ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 172

ตอนที่172ฟ้าดิน หยินหยาง

เมื่อเห็นใบหน้าตกใจของเขาจนยากจะปิดให้มิด หลินซินเยียนก็หัวเราะเบาๆพลันส่ายหน้าและเอนตัวลงนอนไปอีกครั้ง “พี่อิน ข้าอยากจะพักผ่อนเจ้าค่ะ”

เดิมทีนางก็มิได้หวังว่าในยุคนี้จะมีคนที่คิดเหมือนกันกับนาง ดังนั้น ช่างเถิด...ช่างมันเถิด...

อินฉีได้ยินนางกล่าวแสร้งตบตาไล่ หลังจากที่กำชับให้นางพักผ่อนก็ออกมาจากห้อง ในยามที่ออกมานั้นยังใส่ใจปิดหน้าต่างและประตูห้องให้นางอย่างเรียบร้อย

หลินซินเยียนที่หลับมาแล้วทั้งวัน เอนอยู่บนเตียงโดยที่ไร้ความง่วง เมื่อเห็นอินฉีจากไปนางจึงลุกขึ้นมาที่ริมหน้าต่าง เมื่อเปิดบานหน้าต่างออกก็เห็นภาพเบื้องหน้าของสายน้ำที่ไหวกระเพื่อมอย่างงดงาม ซึ่งนางเองก็จำไม่ได้ว่านานเท่าไรที่จิตใจไม่ได้สงบชื่นชมความดื่มด่ำไปกับทิวทัศน์ธรรมชาติ

ความกังวลในใจนางที่มากเกินไปจึงทำให้นางกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา ศิษย์พี่ใหญ่ที่ถูกประมุขศาลาความลับแห่งสวรรค์นำตัวไป ศิษย์พี่รองกับเอ้อร์ยาก็ไปแคว้นเป่ยหมิงที่อยู่ห่างไกล ยังมีอี้เซิงที่ออกไปร่ำเรียนวิทยายุทธ์ คนเหล่านี้ที่กลายมาเป็นคนสนิทของนาง ได้ค่อยๆจากนางไปทีละคน

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ด้านนอกประตูนั้นเป็นเสียงของบ่าว “แม่นาง นายท่านบอกว่าวันนี้ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลย ดังนั้นจึงสั่งให้ห้องครัวต้มโจ๊กมาให้”

หลินซินเยียนพลันเกิดรู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ จึงตอบไปว่า “เข้ามาได้”

บ่าวรับใช้ถือถาดใบหนึ่งเข้ามา บนถาดมีชามโจ๊กและกับข้าวอีกหนึ่งอย่าง หลังจากที่บ่าววางถาดเสร็จก็ทำความเคารพถอยออกไป

อินฉีเป็นผู้ที่ใส่ใจคนผู้หนึ่ง ถึงแม้เพิ่งจะตีเนียนไล่เขาไปอย่างสุภาพ แต่เขายังคงจำได้ว่านางยังไม่ได้ทานข้าว กลัวว่านางจะไม่อยากอาหารก็ยังใส่ใจให้บ่าวทำกับข้าวเพิ่มความอยากอาหารมาให้อีกอย่าง

หากกล่าวโดยปราศจากอคติ บุรุษแสนอบอุ่นเช่นนี้ไม่ว่าสตรีคนใดก็ล้วนใจสั่น น่าเสียดายที่….

หลินซินเยียนนั่งลงถือชามโจ๊กขึ้นมาทาน หลังจากที่ผ่านคืนวันที่ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ก็ได้ทานโจ๊กแสนอร่อยอย่างไม่นึกฝัน หรือจริงๆแล้วรสชาติมันอร่อยเกินไป อย่างน้อยก็ในยามนี้ที่นางซาบซึ้งในตัวอินฉี ซาบซึ้งใจมากจริงๆ

เรือลำหรูล่องลงไปตามแม่น้ำ หลินซินเยียนที่พักอยู่บนเรือได้สองสามวัน ได้ถามอินฉีว่าจุดหมายปลายทางของเรือลำนี้คือที่ใด อินฉีบอกว่า...เมืองเฟิ่งชี

ในตอนนั้นใบหน้าของหลินซินเยียนอดไม่ได้ที่จะสั่นระริก ไม่ง่ายเลยที่นางจะหลบหนีออกมาจากเมืองเฟิ่งชี ที่วกกลับไปนี่ ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เสียแรงเปล่าหรือ?

