ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 162

ตอนที่ 162 โง่งม หรือว่า ภักดี

หลินซินเยียนเองก็คาดไม่ถึง สิ่งสำคัญที่เขาแยแสคือข้อนี้ นางพูดถึงประเด็นของแนซานไม่ใช่หรอกหรือ นางไม่ได้สนใจเรื่องที่เขาจะไปหยอกล้อกับผู้หญิงเลยสักนิด!

“ข้า...”

นางอยากจะแถลงข้อนี้ คำพูดยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็เห็นว่าหมิงฉีบีบคางนางขึ้น จากนั้นก็บังคับให้นางสบตากับเขา เขาขยับกายไปข้างหน้า ดึงระยะห่างระหว่างให้ใกล้ขึ้น แม้กระทั่งเวลานี้ นางล้วนรับรู้ได้ถึงลมหายใจหนักแน่นของเขา

“ผู้หญิง ข้าผู้นี้มีข้อแม้อยู่หนึ่งอย่าง หากมิใช่หญิงพรหมจรรย์ข้าไม่แตะ เข้าใจไหม” หมิงฉีเอ่ยประโยคนี้อย่างเย็นชา

หลินซินเยียนกลับผ่อนลมหายใจหนึ่งเฮือก หากว่าเขามีความจุกจิกในเรื่องนี้ล่ะก็ นางรู้วึกปรีติเป็นอย่างมาก อย่างน้อยสำหรับนางแล้ว นับว่าปลอดภัย บางทีอาจจะมีศักยภาพ ความกล้าหาญของนางได้หวนกลับมาอีกครั้ง

นางสลัดมืองของเขาออก เอ่ยอย่างมีพละกำลัง “ข้าไม่สนว่าท่านจะชอบผู้หญิงแบบไหน ข้าเพียงหวังว่าท่านจะปล่อยเฉินซานไป ส่วนเรื่องที่ท่านและผู้หญิงนางนั้นทำอะไรกัน หมิงฉี ข้าไม่อยากรู้จริงๆ และก็ไม่มีความสนใจใคร่รู้!”

น้ำเสียงและท่าทางการพูดของนางดูไม่เหมือนล้อเล่น โดยเฉพาะสายของนาง ปราศจากความแยแสในเรื่องโดยสิ้นเชิง ก็ไม่รู้ว่าเหตุนี้จะทำลายศักดิ์ศรีสูงส่งของหมิงฉีลงหรือไม่ กล่าวคือ สีหน้าของเขานั้นแสนจะปั้นยาก

ครู่ใหญ่ต่อมาเขาพลันหัวเราะชั่วร้ายขึ้น จากนั้นก็ดึงหลินซินเยียนเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว มือของเขาไล้บริเวณเอวบางของนาง “หรือไม่ เจ้าอยู่กับข้าสักหนึ่งคืน ข้าจะปล่อยเขา”

ผู้ชาย ล้วนเป็นสัตว์ที่ใช้แต่อวัยวะส่วนล่างในการขบคิดหรืออย่างไร ไฉนยามที่ผู้ชายทุกคนพบเจอนาง ต่างก็ต้องการแต่เรือนร่างของนาง

หลินซินเยียนรู้สึกขบขัน จึงหัวเราะออกมาจริงๆ เพียงแต่ยามที่รอยยิ้มนั้นฉีกกว้างจนกว้างกว่านี้มิได้ นางยกมือขึ้นตบเข้าที่ใบหน้าของหมิงฉี แรงตบนี้ทั้งรวดเร็วและหนักแน่น ทำให้หมิงฉีเรียกสติกลับมามิได้

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผู้หญิงนางหนึ่งบังอาจตบหน้าเขา ไม่สิ...พูดให้ถูกคือ นางเป็น ‘คนแรก’ ที่กล้าตบหน้าเขา

หมิงฉีกำลังเดือดดาล ทว่าได้ยินนางหัวเราะผิดวิสัย กล่าวอย่างนุ่มนวล “องค์ชายหมิง เกรงว่าต้องขออภัย ข้าไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ เดาว่าคงไม่สามารถปรนนิบัติท่านได้”

เอ่ยประโยคนี้จบนางก็หมุนกายออกจากการเกาะกุมของเขาแล้วจากไปทันที

หมิงฉีไม่ได้ตามออกมา และก็ไม่ได้โหวกเหวกโวยวาย ยิ่งมิได้คว้างปาทำลายสิ่งของ ภายในสวนเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่ลม

“ไม่บริสุทธิ์...” สี่คำนี้ วนเวียนอยู่ในหัวของหมิงฉี แม้แต่เขายังไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าถอดสีของตน

เช้ามืดของวันถัดมา หลินซินเยียนลุกขึ้นตื่นแต่เช้าตรู่ นางไปตรงดูเฉินซานที่ห้องของเขาก่อนเป็นอันดับแรก เฉินซานยังคงไม่ได้สติ ไม่มีวี่แววที่จะฟื้นโดยสิ้นเชิง ภายในห้องมีเพียงเด็กรับใช้ที่หลับผงกศีรษะโงนเงนนั่งเฝ้าเขา หลินซินเยียนปลุกให้เด็กรับใช้ตื่น หลังจากสอบถามจึงรู้ว่าคนของหมิงฉีให้เงินค่าห้องหนึ่งเดือนแก่เขาแทนเฉินซาน ระยะเวลาสั้นๆ นี้จึงให้เด็กรับใช้มาดูแลเขา