ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 223

ตอนที่223 รักษา

กลับเป็นเว่ยกุ้ยเฟยที่แสนจะรวดเร็ว เมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบเข้ามาตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลินซินเยียน “ไอ๊หยา ยังไม่ไปรีบเรียกหมอหลวงมาอีก ไม่เห็นหรือว่าแม่นางหลินนั้นเจ็บจนพูดไม่ไหวแล้วน่ะ?”

“เมื่อเว่ยกุ้ยเฟยเตือนสติ ในยามนั้นใบหน้าของทุกคนก็ทรมานบิดเบี้ยว เหงื่อไหลท่วมศีรษะเพราะเนื่องจากพบว่าเป็นใบหน้าของหลินซินเยียนดังคาด ทหารองครักษ์ทั้งสองนายที่ควบคุมตัวหลินซินเยียนไว้กลับถูกทำให้ตกใจ บางทีอาจเพราะเห็นฉากที่เหล่าชนชั้นสูงตื่นตระหนกจนลืมที่จะปล่อยมือออก จนกระทั่งหัวหน้ากองเดินเข้าไปตบใบหน้าทหารองครักษ์นั่นแล้วตะโกนบอกว่า “รีบปล่อยซะ! ไม่อยากมีชีวิตอยู่รึ?

องครักษ์ทั้งสองนายเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบปล่อยมือออกทันที คนทั้งสองตกใจจนใบหน้าซีดขาว ยามนี้แม้กระทั่งบุคคลเช่นฮ่องเต้ ฮองเฮา เว่ยกุ้ยเฟยล้วนตื่นตระหนก ที่ได้ถูกพวกเขาปฏิบัติอย่างหยาบคายเช่นนี้ แล้วชีวิตน้อยๆของพวกเขาจะสามารถรักษาไว้ได้หรือเปล่านะ?

โม่จื่อยี่เองก็ตกตะลึงอย่างมาก พลันขมวดคิ้วด้วยความกลัดกลุ้มใจ คำรามเสียงต่ำพุ่งไปยังกลุ่มองครักษ์ทันที “แม้แต่เจ้านายกับหญิงรับใช้ก็ยังแยกแยะไม่ได้ เมื่อไรกันที่ในวังของข้าเลี้ยงดูเจ้าพวกไร้ค่านี่!”

เมื่อเหล่าองครักษ์ได้ยินก็คุกเข่าลงในทันที ในฐานะหัวหน้ากองจึงฝืนกราบทูล “ขอฝ่าบาททรงประทานอภัย! เป็นนางงามผู้นั้นที่บอกว่าเป็นนางกำนัล ในตอนนั้นกระหม่อมไม่ตรวจสอบให้ดีจึงเกิดความผิดพลาดใหญ่หลวงเช่นนี้ ต้องโทษที่กระหม่อมไม่แยกแยะให้ดี ขอให้ฝ่าบาทลงโทษกระหม่อมแต่เพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาล้วนฟังคำสั่งของกระหม่อม ขอให้ฝ่าบาททรงละเว้นจะเป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งพ่ะย่ะค่ะ!”

หัวหน้ากององครักษ์ผู้นี้มีความชอบธรรมเป็นอย่างยิ่ง แต่น่าเสียดายที่ความผิดพลาดได้เกิดขึ้นแล้ว คำอธิบายประโยคเดียวกลับใช่ว่าจะมีประโยชน์!

“ลากตัวออกไป หลังจากโบยทุกคนอย่างหนักยี่สิบไม้ค่อยไล่ออกจากวัง!” โม่จื่อยี่ยังละเว้นไว้ชีวิตคนเหล่านั้น ทว่าเมื่อเขาหันกลับมามองหลินซินเอ๋อ ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความมืดครึ้ม “ส่วนเจ้า….”