อินฉีราวกับจะมองออกถึงความกังวลของนางจึงได้กล่าวออกมา “ที่ๆอันตรายที่สุดก็คือที่ๆปลอดภัยที่สุด อีกอย่างเจ้ายังมีข้า”

ยังมีเขา!

ความหมายของเขาคือมีวิธีที่จะหลบหลีกจากหูตาของโม่จื่อเฟิง

หลินซินเยียนจึงค่อยคลายความกังวลไปบ้าง สามารถขึ้นตำแหน่งเสนาบดีด้วยกำลังของตนทั้งที่อายุน้อยเช่นนี้ สำหรับความสามารถของเขาแล้วนางไม่เคยสงสัยเลยสักครั้ง

หลายวันหลังจากนั้น เรือลำหรูก็เข้าฝั่งในที่สุด สถานที่ที่จะเทียบท่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆที่ใกล้กับเมืองเฟิ่งชี

“ท่านว่าอย่างไร?” อินฉีได้นั่งลงบนม้านั่งว่างด้านข้างของเขา

หมอโจวจึงกล่าว “ท่านคงไม่รู้ ว่าหญ้าสุนัขจิ้งจอกนี้หวานอร่อยมาก อีกทั้งมีส่วนช่วยคุณสมบัติทางร่างกายของหมีดำ หมีดำจึงชื่นชอบถึงขั้นติดงอมแงมเลยทีเดียว มันจิงเติบโตได้ช้าไงล่ะ ข้าคิดว่าหมีดำหลายตัวนั่นต้องปกป้องหญ้าสุนัขจิ้งจอกไว้อยู่แน่ๆ เมื่อถูกคนแย่งจะยินยอมได้อย่างไร ถ้าหากข้าเพียงลำพังคงคิดหาหลายวิธีจึงจะสามารถรวบรวมหญ้าสมุนไพรได้”

ยามที่ทั้งสองสนทนา ไม่ได้สังเกตถึงหลินซินเยียนที่อยู่ข้างๆซึ่งกำแขนเสื้อแน่นขึ้นเล็กน้อยในขณะที่กำลังฟังพวกเขาพูดคุยกัน ตัวนางสั่นเทา ทว่าคนทั้งสองไม่ทันเห็นใบหน้าอันตื่นตระหนกของนาง

หลังจากที่ท่านโจวอธิบาย นางก็คาดเดาได้ถึงเจ้าหน้าบูดที่เขาพูดถึงในทันที น่าจะเป็นหมิงฉีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสตั้งแต่แรกแล้วถูกเหยื่อช่วยชีวิตไว้ เดิมทีหมิงฉีแฝงตัวเข้ามาในแคว้นหนานเยว่ก็เพื่อหญ้าสุนัขจิ้งจอกเหล่านี้งั้นหรือ?

ท่านโจวเพิ่งจะบดยาจนเสร็จ หลังจากนั้นก็นำบรรจุในขวดกระเบื้องเคลือบ จึงเงยหน้าขึ้นมาหาอินฉี ราวกับเขาเพิ่งจะพบการคงอยู่ของหลินซินเยียน “โอ้ ข้างกายเข้ามีสาวงามเพิ่มมาอีกคนด้วยหรือ ปี้ลั่วยังไม่….”

“ท่านโจว ท่านนี่พูดมากเสียจริง” อินฉีตัดบทเขาแล้วหันไปยิ้มขออภัยกับหลินซินเยียน “ท่านโจวชอบล้อเล่นน่ะ เจ้าอย่าถือสาเลยนะ”

หลินซินเยียนส่ายหน้าสื่อว่าไม่เป็นไร อีกอย่างเขาจะมีสาวงามอีกกี่คนก็ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับนาง

ท่านโจวมองอินฉีอย่างมีนัยยะ “ใช่แล้ว ใช่แล้ว แค่อยากจะหยอกล้อเจ้าหนุ่มนี่สักหน่อย คิดไม่ถึงว่าเขากลับใส่ใจมาก เถอะน่า ข้าไม่พูดจาเลอะเทอะแล้ว แล้วเจ้าล่ะมาหาข้าที่นี่มีอะไร?”

“ที่มาที่นี่ แน่นอนว่าย่อมมาหาท่านให้ช่วยเหลือ” อินฉียกมือคารวะท่านโจว “ขอให้ท่านโจวช่วยเป็นตัวแทนข้าดูแลซินเยียนสักพัก”