ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 25

ตอนที่25 โชคดีที่ข้าเก็บมือกลับมาไว

ดวงอาทิตย์ขึ้นพอดี ขบวนรถม้าเตรียมพร้อมแล้ว มีทหารไปรายงานหลินซีนเยียนให้เตรียมตัวออกเดินทาง

หลินซีนเยียนพาหลินอี้เซิงมาหน้าประตูอี้กวน เห็นว่ามีหลายคนกำลังรออยู่ นางคิดจะพาหลินอี้เซิงไปที่ห้องครัว ตอนเช้าพวกนางกินอาหารเช้าไม่ทัน เพราะถูกน้องสาวของเซียวฉางเยว่ขวางเอาไว้ พอเริ่มออกเดินทาง กลัวว่าถึงบ่ายแล้วก็ยังไม่ได้กินข้าว

หลินซีนเยียนไม่เป็นไร แต่ว่าอี้เซิงอยู่ในวัยกำลังโตจะปล่อยให้หิวไม่ได้

ในห้องครัวมีสาวใช้คนหนึ่งกำลังกวาดพื้น พอนางเห็นทั้งสองคน คิ้วก็เลิกขึ้นแล้วหันหลังทำเป็นมองไม่เห็น

“แม่นาง ในนี่พอมีอะไรกินหรือไม่？”หลินซีนเยียนถามอย่างมีมารยาท

สาวใช้คนนั้นหยิบหมั่นโถวที่เพิ่งนิ่งเสร็จออกมากัดไปคำ แค่นเสียงพูด“เหอะ หมั่นโถวนี้ชิ้นสุดท้าย ข้าเพิ่งกินไป ตอนนี้ไม่มีแล้ว”

หลินซีนเยียนไม่ได้ถามอีก ดูท่าทางของสาวใช้คนนี้ออก มีคนสั่งให้ทำอย่างแน่ นางไม่ถามก็รู้ว่าเป็นใคร จึงจูงมืออี้เซิงเดินออกไป ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจจนทำให้สาวใช้คนนั้นลำบาก

ใครๆ ก็ว่ามีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ยังได้ ตอนที่หลินซีนเยียนเผชิญกับความจนมากที่สุด แม้แต่สลึงหนึ่งก็ไม่มี ตอนนี้ก็ไม่สามารถไปซื้ออะไรที่ข้างนอกให้อี้เซิงกินได้เลย

มีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ยังได้ แปลว่า มีเงินก็สามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

นางถอนหายใจหนึ่งครั้ง ดูว่าต่อไปจะต้องคิดวิธีหาเงินให้ได้

“ข้าไม่หิว”อี้เซิงที่อยู่ข้างนาง จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา

หลินซีนเยียนชะงัก ส่งยิ้มอ่อนๆ พลางพยักหน้า

ขณะนั้นโม่จื่อฟงกำลังเดินลงบันไดมา เห็นผู้หญิงยิ้มอย่างอ่อนโยนคล้ายกับฤดูใบไม้ผลิให้กับเด็กชายคนหนึ่งตรงทางเดินพอดี เดิมนางมีรูปโฉมงดงามอยู่แล้ว เมื่อยิ้มออกมาจากใจเช่นนี้แล้วยิ่งทำให้คนรู้สึกหวั่นไหวไม่ใช่น้อย แต่น่าเสียดายที่รอยยิ้มนี้กลับเป็นของเด็กคนหนึ่ง

โม่จื่อฟงขมวดคิ้ว ตอนมองหลินซีนเยียนอีกครั้ง กลับมีสีหน้าดูไม่ได้

“ท่านอ๋อง ทุกอย่างพร้อมหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ พอท่านอ๋องขึ้นรถม้า พวกเราก็ออกเดินทางทันที ”จินมู่ยืนอยู่ข้างรถม้าคันหรูหรา รายงานต่อผู้บังคับบัญชาอย่างนอบน้อม

โม่จื่อฟงส่งเสียงตอบกลับ เดินไปข้างรถม้าและขึ้นรถม้าไปทันที

เส้นทางยังอีกยาวไกล คนส่วนใหญ่ขี่ม้าไม่ก็นั่งรถม้า ไม่มีใครเดิน พอทุกคนขึ้นม้า ขึ้นรถม้าหมดแล้ว เหลือเพียงหลินซีนเยียนกับอี้เซิงที่ยืนอยู่หน้าประตูสองคน

จินมู่ขี่ม้าเข้ามาหา“แม่นางหลิน ขี่ม้าเป็นหรือไม่？”

หลินซีนเยียนกัดปาก พยักหน้า“หาคนพาข้าไปได้หรือไม่?”