ดูเหมือนว่าหลินซินเอ๋อจะไม่ได้สติ เมื่อได้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกผัน นางไม่อยากที่จะเชื่อ หลินซินเยียนไม่ใช่นางข้ากำนัลหรอกหรือ? นางไม่ใช่นางกำนัล และก็ไม่ใช่พระสนมชั้นเฟยของฮ่องเต้ เช่นนั้นแล้วนางเป็นผู้ใดกันแน่? เหตุใดฮ่องเต้ พระสนมกุ้ยเฟยจึงล้วนใส่ใจนางอย่างยิ่ง?

“ฝ่าบาท หม่อม หม่อมฉันเป็นนางงามของพระองค์นะเพคะ พระองค์ไม่อาจทำเพื่อนังแพศยานั่น…”

“ยังกล้าพูดจาเหลวไหลอีกรึ!” โม่จื่อยี่พลันตัดบทนาง โทสะยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ พลันจ้องมองไปที่ฮองเฮา “เจ้าดูซะ วังหลังแบบใดกันที่เจ้าดูแล? ทำไมคนประเภทนี้จึงปรากฏขึ้นในวังหลังได้? ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นมารดาของประเทศแต่กลับมีดีแค่ชื่อ!”

ฮองเฮาถูกโม่จื่อยี่ตำหนิติเตียน ภายในใจเกิดความรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม เห็นได้ชัดว่าตัวนางงามเขาเป็นผู้คัดเลือกขึ้นมาเองทั้งสิ้น ถึงแม้นางจะเป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ แต่ก็มิบังอาจนำคนที่เขาเลือกขับไล่ออกนอกวังได้หรอกนะ? ให้ตายเถอะฝ่าบาท นึกไม่ถึงว่าจะไม่มีตาทั้งไม่ทราบกฎระเบียบเช่นนี้ ทว่าในใจของฮองเฮากลับนำความเกลียดไปลงที่หลินซินเอ๋อ

“หลี่มามา รีบนำตัวคนไม่รู้กาลเทศะนี่ลากออกไป สุดแท้แต่จะลงโทษนางอย่างไรรอให้อ๋องอู่เซวียนมาตัดสินพระทัยด้วยตนเองเถิด จะดีร้ายอย่างไรก็เป็นชายารองในอนาคตของอ๋องอู่เซวียน” ฮองเฮาถอนหายใจยาวถ่ายทอดคำสั่งลงไป

ยามที่หลินซินเอ๋อได้ยินคำว่าอ๋องอู่เซวียน ดวงตาเบิกกว้างในฉับพลัน นางมองไปยังหลินซินเยียนด้วยความริษยาจนตัวสั่น เป็นไปได้อย่างไร นังแพศยานี่ไม่เพียงไม่ตาย ทั้งยังจับอ๋องอู่เซวียนไว้ได้ด้วย?”

อ๋องอู่เซวียนคือผู้ใด คือบุรุษผู้น่าพึงใจมากที่สุดในหัวใจของเหล่าสตรีแคว้นหนานเยว่ กล่าวกันว่ารูปลักษณ์ของเขาหล่อเหลาในใต้หล้า ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่าเขามีอำนาจที่อยู่ใต้เพียงหนึ่งแต่อยู่เหนือนับพันคน เนื่องจากฮ่องเต้ยังไม่มีพระโอรส ผู้คนมากมายจึงล้วนคาดเดากันว่าถ้าหากฮ่องเต้ทรงสวรรคตขึ้นมา ก็อาจจะได้สืบทอดราชบัลลังก์โดยอ๋องอู่เซวียน

ไม่ใช่ลือกันว่าอ๋องอู่เซวียนมักจะเล่นกับสตรีโดยไม่ผูกมัดมิใช่หรือ? ไม่ใช่ว่าตราบจนทุกวันนี้ ตั้งแต่ที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสหวางเฟย เขาก็ไม่เคยให้สตรีคนอื่นๆเข้ามาในจวนอู่เซวียนอ๋องไม่ใช่หรือ? เหตุใดยามนี้จึงแต่งชายารอง อีกทั้งยังแต่งกับสุนัขจิ้งจอก/นังเพศยานี่อีกด้วย?