ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 171

ตอนที่ 171 ได้รับการช่วยเหลือ

ม้ามีค่อยๆเยื้องย่างเดินหน้าไปอย่างช้าๆ หลินซินเยียนเหน็ดเหนื่อยเกินไป จึงได้แค่คว้าสายบังเหียนให้แน่นแล้วเอนพิงบนหลังม้าอย่างอ่อนแรงโดยที่ไม่รู้ว่าต้องเดินไปอีกนานเท่าไร เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มอุ่นขึ้น และขณะแสงอาทิตย์อันอบอุ่นกระทบลงบนผิวนาง นางก็ได้เอนหลับลงบนหลังม้าไปในที่สุด

นางไม่รู้เลยว่ายามที่นางหลับใหลอยู่นั้น ม้าก็ได้พานางมาถึงริมแม่น้ำสายหนึ่ง

ในขณะนั้น ที่กลางแม่น้ำมีเรือหรูลำหนึ่ง บนเรือมีบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังอาบน้ำขัดตัวอยู่ในยามเช้า ร่างที่ยืนอยู่บนกราบเรือของเขาเผยให้เห็นถึงกลิ่นอายของความสง่างาม เขาทอดสายตามองออกไป จู่ๆก็เห็นม้าตัวหนึ่งกำลังดื่มน้ำอยู่ที่ริมแม่น้ำ อีกทั้งม้าตัวนั้นก็ยังมีสตรีนอนซบอยู่บนหลังม้าอีกด้วย ในขณะที่เขากำลังสงสัย สตรีนางนั้นก็พลิกหน้าหันมาด้วยความสะลึมสะลือ เขาจึงเห็นใบหน้าของนางได้อย่างชัดเจน

“มานี่!” ชายหนุ่มตกตะลึง ภายในน้ำเสียงเจอไปด้วยความตื่นเต้นที่กำลังอดกลั้นไว้อย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นในเรือลำหรูก็มีคนกรูออกมากันหลายคน ผู้ที่เดินนำออกมาเป็นหญิงสาวนางหนึ่งซึ่งแต่งกายอย่างมีเสน่ห์ นางเดินมาถึงด้านหลังของบุรุษผู้นั้นพลันประสานมือทำความเคารพ “นายท่าน”

“ปี้ลั่ว ให้คนนำเรือเข้าฝั่ง” เสียงของบุรุษทุ้มต่ำ

ปี้ลั่วงุนงง จึงยืนขึ้นมองตามไปยังสายตาที่เขาทอดไป ก็เห็นหนึ่งคนหนึ่งม้าอยู่ที่ริมแม่น้ำ แต่นางก็ไม่ได้ถามอะไรเพียงแค่รีบเร่งให้ต้นหนบังคับเรือเข้าไป

เมื่อถึงริมฝั่ง บุรุษรอที่จะลงจากเรือจนแทบทนไม่ไหวและดูเหมือนจะรีบร้อนมากเสียด้วย คาดไม่ถึงว่าเขาจะก้าวขาสะดุด ถ้าหากปี้ลั้วที่เดิมตามอยู่ด้านหลังไม่มาประคองเขาไว้ เกรงว่าเขาคงจะตกลงไปในน้ำแล้ว ใบหน้าปี้ลั่วเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นางติดตามนายท่านมาหลายปี กลับไม่เคยเห็นนายท่านเสียกิริยาเช่นนี้

เมื่อลงถึงฝั่ง เขาก็เอื้อมมือไปอุ้มสตรีบนหลังม้า ราวกับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก เขาหันกลับมาสั่งปี้ลั่วด้วยความเย็นชา “เจ้าออกไปก่อน ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามปรากฏตัว ใช่แล้ว จัดการร่องรอยระหว่างทางของนางเสียด้วย อย่าให้คนติดตามมาได้เด็ดขาด”

ปี้ลั่วตกตะลึง ในแววตาฉายแววความโศกเศร้าอยู่ชั่วครู่ นางมองไปยังบนหลังม้านั่นแม้ว่าจะอึดอัดใจกลับเห็นสตรีที่มีใบหน้างามล่มเมือง ราวกับเข้าใจได้ในทันที นางกัดเรียวริมฝีปากพลันย่อกายทำความเคารพบุรุษผู้นั้น “ข้าน้อยขอตัว”

หลังจากที่ปี้ลั่วจากไป ชายหนุ่มจึงอุ้มหญิงสาวลงมาจากบนหลังม้าด้วยความระมัดระวัง เพียงแต่ในยามที่นางนั้นจากไป เขากลับไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วปี้ลั่วได้ยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ห่างไปราวสิบจั้ง ความระมัดระวังของเขาที่ราวกับทะนุถนอมของล้ำค่า ล้วนตกอยู่ในสายตาของปี้ลั่วอย่างชัดเจน

“นายท่าน ปี้ลั่วติดตามท่านมาหลายปี กลับยังเทียบกับสตรีนางนี้ไม่ได้เลยหรือ?” เล็บของนางจิกลงไปในเนื้อ เมื่อถอนหายใจยาวก็หันกายกลับไปจัดการลบร่องรอยของเกือกเท้าม้าที่หลงเหลือไว้

ค่ำคืน คืบคลานมาอย่างเงียบๆ

ผิวน้ำส่องประกายสะท้อนแสงไฟสลัวจากบนเรือ ตัดรับกับดวงดาวที่ระยิบระยับบนผืนนภา ก้าวกระโดดในพริบตา มีเสียงขลุ่ยลอยแว่วมาจากที่ไกลๆอย่างรางเลือน ขลุ่ยไร้วิญญาณที่นำมาซึ่งความเศร้าโศก ราวกับว่าอารมณ์ของผู้ที่บรรเลงขลุ่ยนั้นไม่ค่อยพอใจนัก ดังนั้นยังทำให้ขลุ่ยยังเจือไปด้วยกลิ่นอายแห่งความกลัดกลุ้ม

หลินซินเยียนขมวดคิ้วลืมตาขึ้นมา พบว่าตนเองนั้นได้นอนอยู่ภายในห้องอันอบอุ่น พื้นนั้นโคลงเคลงอยู่บ้าง นอกหน้าต่างนั้นมีเสียงน้ำกระเพื่อมแว่วเข้ามา นี่นางอยู่บนเรืองั้นหรือ?

ในขณะที่กำลังงุนงง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก บ่าวนายหนึ่งโค้งเอวเดินเข้ามา ได้พบว่านางนั้นตื่นแล้ว นัยน์ตาบ่าววาววาบรีบกล่าวคารวะนาง “แม่นางตื่นก็ดีแล้ว ข้าจะไปเรียนนายท่าน แม่นางโปรดรอสักครู่”