ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 169

ตอนที่169ซุ่มโจมตี

เนื่องจากมีทหารสิบนายดังนั้นหัวหน้าแซ่โจวจึงแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่มห้าคนเป็นกลุ่มที่เหลือเอาไว้เฝ้ายามอีกห้าคนที่นั่งล้อมกองไฟไปหยิบเอาเสบียงอาหารแห้งที่นำตัดตัวมาได้ดื่มเหล้าขาวพวกเขาก็ถือว่าจัดการปัญหาอาหารเที่ยงเรียบร้อยแล้ว

หลินซินเยียนเหลือบมองไปทางคนพวกนั้นหนึ่งแวบเห็นไม่กี่คนราวกับไม่มีทีท่าจะแบ่งปันอาหารให้แก่ตนจึงพ่นลมหายใจหนึ่งเฮือกยันกายลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปป่าเล็กที่อยู่ข้างๆ

“ท่านจะทำอันใด”นายพลโจวเห็นนางลุกออกไปจึงรีบกระชากแขนนางกลับมา

พละกำลังของนายพลโจวนั้นมีมากการกระชากครั้งนี้ทำเอาหลินซินเยียนถลาล้มลงพื้นอย่างทุลักทุเล

หลินซินเยียนเงยหน้าจ้องเขาเขม็งจากนั้นจึงยัดกายปัดป่ายใบไม้ที่เกาะตามร่างกายออก“ท่านอ๋องของเจ้าให้เจ้าคุ้มกันข้าแต่มิได้บอกให้พวกเจ้าปล่อยให้ข้าทนหิวเอาล่ะพวกเจ้ามิเอาอาหารให้ข้า ข้าจะไปเก็บผลไม้ในป่าด้วยตัวเองยังจะมิได้หรือ”

หากว่าเปลี่ยนเป็นเวลาปกตินางก็ยินยอมที่จะอดอาหารไม่กี่มื้อโดยไม่ต้องออกหาอาหารเองในเวลาแบบนี้แต่ว่ายามนี้ในท้องของนางยังมีสุดที่รักอยู่อีกหนึ่งในช่วงเดือนแรกๆของทารกนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ได้ต้องการโภชนาการมากมายแต่ว่าปัจจัยและองค์ประกอบหลายอย่างกลับขาดตกบกพร่องมิได้เลยนางมิอาจให้ความเลินเล่อของตนส่งผลอันตรายต่อทารกในครรภ์ได้อุบัติเหตุต่อทารกในครรภ์มารดานั้นอาจส่งผลกระทบต่อชะตาทั้งชีวิตของทารกก็เป็นได้

นางมิเต็มใจผจญภยันตรายอีกอย่างนางมิได้ตั้งใจจะเดินไปไกลนักนางเพียงแค่อยากหาของกินรองท้องรอบๆบริเวณนี้เท่านั้นหากว่าไม่เดินไกลแล้วล่ะก็เสียงตะโกนของนางประเมินจากความสามารถของคนเหล่านี้แล้วคงจะรีบตามมาช่วยได้ทันการณ์

ทหารแซ่โจวผู้นั้นเอ่ยเสียงเย็น“ท่านอ๋องสั่งว่าให้พวกข้าดูแลความปลอดภัยของท่านแต่มิได้ตรัสให้พวกเรายกท่านเป็นนายที่จะออกคำสั่งเสบียงที่พวกเรานำมาไม่เพียงพอคงจะเลี้ยงแม่นางที่อ้อนแอ้นเช่นท่านมิพออีกอย่างหากท่านหนีพวกเราทั้งหมดคงรับผิดชอบทั้งหมดไม่ไหวแต่ว่าท่านจะเข้าไปในป่ารึก็มิใช่ว่าไม่ได้ถึงอย่างไรพวกเราก็แค่รับผิดชอบความปลอดภัยของท่านเรื่องอื่นพวกข้าไม่สน”

นายพลโจวพูดจบก็ชี้ไปยังทหารนายหนึ่งซึ่งกำลังดื่มน้ำอยู่พร้อมออกคำสั่ง“เจ้าไปกับนางอย่าให้นางหนีและอย่าให้นางบาดเจ็บส่วนเรื่องอื่นนั้นเจ้าไม่ต้องสน”แค่หผู้หญิงจากหอนางโลมคนเดียวเท่านั้นเขาไม่คิดว่าท่านอ๋องจะลงโทษพี่น้องกองทัพอุทัยเพื่อผู้หญิงคนเดียวหรอก

“ขอรับ”นายทหารวางกาน้ำลงพร้อมวิ่งมาหยุดตรงหน้าหลินซินเยียนแววเฉือดเฉือนบนใบหน้าไม่ได้มีการปิดบังแต่อย่างใด

หลินซินเยียนลูบข้อมือที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่ไม่ได้เหลือบมองคนเหล่านั้นอีกหันหน้ามุ่งตรงไปทางป้าข้างๆนายทหารเล็กผู้นั้นรีบวิ่งตามไปฉับพลัน

ภายในป่ามืดสนิทหลินซินเยียนมิได้รับการเลี้ยงดูฝึกสอนมาให้ใช้ชีวิตแบบสมบุกสมบันเดินบนหนทางอย่างสะบัดสะเป๋เดินมาระยะทางเพียงกว่าสิบเมตรก็ถูกกิ่งไม้บาดแขนจนแสบร้าวเมื่อมองนายทหารเล็กผู้นั้นยามก้าวเดินผ่านระหว่างกิ่งไม้ระโยงระยางกลับไม่ได้เป็นอันใดแม้แต่น้อย

หลินซินเยียนเดินไปสักพักเท้าของนางไปเหยียบเอาช่องว่างจนทรุดลงไปโชคดีที่หลุมนั้นลึกเพียงแค่ครึ่งฟุตข้อเท้าของนางบิดแต่มิได้หักเพียงแต่ความเจ็บปวดบริเวณข้อเท้ายังทำให้นางเหงื่อแตกเย็นซิก

“ช่างเป็นหญิงที่ปวกเปียกเสียจริง!”นายทหารเล็กหัวเราะหยันได้มีกะใจจะยื่นมือมาช่วยสักน้อย

หลินซินเยียนกดกรามแน่นไม่ส่งเสียงเล็ดลอดออกมาอาศัยแสงสลัวๆของจันทรามองเห็นสิ่งแทนเครื่องค้ำตัวเป็นต้นไม้บิดเบี้ยวต้นหนึ่งพินิจดูถี่ถ้วนแล้วมันคือต้นสาลี่นางกระเผลกเท้าที่ได้รับบาดเจ็บเดินไปข้างหน้ามาถึงใต้ต้นไม้ก็เอื้อมมือปลิดผลสาลี่ทว่าความสูงนางไม่ถึงขาดเพียงระยะห่างแค่ครึ่งฟุตเท่านั้น