ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 252

ตอนที่ 252 ลงมือจัดการนางด้วยตัวเอง（1）

ในถ้ำ เพราะว่ามีไข่มุกเรืองแสงเม็ดใหญ่อยู่ แต่ว่าบริเวณรอบๆนั้นมืดมิด

บนพื้น มีเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่ เสื้อที่อยู่ข้างในและข้างนอกจนมาถึงหน้าปากถ้าเข้าไปจนถึงข้างในสุดที่มีเตียงหินปูด้วยหนังเสือ ในกระถางข้างๆ กำลังเผาไหม้ไม้หอมที่เลอค่า ถ้าหากว่ามีหมอที่รู้เทคนิคทางการแพทย์นี้อยู่ ก็จะสามารถรู้ได้อย่างง่ายดายว่าในไม้หอมนั้น ได้ใส่ยาสมุนไพรที่ทำให้ตื่นตัวลงไปด้วย

กลิ่นมันช่างรุนแรงมาก แม้จะอยากที่จะไม่สนใจแต่ก็คงเป็นไปไม่ได้

บนเตียงหิน หลินซีนเยียนจิกตาโตมองไปที่ชายผู้นั้นที่อยู่ข้างเตียง ตอนที่เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกนั้น เธอคิดว่า เขาจะทำมิดีมิร้ายเธอ

แต่ว่า เมื่อเธอเห็นว่าเขาเพียงแค่ถอดเสื้อผ้าของเธอทิ้งลงที่พื้น แถมยังเติมสมุนไพรลงไปในนั้น เธอถึงได้รู้ว่า ที่จริงแล้วเขาเพียงแค่อยากสร้างสถานการณ์ให้ดูเหมือนเขาได้ทำให้เธอแปดเปื้อน แต่ทว่าทำให้ใครดู ไม่ต้องพูดก็รู้

“ทำไม ผิดหวังมากรึที่ข้าไม่ได้แตะต้องตัวเจ้า？”ชายที่ใส่หน้ากากเหล็กหันมา มองไปที่หลินซีนเยียนที่อยู่บนเตียง มุมปากแสยะยิ้ม

หลินซีนเยียนไม่ได้สนใจการยั่วยุของเขา เพียงแค่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าคิดว่าเขาจะเชื่องั้นรึ？”

“เขาเชื่อแน่นอน คบกับเขามาสิบกว่าปี เขารู้ว่าข้าเป็นคนเช่นไร โดยเฉพาะเรื่องหญิงงาม ไม่เคยรอดพ้นมือข้า เพียงแต่……”ชายผ้าคลุมดำโน้มก้มลง ยื่นมือลูบไปที่แก้มของเธอ“เพราะเจ้าเป็นผู้หญิงของเขา ข้าไม่เลยหมดสนุก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่มีรูปโฉมเยี่ยงเจ้า ก็คงกลายมาเป็นของเล่นใต้เรือนร่างข้านานแล้ว”

เขาพูดในสิ่งที่หลินซีนเยียนไม่เข้าใจ และดูเหมือนว่าเขาก็ไม่คิดที่จะอธิบายอะไรให้เธอเข้าใจ มือของเขาไม่หยุดลูบไล้แก้มอันขาวผ่องของหลินซีนเยียน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม“ดูนี่สิ ผิวพรรณช่างงดงาม ช่างน่าอิจฉาเสียจริง ก็ไม่แปลกที่เขาจะชอบเจ้าถึงเพียงนี้……”

หลินซีนเยียนอยากหลบ แต่ว่าไม่มีเรี่ยวแรง จึงทำได้แค่ปล่อยให้เขาลูบไล้แก้มของเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยังรู้สึกโชคดีก็คือ ชายผ้าคลุมดำไม่รู้ในใจคิดอะไร เขาไม่ได้ต้องการร่างกายเธอ

นี่ทำให้หลินซีนเยียนคิดไม่ตก เธอรู้ดีว่าเรือนร่างของเธอไม่ว่าชายใดก็มิอาจปฏิเสธได้ ตั้งแต่ที่เธอทะลุมิติมาที่นี่ ร่างนี้ไม่หยุดที่จะสร้างความวุ่นวายให้เธอเลย หรือเพราะชายผู้นี้มีปัญหาในเรื่องอย่างว่า ไม่เช่นนั้น เขาจะถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างไม่รู้สึกอะไรได้อย่างไรแถมยังไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

เหมือนว่าเขาจะรู้ความคิดของเธอ ชายผ้าคลุมดำแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ ทันใดนั้น เขาได้เปลี่ยนจากการลูบไล้เป็นบีบแก้มของเธอเชยขึ้น

และปล่อยลง

เขาตบหน้าเธออย่างแรง เพียงชั่วครู่แก้มของเธอก็มีรอยนิ้วทั้งห้า

“นังสารเลว！คิดว่าข้าไม่ปกติเช่นนั้นรึ ？ข้าจะบอกอะไรให้ ข้านะปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่ว่าเจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง”ขณะที่ชายผ้าคลุมดำกำลังพูดก็ตบหน้าเธอไปอีกครั้ง

โดนตบไปสองครั้งทำให้หลินซีนเยียนกัดปากจนแตก ขอบปากมีรอยเลือดแดงๆ

ในตอนนั้น หลินซีนเยียนมองเห็นแววตาของชายผ้าคลุมดำมีความอิจฉาริษยาอยู่ในนั้น อิจฉารึ？ความอิจฉาริษยาจากผู้ชาย？