ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 258

ตอนที่ 258 สารภาพรักครั้งแรก

“ ตู้ม! ”

ตอนที่หลินซีนเยียนพูดออกมา ดวงตาของโม่จื่อเฟิงพลันเปลี่ยนเป็นสีดำ ราวกับกลายร่างเป็นปีศาจตนหนึ่ง ยามที่เขารู้สึกทรมาน ดังนั้นจึงอยากจะใช้พลังของตนเองไปทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในที่แห่งนี้

หมัดของเขาชกไปยังบนราวเหล็กที่อยู่ด้านหลังของหลินซีนเยียนอย่างรุนแรง เพียงหมัดเดียวก็ทำให้ราวเหล็กนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ!

หลินซีนเยียนมองเขาอย่างตกตะลึง ยามนี้เดิมลืมความหวาดกลัวไปแล้ว เธอเพียงรู้ว่าตอนที่เขามีสภาพราวปีศาจแบบนี้ กลับทำให้ใจของเธอเจ็บปวดอย่างมาก เจ็บจนเกือบลืมหายใจ

หมัดของเขาทำลายราวเหล็กแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เลือดสดได้หลั่งรินมาจากนิ้วมือของเขา ยามที่เขาขาดสติ ทันใดนั้นในดวงตาของเขา เหลือเพียงภาพมืดดำของอู๋จิ้น

“จื่อเฟิง....” หลินซีนเยียนรู้สึกแสบจมูกจนร้องไห้ออกมา จากนั้นก็ยื่นมือไปหยุดหมัดของเขา เลือดอุ่นๆหลั่งไหลออกมา โดนฝ่ามือของเธอ เมื่อสัมผัสนั้นชัดเจนเกินไป กลับทำให้เธอรู้สึกถึงความจริงในชั่วขณะนี้

เสียงสะอื้นของเธอได้ปลุกเขาขึ้น สติของเขาค่อยๆคืนกลับมา ดวงตาสีดำเริ่มมีแสงสว่างอีกครั้ง จนกระทั่งเขาเห็นความเป็นห่วงของเธอได้อย่างชัดเจน คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน ดึงมือของตนเองกลับมาอย่างแรง

“ จื่อเฟิง.... ” หลินซีนเยียนเรียกอีกครั้ง ทว่าโม่จื่อเฟิงกลับไม่เอ่ยขานตอบเธอ

สายตาของเขามองไปยังด้านหลังของหลินซีนเยียน ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็มืดครึ้มลง ดึงหลินซีนเยียนเข้ามาในอ้อมอกอย่างรุนแรง

ผ่านไปเกือบสักพัก หลินซีนเยียนก็รู้สึกว่ามีตัวอะไรจู่โจมเข้ามาจากด้านหลัง พอเธอได้สติก็เห็นดวงตาห้อเลือดของอู๋จิ้นจ้องเธอเขม็ง เมื่อไร้กรงกักขังแล้ว ตอนที่อู๋จิ้นมองเธอราวกับหมาป่าหิวโหยจ้องมองเหยื่อของตนเอง

ตอนนี้ หลินซีนเยียนเห็นได้ชัดว่าท่อนล่างของอู๋จิ้นเนื่องจากได้รับการทุบตีอย่างแรงจึงมีแต่เลือด เดิมเขาถูกโม่จื่อเฟิงตัดตอนไปแล้ว ตอนนี้กลับปรารถนาให้ทั้งร่างที่เหลือโดนทำลายไปด้วย คนผู้นี้มองดูแล้วน่ากลัวอย่างยิ่ง

เธอเพียงมองแวบหนึ่งก็อ้วกออกมาอย่างทนไม่ไหว

“ โฮกกก! ” อู๋จิ้นร้องคำรามราวกับสัตว์ป่า พลันคิดจะพุ่งเข้ามาหาหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนไม่ทันได้กีดร้อง โม่จื่อเฟิงก็อุ้มเธอถอยออกไป หลังจากถอยห่างออกไป 3 จั้ง เขาก็ผลักทิ้งเธอไปหาหนีหว่าน หนีหว่านรับเธอได้ก็พาเธอออกไปด้านนอก

“ แล้วจื่อเฟิงจะทำอย่างไร?” หลินซีนเยียนรู้สึกลนลาน มองไปด้านหลังไม่หยุด แต่การเคลื่อนไหวของหนีหว่านรวดเร็วดมาก เธอทันเห็นเพียงเงาที่น่ากลัวแวบหนึ่ง

มือไม้ของหนีหว่านคล่องแคล่วมาก พาเธอออกมาจากห้องลับอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงปากประตูห้องลับ นางกำลังจะปิดประตูหิน แต่หลินซีนเยียนจับมือของนางเอาไว้ “ นายท่านของเจ้ายังไม่ออกมา เจ้าไม่กังวลงั้นหรือ?”

