ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 190

ตอนที่190จุดประสงค์ของโม่จื่อเฟิง

ห้องทางทิศเหนือของชั้นสองรับแขกที่ดีที่สุดของร้านอาหารในห้องรับแขกนั้นมีฉากกันลมสีสวยด้านนอกเป็นห้องชาห้องด้านในเป็นที่ทานข้าวอาศัยช่วงเวลาที่บ่าวจัดอาหารขึ้นโต๊ะโม่จื่อเฟิงก็นั่งอยู่ในห้องชาด้านนอก

เขาชูมือขึ้นกลางอากาศทั้งงดงามและดูมีค่ามากโดยเฉพาะรังสีที่เข้มแข็งและยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมารอบกายทำให้คนโดยรอบนั้นแสดงความเขินอายเล็กน้อย

ข้างกายเขานั้นเดิมมีที่นั่งอยู่แล้วที่หนึ่งอวิ๋นเสียวอิงเข้าประตูมากะว่าจะมานั่งข้างเขา เขากลับมองนางด้วยสายตาเยียบเย็นสายตานี้ทำให้อวิ๋นเสียวอิงหยุดชะงักหมุนตัวไปนั่งตำแหน่งผู้ช่วยเขาอย่างไม่เต็มใจ

“ฮูหยินเชิญนั่ง”โม่จื่อเฟิงพูดกับหลินซินเยียน

หลินซินเยียนเสียวสันหลังคาดไม่ถึงเลยว่าโม่จื่อเฟิงจะเกรงใจนางขนาดนี้นางทำได้เพียงทำความเคารพแล้วเดินไปข้างๆอวิ๋นเสียวอิงเตรียมจะนั่งจากที่นางดูที่นี่มีเพียงแค่นางและอวิ๋นเสียวอิงที่เป็นผู้หญิงนั่งข้างๆอวิ๋นเสียวอิงถึงจะเหมาะสม

เพียงแต่ก้นของนางยังไม่ทันสัมผัสเก้าอี้ก็ได้ยินเสียงของโม่จื่อเฟิงดังขึ้นอีก“ฮูหยินเชิญมานั่งข้างบน”

ก้นของนางค้างอยู่ในอากาศพริบตานั้นนางอึดอัดจนอยากจะร้องไห้แต่ว่าเมื่อนางยกมือขึ้นป้องตาแล้วมองเห็นเขาใช้ภาษามือชี้ไปยังที่นั่งนางยิ่งอยากจะร้องไห้

ที่นั่งตรงนั้นไม่ใช่ที่ที่อวิ๋นเสียวอิงอยากจะไปนั่งก่อนหน้านั้นแต่เขาไม่ให้นั่งหรอกหรือเวลานี้นางสงสัยว่าถ้านางไปนั่งเช่นนั้นอวิ๋นเสียวอิงจะต้องใช้สายตามองนางอย่างประหัตประหารแน่

“ฮูหยิน”โม่จื่อเฟิงเห็นก้นนางค้างอยู่กลางอากาศและมีใบหน้างงงวยเขาก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว“พวกท่านที่เป็นคนชนบทช่างน่าสนใจเหมือนกันหมดเลยรึนี่”

“เอ่อ.....ฮ่าฮ่า”หลินซินเยียนหัวเราะอย่างเก้อเขิน“พวกข้ามาจากหมู่บ้านเล็กๆไม่เข้าใจมารยาททำให้ท่านอ๋องหัวเราะเสียแล้ว”นางเกาหัวแล้วเดินไปนั่งข้างเขา

ถ้าหากว่าไม่ใช่เขาพูดประโยคนี้หลินซินเยียนคงคิดจริงๆว่าโม่จื่อเฟิงนี้มีความชอบเป็นพิเศษดูแลหญิงมีครรภ์คนหนึ่งดีขนาดนี้ฟังเขาพูดแบบนี้คิดแล้วคงเพราะว่านางบอกเขาว่าจะบอกข้อมูลถึงได้เกรงใจนางเช่นนี้

แต่ว่าในใจของนางนั้นกลับรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเวลาที่นางเคยอยู่ข้างกายเขาเขาจับผิดและกีดขวางทุกทางทุกครั้งที่อยู่ร่วมกันนั้นเขาไม่เคยแสดงสีหน้าดีๆให้นางเหมือนเบื่อหน่ายและรังเกียจนางอย่างไรอย่างนั้นวันนี้นางจากมาแล้วเขากลับดีกับคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกันนางทุกคนขึ้นมาซะงั้น

