ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 251

ตอนที่ 251 บุรุษในชุดคลุมสีดำ（2）

เดิมทีหน้าผามีตะกร้าวางอยู่ใบหนึ่งถักด้วยหวาย เมื่อเด็กน้อยนำดอกไม้ป่าวางไว้ในตะกร้านั้นแล้ว ในขณะที่กำลังจะหยิบตะกร้าขึ้นมานั้น ดอกไม้ป่าในตะกร้าก็ได้หายไปแล้ว

“ท่านอาจารย์ ด้านล่างหน้าผานี่ใครอยู่กันรึ พิลึกจริง ทุกวันจะต้องให้ข้าไปเก็บดอกไม้ป่าที่เนินเขา”เด็กน้อยรับตะกร้ามา อดไม่ได้ที่จะนั่งลงบ่นอยู่ข้างนักบวชชรา ดอกไม้ป่าชนิดนี้จะขึ้นอยู่ที่เนินเขากลางหุบเขานั้น ทุกวันไปกลับก็ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวัน เส้นทางยาวไกลเช่นนี้ก็เพื่อเก็บดอกไม้งั้นรึ？กระนั้นเองเด็กน้อยรู้สึกว่าไม่ค่อยจะสมเหตุสมผลสักเท่าไร

นักบวชชรายกมือขึ้นเคาะหัวเด็กน้อย“ ไม่มีสัมมาคารวะ ！ให้เจ้าไปเก็บดอกไม้ก็เป็นสิริมงคลกับเจ้า ด้านล่างนั่น คือคนที่เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเอ่ยถึง”

เด็กน้อยเหมือนว่าจะเริ่มไม่ค่อยพอใจ เอามือลูบหัวตัวเองที่เพิ่งโดนเคาะเมื่อครู่ไปบ่นพึมพำไป“พูดอะไรก็พูดไม่ได้หรือว่าคนคนนั้นจะเป็นเทพเจ้า？”

นักบวชชราที่หูไว้ได้ยินที่เด็กน้อยบ่นออกมา จึงว่าออกมา “ใช่！เขาคือผู้รู้เห็นทุกสิ่งอย่าง！ไม่เพียงแต่เจ้า แม้แต่ข้าก็ต้องทำความเคารพ！

เด็กน้อยเห็นว่านักบวชชราเริ่มโกรธก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองลงไปยังหน้าผานั้น จริงๆแล้วก็มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเป็นเพียงแค่ความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น เหมือนกับว่าอยากจะมองให้เห็นชัดๆไปเลยว่าข้างล่างนั้นใครอยู่กันแน่

เมื่อเวลาหมอกลงคละคลุ้ง ไม่มีใครรู้เลยว่าเนินเขานั้นยังมีอีกโลกหนึ่ง

ชายในชุดผ้าคลุมสีดำ มีหน้ากากเหล็กคลุมอยู่ครึ่งหน้าของเขา ในมือถือดอกไม้ป่าสีแดง นิ้วมือที่เรียวยาวของเขากำลังบีบบี้กลีบดอกไม้ เด็ดออกมาทีละกลีบทีละกลีบ ใช้เวลาเพียงไม่นาน ดอกไม้ป่าช่อนั้นก็ถูกเขาเด็ดจนหมดไม่เหลือ

“น่าเบื่อ เลขตัวเดียวอีกแล้ว” ที่แท้เขากำลังเล่นเกมที่แสนจะน่าเบื่อ

คนชุดดำสองคนพาหลินซีนเยียนมายังเบื้องหน้าชายในชุดผ้าคลุมสีดำ ชายในชุดผ้าคลุมสีดำเพิ่งจะนับกลีบดอกไม้เสร็จ ชายทั้งสองยืนทำความเคารพชายในชุดผ้าคลุมสีดำ อย่างมีระยะห่าง ปล่อยหลินซีนเยียนลงด้านล่างเขา

หลินซีนเยียนไม่รู้ว่าชายชุดดำทั้งสองใช้ยาอะไรกับตน นางไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย แต่ยังดีที่แค่ไม่มีแรง ยังไม่รู้สึกถึงอะไรที่ไม่ปกติ

ชายในชุดผ้าคลุมสีดำเหลือบตาขึ้นมอง เห็นเรือนร่างที่งดงามภายใต้ชุดที่ปกคลุมอยู่ เขาหรี่ตาลง อดไม่ได้ที่จะเชยชม “ไม่แปลกเลยที่โม่จื่อเฟิงจะชอบแม่นาง รูปร่างเช่นนี้ ชายใดเล่าจะไม่ชอบ พวกเจ้าว่าจริงหรือเปล่า？”

ชายชุดดำสองคนยืนมองตากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดได้แต่พยักหน้าเท่านั้น มองออกเลยว่าชายชุดดำทั้งสองถูกชายในชุดผ้าคลุมสีดำข่มขู่จนหวาดกลัว

ชายในชุดผ้าคลุมสีดำเมื่อเห็นว่าชายชุดดำทั้งสองไม่ตอบคำถามตนก็เหมือนว่าจะไม่ได้สนใจอะไร หรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากฟังคำตอบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาลุกขึ้นยืนปัดเศษกลีบดอกไม้บนมือออกแล้วเดินอ้อมมายังด้านหน้าของหลินซีนเยียนมองรูปโฉมเบื้องหน้าของหลินซีนเยียน แล้วเงยหน้าขึ้นหัวเราะทันที

“หญิงงามก็ยังคงเป็นหญิงงาม……”เขาย่อตัวลงพูดพร้อมกับเอามือเฉยคางหลินซีนเยียนเล่นแล้วจับคางของนางเชยขึ้นมอง “ช่างเป็นหญิงที่งดงามเสียจริง รูปร่าง หน้าตาไม่มีใครเทียบได้จริงๆ ส่วนสายตานี่ที่ไม่มีความเกรงกลัวข้าแม้แต่น้อย ไม่เลวจริงๆ……”