ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 188

ตอนที่188ท่านโจวที่ถูกทุบตี

คนหนุ่มล้มลงต่อเนื่องกันทุกคนก็ขู่เจ้าของร้านถ้าหากว่าหลินซินเยียนคนเดียวที่พูดว่าเจ็บเขาจะต้องเข้าใจได้ว่าหลินซินเยียนปลิ้นปล้อนแต่ว่าในบรรดาคนเหล่านั้นก็เป็นลูกค้าประจำของร้านนี่คงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

เจ้าของร้านลุกลี้ลุกลนรีบให้บ่าวไปเชิญหมอมาบ่าวก็รีบออกไปทันทีสถานการณ์ในร้านอาหารก็วุ่นวายขึ้นมา

คนที่จะสามารถเข้ามาทานอาหารในภัตตาคารเฟิ่งเสียงได้นั้นล้วนเป็นคนรวยสิ่งที่เอาใจใส่ที่สุดนั้นก็คือชีวิตของตัวเองดังนั้นเมื่อเห็นคนเจ็บปวดกลิ้งไปมาคนที่อยู่ในร้านอาหารนั้นก็วางตะเกียบลงไม่ว่าจะจริงหรือเท็จเพียงแค่ร้านเฟิ่งเสียงนี้น่าจะกำลังมีปัญหาพวกเขาไม่กล้าเอาตัวเองไปเสี่ยง

เวลานั้นคนในร้านอาหารก็เดินออกไปมากเจ้าของร้านเครียดจนเหงื่อไหลท่วมตัวแล้วรีบเรียกพนักงานให้ไปที่ชั้นสอง

ที่จริงหลินซินเยียนเพียงแค่คิดว่าจะเพียงแค่สั่งสอนคนประสบสอพลออย่างเจ้าของร้านและพนักงานก็เท่านั้นไม่ได้คิดว่าจะจับเอาภัตตาคารเฟิ่งเสียงนี้ไว้ไม่ปล่อยเห็นแขกออกไปจำนวนมากแล้วยายหลิวก็ประคองหลินซินเยียนให้ลุกขึ้น

นางหอบขณะจ้องไปยังเจ้าของร้านและพูดกันท่านโจวอีกว่า“คุณชายข้าปวดท้องข้าว่าท่านพาข้าไปหาหมอหน่อยเถิดเมื่อไม่มีปัญหาแล้วค่อยกลับมาที่ร้านนี่มาคิดบัญชีกับคนชั่ว”

ท่านโจวเข้าใจความหมายของนางจึงพยักหน้า

เจ้าของร้านเห็นพวกเขากำลังจะจากไปก็รู้สึกยินดีไม่มีพวกเขาก่อความวุ่นวายเขาจัดการเรื่องที่เหลือนี่ก็จะสะดวกมากขึ้น

เพียงแต่เมื่อพวกหลินซินเยียนเดินไปถึงหน้าประตูก็เห็นคนจำนวนหนึ่งเดินมาจากบันไดขึ้นสองบ่าวที่เดินอยู่ด้านหน้าก็ชี้มาทางหลินซินเยียน“ผู้หญิงคนนั้นไงที่เพิ่งก่อความวุ่นวายที่ร้าน”

คนที่เดินอยู่ด้านหลังของบ่าวคนนั้นเป็นคุณชายที่ยังวัยรุ่นอยู่คาดไม่ถึงเลยว่าสองคนในนั้นเป็นคนที่หลินซินเยียนรู้จักคนหนึ่งคือฮูเหยียนหลิวหยุนอีกคนคืออู่ฉือพวกเขาคือผู้ลากมากดีของร้านเฟิ่งเสียงนี้

หลินซินเยียนคิดไม่ถึงเลยว่าเบื้องหลังขอร้านเฟิ่งเสียงนี้จะเป็นฮูเหยียนหลิวหยุนไม่ถ้าจะพูดให้ถูกนั้นก็คือตำหนักอ๋องฮูเหยียนก็คือรูปร่างหน้าตาของซือจื่อที่สองฮูเหยียนหลิวหยุนที่ดูแล้วไม่น่าจะมีหัวการค้า

