ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 226

ตอนที่ 226 ความอ่อนโยนของเขา

อวิ๋นเสียวอิงตอบตกลงในทันที เพียงแต่ในขณะที่นางก้มศีรษะลง ได้เผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากโดยที่จินมู่ไม่เห็น

จินมู่นำอวิ๋นเสียวยิงเข้าไปยังด้านในเรือน เขายืนอยู่ที่ด้านข้างราวกับไม่ค่อยไว้ใจ อวิ๋นเสียวอิงเห็นเขามีท่าทีระแวดระวังเช่นนี้ในใจก็ยิ่งยิ้มหยัน ทว่าใบหน้ากลับยังแสดงความอ่อนโยนไร้เดียงสา “ท่านหัวหน้าจินมู่ ท่านไม่ควรที่จะไม่เชื่อตัวข้าเช่นนี้ ในสายตาของท่าน ข้าเป็นบุคคลที่ท่านไม่สามารถไว้วางใจแบบนั้นหรือ?

แม้ว่าภายในใจจะคิดเช่นนี้จริง แต่จินมู่ก็ไม่อาจที่จะกล่าวออกมาได้ตรงๆ “แม่นางเสียวอิงถือสาแล้ว ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น”

มิได้หมายความเช่นนั้นแต่ท่านก็ยังคงอยู่ที่นี่จับตามองข้า?” เสี่ยวอิงชม้ายตามอง กล่าววาจาด้วยน้ำเสียงล้อเล่น แต่คำพูดไม่ได้ล้อเล่นเหมือนคำที่แสดงออกมา

จินมู่ถูกนางว่ากล่าวจนกระอักกระอ่วน จะอยู่รั้งหรือจะจากไปในยามนั้นก็ล้วนลำบากใจไม่น้อย

ในขณะนั้นบังเอิญหลินซินเยียนเปิดประตูออกมาพอดี หลินซินเยียนที่กำลังเดินหาวออกมาจากห้อง ทันทีที่เห็นอวิ๋นเสียวอิงในเรือนก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว พลันอยากจะชักเท้าถอยกลับ

เดิมทีคิดไว้ว่าจะทำเป็นเมิน ใครจะรู้ว่าอวิ๋นเสียวอิงกลับมุ่งเข้ามาหานาง “พี่หลิน เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนหลับไม่สบายหรือ ขอบตาเจ้าดำคล้ำเชียว”

ถูกทรมานอยู่ค่อนคืนจะหลับสบายได้อย่างไร? หลินซินเยียนคิดเช่นนี้ในใจ แต่ใบหน้ากลับเจือไปด้วยรอยยิ้ม เห็นสายตาของอวิ๋นเสียวอิงมองเลยไปยังทางด้านหลังของนาง นางจึงก้าวออกมาจากห้องเกือบจะโดยสัญชาตญาณ หลังจากนั้นก็พลิกมือปิดประตูห้องให้ตัดขาดจากสายตาของอวิ๋นเสียวอิง

“เฮ้อ ขัดขวางข้าขนาดนี้เลยหรือเนี่ย” อวิ๋นเสียวอิงหัวเราะเยาะหยัน

หลินซินเยียนไม่สนใจปะทะคารมกับนาง ขณะที่เดินมุ่งไปยังห้องครัวพลางกล่าวว่า “แม่นางเสียวอิงมาเช้าขนาดนี้ มีเรื่องอันใดหรือ?”

“ย่อมไม่ใช่มาหาเจ้า เหตุใดต้องใส่ใจ?” อวิ๋นเสียวอิงกล่าวเช่นนี้ แต่ฝีเท้ากลับก้าวตามติดหลินซินเยียน นางโน้มมากระซิบข้างใบหูของหลินซินเยียน “พี่หลิน เมื่อคืนข้าอยู่นอกเรือนได้ยินเสียงท่านร้องช่างเวทนายิ่ง อย่างไรกัน ในเรื่องนั้นท่านอ๋องไม่อ่อนโยนกับเจ้าหรือ?”

“หลินซินเยียนชะงัก นึกไม่ถึงว่าอวิ๋นเสียวอิงจะกล่าวออกมาเช่นนี้ นางหันกลับไปมองอวิ๋นเสียวอิงด้วยความประหลาดใจ พลางยักคิ้วถาม “อย่างไรกัน เจ้าอิจฉาหรือ?”

ในเรื่องนั้นแต่ไหนแต่ไรโม่จื่อเฟิงก็ไม่เคยอ่อนโยนอยู่แล้ว สำหรับหลินซินเยียนแล้วมันก็เป็นปัญหาที่ยากจะแก้ ตั้งแต่ที่เริ่มบอกปัดในครั้งแรก ยอมรับอย่างค่อยเป็นค่อยไป จนกระทั่งถึงตอนนี้นางดูเหมือนจะเคยชินกับความหยาบคายที่มากเกินไปเสียแล้ว

แม้กระทั่งในครั้งแรกที่ไม่ได้ทำกับเขาแค่ครั้งเดียว รู้สึกเจ็บปวดทรมานเหลือล้นทั้งทางร่างกายและจิตใจ แต่ทว่าตอนนี้ ร่างกายของนางไม่เพียงมีความรู้สึกร่วม แม้แต่ทางจิตใจก็ดูเหมือนมีความรู้สึกอันรื่นรมย์ในช่วงเวลาที่เขาปลดปล่อย

นางไม่เคยคิดว่าตนเป็นโรคทรมานตัวเองแต่สำหรับเรื่องนี้แล้วนางก็รู้สึกว่าตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ชีวิตของนางท้ายที่สุดแล้วความทรมานก็คือความสุขงั้นหรือ?”