ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 อู๋จิ้นที่น่าสงสาร

โม่จื่อเฟิงกลับมองเธออย่างเย็นชา ซ้ำยังไม่มีกะจิตกะใจยื่นมือไปพยุงเธอ “ ลุกขึ้นมา”

ตอนที่เขาใช้สายตาเย็นชาอย่างนี้จ้องมองเธอ เธอกลับความรู้สึกว่าความเจ็บปวดมันส่งไปไม่ถึงข้อเท้า เพราะว่าส่วนที่อยู่ในใจสักแห่งมันก็เจ็บปวดเหมือนกัน

เดิมไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ถึงจะไม่ตั้งใจ เธอก็แคร์ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอมาก

เธอกัดริมฝีปาก นัยน์ตาเปียกชุ่มฝืนบังคับไม่ให้ไหล เอามือยันกำแพงรั้นให้ลุกขึ้นยืน

โม่จื่อเฟิงได้สติก็เดินหน้าต่อ ไม่สนใจความผิดหวังหรือความเจ็บปวดที่ฉายแวบอยู่บนใบหน้าของหลินซีนเยียน เธอฝืนทนความเจ็บตรงข้อเท้า ก้าวเดินตามเขาไปยังยากลำบาก เขาเดินเร็วมาก แต่เธอก็รั้นก้าวเดินไม่ห่างแม้แต่ครึ่งก้าว

ในที่สุด โม่จื่อเฟิงก็มาถึงหน้าประตูหิน เขายื่นมือไปเคาะบนประตูหินเป็นจังหวะสักพักหนึ่ง ไม่นาน ประตูหินก็เปิดออก คนที่ยืนอยู่ปากประตูเป็นชายชุดดำคนหนึ่ง

แม้จะเห็นเพียงดวงสองคู่ แต่หลินซีนเยียนก็จำนางได้ ชายชุดดำคนนี้เป็นสตรีชุดดำเพียงหนึ่งเดียวคนนั้นที่ช่วยเธอสวมเสื้อผ้า

“หนีหว่าน คนล่ะ？” โม่จื่อเฟิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าหนีหว่านหลีกทางให้ เอ่ยตอบอย่างนอบน้อม “ ในห้องกักขังเพคะ...” นางพูดเพียงครึ่งหนึ่ง สายตามองไปยังหลินซีนเยียนที่อยู่ด้านหลังโม่จื่อเฟิง ราวกับลังเลไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “ เอ่อ...ด้านในมันไม่เป็นระเบียบอย่างมาก ”

หลินซีนเยียนเพิ่งรู้ว่า ชายชุดดำคนนี้ชื่อว่าหนีหว่าน หนีหว่าน ชื่อนี้น่าฟังมาก แต่น่าเสียดายที่นางคลุมใบหน้าจึงมองไม่เห็นรูปโฉมของนาง

โม่จื่อเฟิงเดินผ่านหน้าหนีหว่านไป มองหลินซีนเยียนที่มัวยืนอยู่ปากประตู สีหน้าก็เข้มครึ้มลง แค่นเสียงหัวเราะ “ เลิกจ้องหนีหว่านได้แล้ว นางไม่อัปลักษณ์ไปกว่าเจ้าหรอก ”

หลินซีนเยียนรีบละสายตาออกแล้วจ้องไปยังคนที่แสดงพฤติกรรมไร้มารยาทตลอด จากนั้นเธอก็เดินตามโม่จื่อเฟิงไป

หนีหว่านยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสอง กวาดสายตามองเท้าที่เดินกะเผลกของหลินซีนเยียน แล้วมองไปยังทิศทางด้านหน้าของทั้งสอง ทนไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น “ นายท่าน ภายในห้องนั้นมันไม่ระเบียบนัก หากฮูหยินเข้าไป.....”

โม่จื่อเฟิงหันมามองด้วยใบหน้าเย็นชา ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงมองแวบหนึ่งอย่างเยือกเย็น หนีหว่านตกใจจนคุกเข่าลงพื้น

“ หนีหว่านล้ำเส้นแล้ว ”

ในห้องลับนั้นมีอะไรกันแน่ ถึงทำไมหนีหว่านกระวนกระวายเช่นนี้? หลินซีนเยียนรู้สึกขัดข้องใจ สถานที่แห่งนี้เป็นของโม่จื่อเฟิง คนที่นี่ก็เป็นคนที่เขาฝึกฝนมาด้วยตนเอง ความสามารถของคนเหล่านี้คล้ายกับคนระดับอย่างจินมู่ที่แข็งแกร่งมาก มีอะไรสามารถทำให้พวกเขากระวนกระวายกัน?