มีตำหนักฮูเหยียนเป็นผู้หนุนหลังเช่นนี้ไม่แปลกที่ร้านเฟิ่งเสียงนี้ถึงมีสหายชั้นสูงมานั่งอยู่เต็มไปหมดบางคนเหล่านั้นพยายามที่เข้ามาที่นี้เพื่อที่จะมาประจบประแจงตำหนักอ๋องฮูเหยียนคนที่มาประจบประแจงนั้นมีจำนวนมากจะต้องค้าขายดีเป็นธรรมดา

หลินซินเยียนรู้ว่าถ้าฮูเหยียนหลิวหยุนอยู่ที่นี่นั้นไม่ต้องคิดจะพูดหลักเหตุผลใดใดรีบส่งสายตาให้ท่านโจวว่าให้รีบออกไปนางยั่วยุไม่ได้ก็ยังหลบซ่อนได้นะ

เพียงแต่ฮูเหยียนหลินอวิ๋นพบหลินซินเยียนแล้วไหนเลยจะสามารถหลบพ้น

“คิดจะไปหรือพวกเจ้ากินเจรึไปขวางพวกเขาเอาไว้”ฮูเหยียนหลิวหยุนออกคำสั่งให้คนด้านหลังคนเหล่านั้นต่อสู้พื้นฐานเป็นก็เข้ามาขวางประตูพวกหลินซินเยียนได้อย่างรวดเร็ว

ดูจากสถานการณ์นี้แล้วเรื่องนี้ไม่เป็นผลดีแน่หลินซินเยียนขมวดคิ้วท่านโจวกังวลใจยายหลิวกลัวจึงดึงสรือโถวไปหลบด้านหลัง

หลินซินเยียนร้อนใจตาของนางเห็นมีคนจำนวนหนึ่งกำลังเดินเข้ามานางทำได้เพียงส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังอู่ฉือธาตุแท้ของอู่ฉือกับฮูเหยียนหลิวหยุนนั้นไม่เหมือนกันแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาถึงได้ไปมาหาสู่ข้างๆฮูเหยียนหลิวหยุน

จริงดั่งคาดอู่ฉือเห็นนางถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักแต่ว่าแม่นางคนนี้นั้นมีสายตาที่เขารู้สึกว่าคุ้นเคยเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระแอม“นี่พวกท่านตีผู้ชายก็พอแล้วไม่ว่าอย่างไรก็มีหน้ามีตาตีคนแก่หญิงมีครรภ์และเด็กพูดไปแล้วเกรงว่าผู้คนคนหัวเราะ”

คนเหล่านั้นได้ยินก็รู้สึกว่าที่อู่ฉือพูดนั้นก็ดีอยู่ที่จริงแล้วพวกเขาไม่อยากตีเด็กและคนแก่ที่สำคัญก็คือพวกเขาไม่อยากหักหน้าอู่ฉือยิ่งกว่านั้นคือนอกจากฮูเหยียนหลิวหยุนก็เหลือแค่อู่ฉือนี่แหละที่มีลำดับศักดิ์อำนาจมากพอ

พวกเขาวางมือวางเท้าและหันตัวเดินไปทางท่านโจวกำปั้นและฝ่าเท้าของเขายำไปบนตัวของท่านโจว

เห็นท่านโจวถูกต่อยตีบนพื้นเช่นนี้ใจของหลินซินเยียนก็หล่นฮวบเพราะนางอยากจะสั่งสอนเจ้าของร้านและบ่าวชั่วขณะเลยสร้างปัญหาใหญ่ให้กับท่านโจวถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยกับท่านโจวนางคงจะไม่ให้อภัยตัวเองทั้งชีวิต

นางกัดริมฝีปากล่างแน่นเตรียมที่จะพุ่งตัวไปทางนั้นพลันเห็นรถม้าที่อลังการหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่นอกร้าน

รถม้าคันนั้นหลินซินเยียนรู้สึกคุ้นเคยมากนางพุ่งไปทางรถม้าคันนั้นอย่างไม่คิดชีวิต

จินมู่ที่กำลังขับรถม้าเห็นหลินซินเยียนที่ท้องใหญ่วิ่งมาอย่างรีบร้อนก็ตะลึงยังไม่ถามอะไรก็ได้ยินเสียงหลินซินเยียนคำราม“ท่านอ๋องข้ารู้ว่าพี่สาวที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันที่มีดวงตาคล้ายข้าข้าคิดแล้วนางน่าจะเป็นเพื่อนเก่าที่ท่านอ๋องรู้จัก”