ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 189

ตอนที่189ทรรศนีย์ภาพที่งดงาม

จริงดั่งคาดเมื่อนางพูดประโยคนี้ก็มีมือยาวคู่หนึ่งยื่นออกมาจากรถเขาค่อยๆเปิดหน้าต่างรถม้าหลังจากนั้นก็มองหลินซินเยียน“ที่ฮูหยินพูดทำไมไม่พูดกับข้าตั้งแต่ครั้งที่แล้ว”

คนเจ้าเล่ห์อย่าโม่จื่อเฟิงนั้นไม่มีทางเชื่อคนอื่นง่ายๆเริ่มแรกเขาก็ถามเช่นนี้แล้ว

เพียงแค่หลินซินเยียนได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของท่านหลิวนางก็ไม่อาจเสียเวลาอยู่กับเขาได้ถือโอกาสพูดกับเขาอีก“พี่สาวคนนั้นออกจากหมู่บ้านก่อนแล้วภายหลังข้าตามสามีออกจากหมู่บ้านเวลาผ่านไปตั้งหลายปีแล้วดังนั้นจึงไม่ได้นึกออกทันทีข้าจำได้ว่าพี่สาวคนนั้นเหมือนจะแซ่หลินชื่อเยียนอะไรนี่แหละ”

โม่จื่อเฟิงได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นว่างเปล่าจ้องนางแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า“พูดต่อ”

“ท่านอ๋องข้าสามารถบอกท่านได้ทั้งหมดที่ข้ารู้แต่ว่าท่านช่วยเหลือพ่อบุญธรรมข้าหน่อยได้ไหม”หลินซินเยียนชี้ไปที่ท่านหลิวที่ถูกคนรุมต่อยตีอยู่ทางด้านหลัง

พริบตานั้นโม่จื่อเฟิงก็ยิ้มสายตาคู่นั้นมองนางอย่างลึกซึ้งราวกับว่าเป็นสายที่มองนางนั้นมีเป้าหมายคือของหลินซินเยียนแต่ว่าลูกไม้ตื้นๆเช่นนี้สำหรับเขาซึ่งอันดับสูงส่งนั้นไม่ได้นับว่าเป็นอะไร

ในโลกของพวกเขานั้นการขอความช่วยเหลือเช่นนี้นั้นพบเจอได้บ่อยครั้งถ้าหากไม่ทุ่มเทและเปิดเผยข่าวคราวพวกเขาคงจะลังเล

“จินมู่”โม่จื่อเฟิงตะโกนเรียก

“เพคะท่านอ๋อง”จินมู่โดดลงจากรถม้าแล้วเดินเข้าไปในภัตตาคารเห็นคนหนุ่มจำนวนหนึ่งกำลังตีคนพลันขมวดคิ้วในฐานะที่เป็นคนเดินถนนอยู่ในเมืองเฟิ่งซีเป็นระยะเวลานานจึงคุ้นเคยกับลูกข้าราชการผู้รากมากดีจำนวนหนึ่งสำหรับคนอื่นแล้วนั้นไม่ควรจะยั่วยุแต่สำหรับจินมู่นั้นพวกเขานั้นไม่อยู่ในสายตา

ดังนั้นจินมู่ก็เดินเข้าไปเขาไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะตีคนเหล่านั้นล้มลงไปอยู่บนพื้น

เมื่อฮูเหยียนหลิวหยุนเห็นจินมู่ในใจก็มีแผนอยู่แล้วผู้อารักขาที่ยืนอยู่ข้างกายของอู่เซวียนอ๋องโม่จื่อเฟิงนั้นเขาเห็นมาหลายครั้งแล้วดังนั้นเมื่อจินมู่ลงมือความหยิ่งยโสของเขาก็อ่อนลงแต่ว่าต่อหน้าพี่น้องทั้งหลายเขาไม่สามารถขายหน้าได้ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืน“ผู้บัญชาการจินมู่ท่านทำอะไรกันจวนอู่เซวียนอ๋องเริ่มมายุ่งกับเรื่องวุ่นวายระดับนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

จินมู่คารวะฮูเหยียนหลิวหยุนหนึ่งครั้ง“ท่านฮูเหยียน”

“ที่แท้ก็รู้ว่าข้าเป็นใครเหตุใดจึงมายุ่งเรื่องของข้าถ้าหากวันนี้ท่านไม่ชี้แจงข้าเช่นนั้นข้าก็คงจะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้”ฮูเหยียนหลิวหยุนเดินลงบันไดตามมาด้วยคนที่ได้รับบาดเจ็บความโมโหไม่ได้ลดลงเลย

จินมู่ไม่ได้ตอบคำถามเขากลับเดินไปยังประตูของร้านอาหารเปิดหน้าต่างรถม้าให้โม่จื่อเฟิงอย่างเคารพโม่จื่อเฟิงยื่นขาลงจากรถเมื่อเขาปรากฏตัวพวกท่านชายทั้งหลายที่อยู่ในร้านภัตตาคารก็เหมือนผักกาดขาวที่ถูกตีพวกเขาหวังว่าจะรีบออกจากร้านอาหารไปทีละคน

ในเมืองเฟิ่งซีนี้คนที่ไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้เลยคือโม่จื่อเฟิงต่อให้เป็นจักรพรรดิในพระราชวังถ้าไม่พอใจยังต้องหาเหตุผลมาลงโทษแต่ว่าโม่จื่อเฟิงนั้นไม่เหมือนกันเขาต้องการละโทษคนคนหนึ่งก็เป็นแค่ประโยคหนึ่งกฎหมายอะไรกันไม่จำเป็นสำหรับเขาเพราะเขาตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวจักรพรรดิก็ไม่บังคับเขาเรื่องในใต้หล้านี้มากที่สุดก็เป็นคำสั่งไม่กี่ประโยคที่ลงมาจากจักรพรรดิก็เท่านั้น

ฮูเหยียนหลิวหยุนเป็นจอมอันธพาลน้อยของเมืองเฟิ่งซีแต่โม่จื่อเฟิงนั้นเป็นอันธพาลที่แท้จริงของเมืองเฟิ่งซีดังนั้นเมื่อเขาปรากฏตัวหน้าของทุกคนก็ยับย่นกลายเป็นก้อน

เห็นคนทั้งหลายยังไม่เริ่มพูดอะไรก็มีท่าทางเสียหน้าในที่สุดหลินซินเยียนก็ถอนหายใจออกมาหันไปมองยายหลิวและสรือโถวที่ไปประคองท่านโจวนางกังวลที่ท่านโจวที่ได้รับบาดเจ็บกำลังเดินไปทางนั้นพลันเห็นคนจำนวนหนึ่งเดินตามลงมาจากรถม้าที่หรูหรานั่น