ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 170

ตอนที่170โอกาส

ที่แท้ก็เป็นพวกวิปลาสราวกับว่าเขาชอบที่จะเห็นเหยื่อของตนดิ้นรนทรมานก่อนสิ้นลมหายใจ

หลินซินเยียนมองไปรอบๆปราศจากผู้คนแม้แต่คนเดียวก็ไม่มีไร้แววของเหล่าพลทหารที่จะมาช่วยชีวิตนางและไม่มีการปรากฏแบบทันควันของโม่จื่อเฟิง

“ข้าเลือกที่จะปลิดชีพตัวเอง”หลินซินเยียนกัดฟันเอ่ยประโยคนี้ออกมายืนแน่นิ่งไม่ไหวติงในเมื่อหนีไม่ได้เช่นนั้นนางก็ไม่ควรดิ้นรนให้สิ้นเปลืองพลังงานควรรักษาพละกำลังไว้จึงจะมีโอกาสรอด

ชายชุดดำผู้นั้นเหลือบมองนางแวบหนึ่งด้วยความพิศวง“ไม่เลวไม่เลวเดิมทีคิดว่าฆ่าผู้หญิงเช่นเจ้านี้จะทำให้มือข้าสกปรกแต่ว่าเจ้าช่างมีความอาจหาญยิ่งนักมิได้กลัวจนฉี่ราดกระโปรงเหมือนอย่างผู้หญิงที่ข้าเคยสังหารมานับว่าไม่เลวเลยดีงั้นข้าจะให้เจ้าปลิดชีพตนเองเสีย”

“ไม่มีเชือก”หลิรซินเยียนเอ่ยเสียงแผ่วเบา

ราวกับว่าชายชุดดำผู้นั้นกำลังฟังเรื่องขบขันเอียงคอแล้วจึงหัวเราะร่าขึ้นมา“เจ้าผู้หญิงนางนี้ยังขบคิดปัญหามากโขจะปลิดชีพแล้วยังถามหาเชือกกับข้ารึฮ่าๆดูท่าทางเจ้าช่างน่าสนใจยิ่งนักข้าก็จะเหลือร่างสมบูรณ์ของเจ้าเอาไว้ถึงแม้ว่าการนำหัวของเจ้าไปให้นายจ้างวานจะแลกเป็นเงินได้หลายกระบุงแต่ว่ามนุษย์หนอสิ่งจรรโลงใจทั้งมวลล้วนถูกเงินซื้อได้ย่อมไร้ความหมายรีบลงมือซะปลิดชีพไม่เพียงแต่ใช้เชือกได้อย่างเดียวยังใช้สายรัดเอวของเจ้าแทนได้”

ที่แท้คนผู้นี้ก็คือฆาตกรรับจ้าง!เขาเป็นนักฆ่า!

หลินซินเยียนปลดสายรัดเอวพลางคิดอย่างถี่ถ้วนว่าใครจ้างวานฆาตกรให้มาเอาชีวิตนาง การเคลื่อนไหวของนางมิช้ามิเร็วทั้งทำให้ชายชุดดำผู้นั้นรู้สึกว่าเป็นธรรมชาติทั้งได้ถ่วงเวลาเอาไว้

นางปลดสายรัดเอวออกมาแล้วโยนมันขึ้นไปทางต้นท้อโยนหลายต่อหลายครั้งก็มิอาจพาดขึ้นไปได้ชายชุดดำผู้นั้นเริ่มไม่มีความอดทนแล้ว

“ผู้หญิงอย่ามาเหลี่ยมจัดไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้หรอกเจ้าวางใจเถิดคนที่เขาไปในหุบเขาก็ถูกลากตัวไว้แล้วพวกทหารที่อยู่ปากทางเข้าหุบเขาก็ถูกพวกของข้าจับตัวไว้เช่นกันดังนั้นเจ้าอย่าได้วิตกกังวลรีบตายแล้วรีบไปเกิดใหม่เสีย”

ชายชุดดำกล่าวได้ชี้โพรงให้หลินซินเยียนอีกครั้งสายตาของนางค่อยๆเย็นชากลางใจราวกับได้คาดการณ์อะไรไว้กำสายรัดเอวในมือแน่นม่านตาทอประกายความเกลียดชังอย่างสุดขีด

หลินซินเยียนโยนเชือกอีกหลายครั้งจึงค่อยให้มันแขวนอยู่บนพฤกษานางยืนอยู่บนก้อนหินนำเชือกมาผูกห่วงอย่างไม่รีบไม่ช้าจากนั้นทั้งสองมือก็คว้าเอาสายรัดเอวก่อนจะมองไปยังชายชุดดำ“พี่ใหญ่ท่านนี้อย่างไรเสียข้าก็ต้องตายแล้วท่านสามารถบอกข้าได้หรือไม่ว่าใครคิดจะฆ่าข้าหากว่าต้องตกนรกข้าจะได้หาคนมาแก้แค้น”

“ฮ่าๆเจ้าผู้หญิงนางนี้ช่างน่าสนใจเสียกระไรว่ากันตามจริงหากมิได้รับงานชิ้นนี้ถ้าได้พบเจอผู้หญิงเช่นเจ้าในยามปกติข้าจะต้องเล่นกับเจ้าอย่างถูกชะตาแน่นอนแต่น่าเสียดายตอนนี้ข้ารับหน้าที่นี้แล้วเจ้าก็คือเหยื่อของข้าส่วนตัวตนของนายจ้างนั้นมีกฏมีเกณฑ์ต่อให้ข้าตายก็บอกเจ้ามิได้หรอก”ชายชุดดำเงยหน้าขึ้นหัวเราะหนึ่งระลอกจากนั้นก็เห็นหลินซินเยียนไม่ขยับเขยื้อนมือ

เขาตะล่อมเดินไปข้างกายของหลินซินเยียนจากนั้นก็บีบเอวของนางยกให้นางไปแขวนอยู่บนห่วงของสายรัดเอวด้วยมือเดียว

หลินซินเยียนรู้สึกบีบแน่นที่ลำคอชายชุดดำผู้นั้นก็เตะก้อนหินใต้เท้าของนางออก ร่างกายล่องลอยหลินซินเยียนรู้สึกเพียงว่าหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