หนีหว่านมองหลินซีนเยียนที่เอ่ยคำพูดน่าขัน “ เจ้าล้อเล่นหรือไง? ไอ้ขยะนั่นสามารถทำร้ายนายท่านได้หรือ? ”

แม้จะพูดแบบนี้แต่หลินซีนเยียนมักจะคิดว่า หากอู๋จิ้นเป็นเงามืดในใจของโม่จื่อเฟิง เช่นนั้นอู๋จิ้นก็ไม่ใช่ขยะสำหรับโม่จื่อเฟิง แต่เป็นภูเขาสูงที่อยากจะข้ามไปลูกหนึ่ง

อู๋จิ้นบอกว่าไม่ได้เจอโม่จื่อเฟิงมานานหลายปี แต่โม่จื่อเฟิงอายุ 20 ปีกว่า แล้วพวกเขาเคยพบกันตอนอายุเท่าไรนะ?

7 ปี? 9 ปี? หรือว่า 12-13 ปี?

น้ำตาของเธอ ช่างอบอุ่นมาก

ทันใดนั้นเขาก็เอามือประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมา บนมือของเขาเต็มไปด้วยเลือด รอยเลือดสดวาดลงบนใบหน้าของเธออย่างน่าขัน เขากลับจ้องมองตาไม่กระพริบ

“ โม่จื่อเฟิง....ข้าว่า ข้ารักเจ้าแล้ว ” แม้ว่าเขาจะเคยปฏิบัติกับเธอด้วยวิธีที่รุนแรงขนาดนั้น แต่เธอก็หลงรักเขาโดยที่ไม่รู้ตัว

คนที่ผ่านความยากลำบากมามากคนหนึ่ง ยังสามารถยืนหยัดที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อ ความทุกข์ทรมานที่เขาทนรับมาได้ คนทั่วไปไม่มีทางทนรับได้ ความโดดเดี่ยวที่ไม่สามารถจินตนาการได้ หรือว่า ยังต้องขอให้เขาเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป?

ดังนั้น ความโหดเหี้ยมและหยาบกร้านที่เขาปฏิบัติต่อเธอในตอนแรก เธอเลือกที่จะปล่อยมันไป เขาผ่านชีวิตมาไม่ง่าย หากยังไม่ระบายออกมา งั้นเขาก็เป็นบ้าไปแล้วมั่ง?

ก็แค่ตอนที่บ้าคลั่งทำเรื่องนั้นไปเองไม่ใช่ไง? เธอก็ชินแล้ว เธอทนได้! ทว่าเขาในตอนนี้ เริ่มอ่อนโยนกับเธอมากกว่าแต่ก่อนแล้ว บางที เขาอาจจะบังคับเปลี่ยนตัวเองอยู่?

เธอยอมให้โอกาสเขา!

“เจ้า...พูดอะไร? ” ดวงตาของโม่จื่อเฟิงพลันจมลึกจนมองไม่เห็น ทันใดนั้นก็เก็บมือที่ประคองใบหน้าของเธอ แล้วหยิกแก้มทั้งสองข้างของเธออย่างแรง เอ่ยเสียงทุ้มต้ำ “ สตรีสมควรตาย เจ้ากำลังพูดอะไร?”

เขาเป็นอู่เซวียนอ๋อง เขาไม่ยอมให้สตรีหน้าไหนมาหลอกเขาเด็ดขาด!

หลินซีนเยียนเบิกตาโพลง ไม่สนความเจ็บบนแก้ม ยังรั้นพูดแต่ละคำแต่ละประโยค “ ข้าบอกว่า ข้ารักเจ้า โม่จื่อเฟิง!”