ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 172

ตอนที่172ฟ้าดิน หยินหยาง

เมื่อเห็นใบหน้าตกใจของเขาจนยากจะปิดให้มิด หลินซินเยียนก็หัวเราะเบาๆพลันส่ายหน้าและเอนตัวลงนอนไปอีกครั้ง “พี่อิน ข้าอยากจะพักผ่อนเจ้าค่ะ”

เดิมทีนางก็มิได้หวังว่าในยุคนี้จะมีคนที่คิดเหมือนกันกับนาง ดังนั้น ช่างเถิด...ช่างมันเถิด...

อินฉีได้ยินนางกล่าวแสร้งตบตาไล่ หลังจากที่กำชับให้นางพักผ่อนก็ออกมาจากห้อง ในยามที่ออกมานั้นยังใส่ใจปิดหน้าต่างและประตูห้องให้นางอย่างเรียบร้อย

หลินซินเยียนที่หลับมาแล้วทั้งวัน เอนอยู่บนเตียงโดยที่ไร้ความง่วง เมื่อเห็นอินฉีจากไปนางจึงลุกขึ้นมาที่ริมหน้าต่าง เมื่อเปิดบานหน้าต่างออกก็เห็นภาพเบื้องหน้าของสายน้ำที่ไหวกระเพื่อมอย่างงดงาม ซึ่งนางเองก็จำไม่ได้ว่านานเท่าไรที่จิตใจไม่ได้สงบชื่นชมความดื่มด่ำไปกับทิวทัศน์ธรรมชาติ

ความกังวลในใจนางที่มากเกินไปจึงทำให้นางกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา ศิษย์พี่ใหญ่ที่ถูกประมุขศาลาความลับแห่งสวรรค์นำตัวไป ศิษย์พี่รองกับเอ้อร์ยาก็ไปแคว้นเป่ยหมิงที่อยู่ห่างไกล ยังมีอี้เซิงที่ออกไปร่ำเรียนวิทยายุทธ์ คนเหล่านี้ที่กลายมาเป็นคนสนิทของนาง ได้ค่อยๆจากนางไปทีละคน

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ด้านนอกประตูนั้นเป็นเสียงของบ่าว “แม่นาง นายท่านบอกว่าวันนี้ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลย ดังนั้นจึงสั่งให้ห้องครัวต้มโจ๊กมาให้”

หลินซินเยียนพลันเกิดรู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ จึงตอบไปว่า “เข้ามาได้”

บ่าวรับใช้ถือถาดใบหนึ่งเข้ามา บนถาดมีชามโจ๊กและกับข้าวอีกหนึ่งอย่าง หลังจากที่บ่าววางถาดเสร็จก็ทำความเคารพถอยออกไป

อินฉีเป็นผู้ที่ใส่ใจคนผู้หนึ่ง ถึงแม้เพิ่งจะตีเนียนไล่เขาไปอย่างสุภาพ แต่เขายังคงจำได้ว่านางยังไม่ได้ทานข้าว กลัวว่านางจะไม่อยากอาหารก็ยังใส่ใจให้บ่าวทำกับข้าวเพิ่มความอยากอาหารมาให้อีกอย่าง

หากกล่าวโดยปราศจากอคติ บุรุษแสนอบอุ่นเช่นนี้ไม่ว่าสตรีคนใดก็ล้วนใจสั่น น่าเสียดายที่….

หลินซินเยียนนั่งลงถือชามโจ๊กขึ้นมาทาน หลังจากที่ผ่านคืนวันที่ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ก็ได้ทานโจ๊กแสนอร่อยอย่างไม่นึกฝัน หรือจริงๆแล้วรสชาติมันอร่อยเกินไป อย่างน้อยก็ในยามนี้ที่นางซาบซึ้งในตัวอินฉี ซาบซึ้งใจมากจริงๆ

เรือลำหรูล่องลงไปตามแม่น้ำ หลินซินเยียนที่พักอยู่บนเรือได้สองสามวัน ได้ถามอินฉีว่าจุดหมายปลายทางของเรือลำนี้คือที่ใด อินฉีบอกว่า...เมืองเฟิ่งชี

ในตอนนั้นใบหน้าของหลินซินเยียนอดไม่ได้ที่จะสั่นระริก ไม่ง่ายเลยที่นางจะหลบหนีออกมาจากเมืองเฟิ่งชี ที่วกกลับไปนี่ ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เสียแรงเปล่าหรือ?

อินฉีราวกับจะมองออกถึงความกังวลของนางจึงได้กล่าวออกมา “ที่ๆอันตรายที่สุดก็คือที่ๆปลอดภัยที่สุด อีกอย่างเจ้ายังมีข้า”

ยังมีเขา!

ความหมายของเขาคือมีวิธีที่จะหลบหลีกจากหูตาของโม่จื่อเฟิง

หลินซินเยียนจึงค่อยคลายความกังวลไปบ้าง สามารถขึ้นตำแหน่งเสนาบดีด้วยกำลังของตนทั้งที่อายุน้อยเช่นนี้ สำหรับความสามารถของเขาแล้วนางไม่เคยสงสัยเลยสักครั้ง

หลายวันหลังจากนั้น เรือลำหรูก็เข้าฝั่งในที่สุด สถานที่ที่จะเทียบท่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆที่ใกล้กับเมืองเฟิ่งชี