของหมิงฉี

“นายท่านหาคนมาให้แล้วขอรับ”คนผู้นั้นเคาะประตูห้องแล้วเอ่ยพูดอย่างนอบน้อม

ไม่นานเสียงเกียจคร้านของหมิงฉีก็ดังมาจากในห้อง“ให้นางเข้ามาได้”

คนผู้นั้นผลักประตูแล้วให้ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปจากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างรวดเร็วราวกับประตูห้องเพิ่งจะเปิดออกแล้วปิดลงโดยฉับพลันหลินซีนเยียนเพียงเห็นแค่ไอร้อนระอุจากอ่างอาบน้ำภายในห้อง

หากใครบอกว่าไม่อึดอัดคงจะเป็นคนหลอกลวงเธอเพียงอาบน้ำกลับมาเห็นหมิงฉีเรียกนางคณิกาเอ่อ...นี่มันไม่รู้สึกอึดอัดเหรอ?

แต่ก็ยังดีเธอก็ไม่ใช่หญิงสาววัยแรกแย้มอะไรแต่เป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่เปิดกว้างกับทุกสิ่งดังนั้นความรู้สึกอึดอัดนั้นก็ได้หายเป็นปลิดทิ้งภายในใจกลับมองผู้ชายเหล่านี้ไม่ออกที่แท้ผู้ชายในใต้หล้านี้ก็เหมือนกันหมดยิ่งในสมัยปัจจุบันตอนที่ผู้ชายเหล่านั้นออกไปทำงานก็มักจะมีสิ่งต่างๆมาล่อตาล่อใจแต่ไม่คิดว่าผู้ชายในสมัยก่อนจะไม่ยกเลิกธรรมเนียมที่ยึดถือปฏิบัติกันในสังคมเมื่อออกจากบ้านไปก็จะไม่ลืมสนองความต้องการทางร่างกายของตนเอง

หลินซีนเยียนกำลังยืนถือถังอยู่ในลานบ้านและมองไปยังห้องที่สองคนนั้นกำลังแนบชิดอิงกายกันทันทีใดนั้นก็รู้สึกหน้าชาทันทีโรงเตี๊ยมนี้ล้วนเป็นห้องที่สร้างจากแผ่นไม้เธอกลับไปที่ห้องของตนเองแล้วแน่นอนว่าต้องได้ยินเสียงที่ทำให้คนหน้าแดงใจเต้นจากข้างห้องล่ะ?

เธอลังเลอยู่นานรู้สึกว่าไม่อยากกลับห้องแต่อย่างใดดังนั้นเธอจึงวางถังไม้ลงแล้วหาเก้าอี้หินนั่งในลานบ้านเพียงแต่ไม่อาจจะหยุดจินตนาการของตนเองได้เลยแม้จะไม่ได้ยินมองไม่เห็นแต่เธอก็รู้ดีว่าในห้องนั้นกำลังแสดงท่าทางอะไรกันอยู่เธอไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้