ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 250

ตอนที่ 250 บุรุษในชุดคลุมสีดำ（1）

จินมู่ลุกยืนขึ้นในมือที่ถือมีดพกเตรียมไว้นานแล้ว เขาถามเสียงเข้ม “ท่านอ๋อง พวกเราไล่ตามไปหรือไม่？”

“พวกเจ้าไม่มีทางไล่ตามได้ทัน”โม่จื่อเฟิงพูดแล้วสายตาที่มองไปยังสีหน้าซีดเซียวของชิงจู๋“เจ้าไปดูชิงจู๋ว่านางมีร่องรอยบาดแผลอะไรหรือไม่”

จินมู่รับคำแล้วรีบคุกเข่าลงดูตามร่างกายของชิงจู๋ก็พบว่านิ้วชี้ของชิงจู๋มีเพียงรอยแผลเล็กๆน้อยๆ เขายกนิ้วมือของชิงจู๋ให้โม่จื่อเฟิงดู“ผิวตรงนี้มีรอยช้ำ พิษคงเข้าสู่ร่างกายของชิงจู๋จากทางนี้เพียงแต่……บาดแผลนี้ไม่เหมือนบาดแผลที่เกิดจากของมีคมแต่เหมือน……”

“ งูต้วนหูนกัด”โม่จื่อเฟิงพูดต่อจากจินมู่

จินมู่แสดงสีหน้าที่ตกตะลึงพอได้ยินชื่องูต้วนหูน“งูต้วนหูนไม่ใช่สัตว์ในตำนานที่เล่าขานกันมารึ？มิน่าเชื่อว่างูต้วนหูนจะมีอยู่จริงๆ เมื่อครั้นข้าตอนเด็กๆก็พอเคยได้ยินว่ามีงูชนิดหนึ่งชื่อต้วนหูน ดูดกินวิญญาณคนเป็นอาหาร เมื่อถูกงูต้วนหูนกัดเข้าจะกลายเป็นร่างไร้วิญญาณ”

โม่จื่อเฟิงส่ายหัวเบาๆพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม“งูต้วนหูนมีอยู่จริง แต่ว่าไม่ได้กินวิญญาณคนเป็นอาหารตามตำนาน เพียงแค่จะปล่อยพิษร้ายเท่านั้นเอง ลักษณะพิเศษของงูพิษชนิดนี้คือพิษจะกระจายอย่างรวดเร็ว หากโดนกัดเข้า ไม่นานก็จะทำให้ร่างกายอ่อนแรงและไม่มียาถอนพิษ”

เมื่อเขาพูดจบ จินมู่เข้าใจทันที คนรอบวางยาพิษใช้งูต้วนหูนกัดชิงจู๋ เพื่อที่จะปราบนางให้อยู่หมัด เพราะว่าศิลปะการป้องกันตัวของชิงจู๋ก็ไม่ได้แย่แม้จะทำได้แค่ยืดเวลาแต่ก็เกรงว่าเรื่องจะแดงขึ้นมาเสีย ยาพิษทั่วไป พิษจะกระจายไปเรื่อยๆ มีเพียงแค่งูต้วนหูนที่พิษจะกระจายไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่……

“แล้วใครกันที่มีงูต้วนหูนล่ะ？แม้แต่พวกเรามี่อวี่เก๋อยังไม่มีข้อมูลใดๆ”จินมู่ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ คนที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ในจวนอู่เซวียนอ๋อง ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนเลยจริงๆ แต่ท่านอ๋องก็ไม่ได้ให้พวกเขาไล่ตามไปแม้จะไล่ตามก็ไล่ตามไม่ทัน หรือว่าท่านอ๋องเดาออกแล้วว่าเป็นฝีมือของใคร？

จินมู่มีคำถามอีกมากมายที่อยากจะถาม แต่ว่าเมื่อมองเห็นสีหน้าถอดสีที่หวาดหวั่นของโม่จื่อเฟิง เขากลับไม่กล้าที่จะอ้าปากถาม

โม่จื่อเฟิงที่กำลังอุ้มวี่จิ่งอย่างเงียบๆ ความคิดของเขาได้หลุดลอยไปไกลถึงเมื่อหลายปีก่อนที่ เดิมทีเขาก็ไม่ได้อยากจะจดจำสักเท่าไรความทรงจำเหล่านั้นได้ผุดแทรกขึ้นมาในหัวของเขา

จริงๆแล้ว ผู้คนมากมาย เรื่องราวมากมาย ยังคงจดจำได้ตลอดมา ไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจที่จะลืมมันแล้วจะลืมได้

“ จินมู่ดูแลวี่จิ่งให้ดี อย่าให้คาดสายตา”โม่จื่อเฟิงส่งวี่จิ่งให้กับจินมู่แล้งเดินจากไป

“ท่านอ๋อง ท่านจะไปไหน？”จินมู่อุ้มวี่จิ่ง สงสัยอยู่ในใจ

โม่จื่อเฟิงฮึมในลำคอ พละกำลังค่อยๆเพิ่มขึ้น ช่วงเวลานั้น แม้แต่เสื้อคลุมยังพลิ้วไหวไปตามแรงกำลังนั้น