“คือ...”จินมู่ชะงัก“ชายหญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกัน”

“เช่นนั้นยังมีรถม้าเหลืออยู่หรือไม่？”หลินซีนเยียนถามอีกครั้ง

จินมู่ถอนหายใจและส่ายหน้า เป็นเขาที่สะเพร่าเอง ลืมไปหารถม้าจากแถวนี้มาอีกคัน ใกล้จะออกเดินทางแล้ว หากไปหาตอนนี้คงเสียเวลาเป็นอย่างแน่“เช่นนั้น ข้าไปถามพวกสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังว่า ยังมีที่ให้พวกเจ้าเบียดได้หรือไม่？”

มือที่มีผิวดำหยาบกระด้าง และมือเล็กขาวนุ่มแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วให้รู้สึกแปลกอย่างมาก จังหวะที่มือทั้งสองกำลังสัมผัสกันนั้น ไม่รู้ว่าลมหนาวจากที่ใด พัดระหว่างมือของทั้งสอง

ทั้งสองนิ่งชะงัก ไม่มีการตอบสนองอะไร เพียงได้ยินเสียงเย็นชาที่ดังมาจากในรถม้าข้างๆ “ไสหัวขึ้นมา”

คำพูดเพียง 4 คำที่ราบเรียบ ราวกับว่าคนที่พูดไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไร

แต่ว่า เสียงที่ดังออกมาจากในรถม้า คนที่พูดคือโม่จื่อฟง จึงไม่มีใครกล้าคาดเดาว่า เขาไม่ได้มีอารมณ์โกรธเคืองแต่อย่างใด

จริงอย่างคาดคิด มือของรองหัวหน้าก็รีบชักมือกลับทันที และยังไม่ลืมปาดเหงื่อบนหน้าผากของตนเอง บ่นพึมพำ“แม่เจ้าโว้ย ดีที่ข้าชักมือกลับเร็ว ท่านอ๋องออกคำสั่งมาแล้ว หากช้ากว่านี้มือข้างนี้คงไม่มีเสียแล้ว”

พอบ่นพึมพำแล้ว เขาก็จ้องมองจินมู่เขม็ง“หัวหน้า ต่อไปข้าต้องเชื่อฟังท่านอย่างแน่นอน ขอท่านอย่าให้ข้าจัดการเรื่องแบบนี้ก็พอ”

จินมู่เบะปาก คร้านจะตอบเขากลับ

หลินซีนเยียนไม่ยอมวางมือ อีกนิดเดียวก็ได้ขี่ม้าแล้ว ท่านอ๋องภูเขาน้ำแข็งคนนี้สงสัยจะกินยาผิดมา ถึงกลับให้นางขึ้นรถม้าไปด้วย！เดิมทีนางไม่อยากนั่งรถคันเดียวกับเขา ใครจะไปชอบคนที่นิสัยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่ก็เย็นชา ไม่ก็อารมณ์หุนหันพลันแล่นคนนี้ได้？

“ข้า ไส หัว ไม่ เป็น！”หลินซีนเยียนรู้สึกโกรธเคืองอยู่ในใจ กัดฟันเดินไปพูดกับคนในรถม้า

ความเงียบในรถม้าชั่วขณะนั้น กลับมีเสียงแค่นหัวเราะดังออกมา หลินซีนเยียนรู้สึกถึงลมแรงภายใน พริบตาหนึ่ง ร่างกายของตนเองก็ลอยเข้าไปในรถม้า

หลินซีนเยียนร่วงลงมาในมุมของรถม้าอย่างแรง เมื่อหลังกระแทกเข้ากับรถม้า ทำให้รู้สึกเจ็บที่บาดแผล เจ็บจนตกใจสะดุ้ง