ทุกคนนั่งลงแล้วฮูเหยียนหลิวหยุนและอู่ฉือยืนอยู่หน้าประตูไม่ขยับเขยื่อนพวกเขามองตากันเป็นสายตาที่ยิ้มอย่างขมขื่นโม่จื่อเฟิงไม่ได้เปิดปากพูดพวกเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะนั่งลง

“ท่านฮูเหยียน ท่านอู่ฉือนั่งตามสบายไม่ต้องเกรงใจ”เมื่อทั้งสองคนอึดอัดจนแทบจะเหงื่อแตกท่วมโม่จื่อเฟิงถึงได้เปิดปาก

ทั้งสองคนถอนหายใจยาวถึงได้ลากเก้าอี้ตำแหน่งผู้ช่วยมานั่ง

เวลาที่โม่จื่อเฟิงพูดนั้นไม่รีบและก็ไม่ตึงเครียดน้ำเสียงผ่อนคลายเหมือนคนกำลังเล่าเรื่องก็เท่านั้นแต่ว่าฮูเหยียนหลิวหยุนที่ได้ฟังเรื่องเล่านั้นหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีขาวไม่รู้สึกเลยว่าตอนนี้เหงื่อได้ไหลท่วมหัวแล้ว

อู่ฉือกดมือของฮูเหยียนหลิวหยุนที่กำลังลนลานอยู่เบาๆแล้วส่ายหัวให้เขา

ยังไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะตื่นเต้นหรือว่าหวาดกลัวฮูเหยียนหลิวหยุนนั้นพูดไม่ออกแล้วกระทั่งอู่ฉือที่ยืนอยู่ข้างๆทำความเคารพโม่จื่อเฟิงแล้วพูดว่า“พูดอย่างไม่ปิดบังเลยหลิวหลีคนนั้นนับว่าเป็นเพื่อนกับพวกเราไม่กี่วันก่อนได้ยินว่าเกิดเรื่องกับนางไม่กี่วันนี้ยังตามหาอยู่คิดไม่ถึงว่าจะได้ท่านอ๋องช่วยไว้เพียงแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าแม่นางหลิวหลีอยู่ที่ไหนเป็นไปได้หรือไม่ว่าจะให้พวกเราพบนาง”

“นี่มัน.....”โม่จื่อเฟิงมองไปยังฮูเหยียนหลิวหยุน“ก็ต้องดูว่าหลิวหยุนจะยินยอมเติมเต็มความอยากรู้อยากเห็นของข้ารึไม่”

ชัดเจนเลยว่าเขาใช้หลิวหลีมาแลกกับข้อมูลจากปากของฮูเหยียนหลิวหยุน

ฮูเหยียนหลิวหยุนกำลังลังเลใจอู่ฉือตบบ่าของเขาพูดโน้มน้าวว่า“ถึงเวลานี้แล้วพี่หลิวหยุนบอกท่านอ๋องไปเถอะข้าว่าไม่ว่าท่านอ๋องจะรู้สถานการณ์ตอนนี้ก็เป็นแค่เรื่องระยะเวลาสั้นหรือนานก็แค่นั้นตอนนี้ถามท่านอีกไม่นานก็ต้องรู้อยู่ดีอีกอย่างกลัวว่าหลิวหลีจะรอไม่ไหวนะ”

ฮูเหยียนหลิวหยุนมองอู่ฉือและมองโม่จื่อเฟิงในที่สุดก็ถอนใจออกมาอย่างจนปัญญากัดฟันพูดว่า“เอาละข้าจะบอกท่านบิดาของข้าติดต่อกับคนของศาลาความลับแห่งสวรรค์จริงแต่ว่าไม่ใช่ในแบบการเชิญชวนลูกค้าเพราะว่าเห็นคนจำนวนหนึ่งของศาลาความลับแห่งสวรรค์เคารพนบนอบต่อบิดาของข้าโดยเฉพาะผู้เฒ่าคนหนึ่งทุกครั้งที่เจอหน้าบิดาข้าก็จะนั่งด้วยกันความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดูแล้วจะเป็นการร่วมมือกัน”