ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 163

ตอนที่ 163 เขามาแล้ว

ไม่กี่ชีวิตที่อยู่นอกรถม้าเห็นเจ้านายบันดาลโทสะ พวกเขามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ทั้งหมดทั้งมวลล้วนก้มหัวหมอบต่ำไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

“คืนวานก็ปลุกปั่นเรื่องมาแล้ว กว่าจะปลอบขวัญคนในจินหู่ปางให้สงบลงได้ ปัจจุบันเดาว่าสถานะพวกเราถูกเปิดเผยแล้ว หากว่าวันนี้ยามเช้าพวกเราไม่ย้ายทัพ ไม่แน่ว่าพวกเราอาจหนีไม่ได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ว่าค่อนข้างจะหลักแหลมหรอกรึ แม้แต่เรื่องแค่นี้ก็ดูไม่ออกหรือไร!”

หมิงฉีโกรธเป็นอย่างมาก น่าเสียดายว่าเสียงตะโกนของเขานั้นไม่กี่คนที่อยู่นอกรถม้าล้วนไม่กล้าตอบรับ เขาสบถเสียงเย็น ก่อนจะเริกม่านขึ้นแล้วลงจากรถม้า

เขาตรงไปยังสวนข้างหลังของเรือนพักแขก ก็เห็นหลินซินเยียนกำลังถือผ้าเช็ดตัวให้แก่เฉินซาน วินาทีนั้น เขาระเบิดหัวเราะด้วยความโทโส “ดูเหมือนว่าสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อคืนวานจะเป็นเรื่องจริง ไร้การแบ่งแยกชายหญิงโดยสิ้นเชิง ช่างไม่เหมือนสาวสะพรั่งบริสุทธิ์ผุดผ่อง”

หลินซินเยียนหันกลับไป เหลือบมองเขาแวบเดียวก่อนจะนำเอาผ้าขนหนูที่ใช้แล้วแช่ลงไปในน้ำร้อนอีกครั้ง พลางเอ่ยถามอย่างมิได้ส่ใจ “องค์ชายหมิงเหตุใดจึงกลับมา มิใช่ว่าต้องรีบย้ายทัพรึ”

หมิงฉีจับหมับเข้าที่ข้อมือของนาง ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “เอาเถิด ข้าจะเอาตัวเขาไปด้วย”

หลินซินเยียนมองเขาด้วยสายตาพิศวง ก้มหน้าต่ำขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันตรายของการที่นางอยู่ที่นี่นั้นมากมายเหลือนแสน หากว่าสามารถนำตัวเฉินซานไปด้วยกันได้ เช่นนั้นนางก็มิบังควรอ้างสิทธิ์ มิอาจทำเรื่องที่จะพาตัวเองไปตกอยู่ในอันตรายสินะ

“ดี” นางเอ่ยเพียงหนึ่งคำ

หมิงฉีกลับพ่นลมหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หลินซินเยียนไม่มีทางล่วงรู้ นี่คือครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ยอมอ่อนข้อให้กับผู้หญิง

หลินซินเยียนอยากจะสะบัดข้อมือของเขาออก ทว่าเขาจับไว้แน่นเหลือเกิน ถูลู่ถูกังนางออกมาข้างนอก เมื่อมาถึงประตูเรือนพักแขก หมิงฉีสั่งให้คนจำนวนหนึ่งไปพาเฉินซานออกมาด้วย

คนจำนวนนั้นล้วนตกใจมาก บางคนถึงกับลุกพรวดขึ้นมาร้องเตือนอย่างรวดเร็วว “นายท่าน รถม้ามีเพียงหนึ่งคันเท่านั้น อีกอย่างเฉินซานได้รับบาดเจ็บ หากนำเขาไปด้วย การเดินทางของพวกเราอาจล่าช้าขึ้นมากนะขอรับ”

“คำสั่งของข้าตกเป็นที่ข้อกังขาของพวกเจ้าไม่กี่คนนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน” หมิงฉีเอ่ยอย่างเย็นเยียบก่อนจะเหวี่ยงตัวหลินซินเยียนเข้าไปในรถม้า

จากนั้นครู่ต่อมา เฉินซานก็ถูกนำตัวขึ้นรถม้า เดิมทีรถม้าโอ่อ่ากว้างขวางแต่เนื่องจากบรรทุกบุคคลทั้งสามจึงเปลี่ยนเป็นคับแน่นขึ้นมาเล็กน้อย

หมิงฉีแนบหน้าที่ฉายแววไม่สบอารมณ์กับแท่นนอน ทำเพียงจ้องหลินซินเยียนด้วยสายตาไม่พออกพอใจ

หลินซินเยียนก็ไม่ได้สนใจ แค่จับจ้องด้วยสายตานั้นฆ่าคนไม่ได้หรอก ฉะนั้นนางจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็นแววตาประดุจคมกริชของเขา

เมื่อยามที่พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นเส้นขอบฟ้า ขบวนคนก็มาถึงจุดตรวจคนที่หน้าประตูเมือง นอกจากประตูบานนี้ก็เป็นดินแดนของอาณาจักรเป่ยหมิงแล้ว ก็ไม่ทราบว่าหมิงฉีไปทำเอกสารจากแห่งหนใด ทุกครั้งที่ต้องผ่านจุดตรวจพวกเขาก็ผ่านได้อย่างง่ายดายนัก แทบจะไม่มีใครขึ้นมาตรวจบนรถม้าเลยสักแวบเดียว

ข้อนี้ยิ่งทำให้หลินซินเยียนอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา สถานะของหมิงฉีน่าจะเป็นคนที่มีตำแหน่งใหญ่โตของอาณาจักรเป่ยหมิงผู้มีตำแหน่งใหญ่โตของอาณาจักรเป่ยหมิงนั้นกลับมีอำนาจพิเศษในแคว้นหนานเยว่ เช่นนั้นเบื้องหลังของเขาจะต้องมีอำนาจของคนใหญ่โตในแคว้นหนานเยว่คอยหนุนหลังเป็นแน่

นางอดนึกถึงเมื่อก่อนยามที่อยู่เมืองเฟิ่งชีเคยได้ยินคนกล่าวถึงสถานการณ์การเมืองไม่ได้ ว่ากันว่าเป่ยหมิงกับหนานเยว่ถึงแม้จะแลดูสามัคคีปรองดอง ทว่านั่นก็เป็นด้านที่ใหญ่ เส้นแบ่งแดนระหว่างสองแคว้นนั้นความจริงแล้วมิได้แบ่งขาดชัดเจน ฉะนั้นสองแคว้นก็มิได้มีสัมพันธไมตรีดีงามถึงขนาดว่าผู้มีอิทธิพลของทั้งสองฝ่ายจะเข้านอกออกในฝ่ายตรงข้ามได้

เช่นนั้นก็เหลือความเป็นไปได้เพียงข้อเดียวเท่านั้น...ไส้ศึกภายใน