บางทีอาจไม่ใช่ความกระวนกระวาย เพียงแต่ไม่อยากให้เธอไปเห็นอะไรสักอย่าง

หลินซีนเยียนไม่รู้ หนีหว่านมองแผ่นหลังของเธอและโม่จื่อเฟิงจากที่ไกลๆ อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า

โม่จื่อเฟิงเดินไปถึงปากประตูห้องกักขังก่อน ซึ่งประตูนั้นทำจากแท่งเหล็กที่สานกัน มีรูสามารถมองเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ภายในได้ เขาหันหน้ากลับมามองใบหน้าที่งุนงงของหลินซีนเยียน สีหน้าก็มืดครึ้มลงจึงคว้าแขนของเธอแล้วกระชากเข้ามาอย่างรุนแรง

หลินซีนเยียนรู้สึกวิงเวียนศีรษะไปพักหนึ่ง เมื่อเห็นภายในห้องกักขังนั้นแล้วก็ตกตะลึงจนลืมว่ารู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่

ภายในห้องกักขังมีบุรุษในสภาพย่ำแย่ บนร่างที่เปลือยเปล่ามีหมูกดทับอยู่ตัวหนึ่ง อารมณ์ของเขาดูคลุ้มคลั่ง แต่ละมุมในห้องกระจัดกระจายไปด้วยเสื้อผ้าแล้วยังมีหน้ากากเหล็กครึ่งหน้าหนึ่งอัน

ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอัปลักษณ์อย่างมาก ใบหน้าครึ่งบนคล้ายกับได้รับการกระแทกมาอย่างแรง จนเกือบกลมกลืนราวกับก้อนเนื้อสีแดงที่น่าน่าสะพรึงกลัว ใบหน้าครึ่งล่างกลับเป็นผิวที่เนียนนุ่มสมบูรณ์แบบมาก ความแตกต่างแบบนี้ก่อให้เกิดผลกระทบอย่างรุนแรงมาก ทำให้คนรู้สึกว่าอัปลักษณ์ก็ว่าอัปลักษณ์มาก รู้สึกว่าหล่อเหลาก็หล่อเหลามาก

ในห้องกักขังทำให้หลินซีนเยียนไม่ได้สามารถมองข้ามได้ ยังมีหมูอีก 5-6 ตัวที่นอนตายอยู่บนพื้น บนร่างกายของหมูเหล่านั้นยังมีเลือดสดไหลออกมา ราวกับเพิ่งจะตายไปไม่นาน ความผิดปกติในบริเวณนี้เป็นอย่างที่หนีหว่านพูดเอาไว้ ไม่เป็นระเบียบอย่างมาก!

หลินซีนเยียนที่เป็นผู้หญิงสมัยปัจจุบัน เคยเห็นข่าวสังคมแปลกๆมานับไม่ถ้วน แต่พอมาเห็นฉากจริงที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้าแบบนี้แล้ว เธอรู้สึกคลื่นไส้จนทนไม่ได้ที่จะอ้วกออกมา

สีหน้าของโม่จื่อเฟิงไม่เปลี่ยนเลยตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เยือกเย็นจนทำให้คนรู้สึกหนาวสั่นตลอด เมื่อเห็นเธออ้วกออกมา เขาจึงหัวเราะเยาะ “ เจ้าดู อู๋จิ้นก็เป็นเช่นนี้แหละ ไม่ว่าจะบุรุษ สตรี ชรา เด็ก แม้กระทั่งสัตว์ เขาล้วนไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ เจ้างดงามถึงเพียงนี้ แต่เขากลับปล่อยเจ้าไป เจ้าคิดว่า มันเป็นไปได้หรือ? ”

คำพูดของเขา กล่าวกับหลินซีนเยียนอย่างโหดร้ายโดยไม่ต้องสงสัย เขาให้เธอมาเห็นภาพนี้ก็เพื่อจะบอกเธอว่า อู๋จิ้นเป็นคนที่ผิดปกติมากแค่ไหนงั้นเหรอ?

ไม่ว่าในใจของเธอจะรังเกียจแค่ไหนแต่ก็ยังไงขบฟันแล้วมองไปทางอู๋จิ้นอีกครั้ง นัยน์ตาของอู๋จิ้นเป็นสีแดง เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนเดิม เธอจึงกล่าวโต้แย้งขึ้น “ สภาพของเขาในตอนนี้กับตอนบ่ายเห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนเดิม เจ้าใช้ยากับเขาแล้วยังจะเอาอะไรอีก?”

“ป้อนยาหรือ?”โม่จื่อเฟิงส่ายหน้า กล่าว “ เดิมวิชาที่อู๋จิ้นฝึกเป็นวรยุทธ์ที่แปลกประหลาด เมื่อเขายิ่งสัมผัสกับคนบริสุทธิ์มากแค่ไหนก็ยิ่งทำให้วิชาแกร่งกล้ามากขึ้น ดังนั้นอาจเป็นไปได้ว่า ไม่ว่าใคร เขาก็ไม่ปล่อย ลูกน้องของเขา ไม่แบ่งว่าจะบุรุษหรือสตรีล้วนไม่มีใครหลบฝ่ามือมารได้เลยสักคน ตอนนี้เขาเป็นเช่นนี้ก็เพราะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักจนธาตุไฟเข้าจึงได้เป็นมารแล้วก็เท่านั้น ”

แต่ว่า อู๋จิ้นไม่ได้แตะต้องเธอจริงๆนี่หนา!

ในใจของหลินซีนเยียนยิ่งรู้สึกสงสัย ถ้าอู๋จิ้นเป็นคนที่ไม่ปล่อยใครไปเลยจริงๆ งั้นแล้วทำไมเขาไม่ทำอะไรเธอเลยล่ะ? อีกทั้งตอนที่มองเธอ ในแววตาเปี่ยมไปด้วยความอิจฉาริษยา?

นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างแน่!

หลินซีนเยียนขบฟัน ครุ่นคิดอย่างละเอียด โดยไม่สนใจดวงตาอันเยือกเย็นของโม่จื่อเฟิง

เขาคิดว่า ที่นางเงียบก็คือยอมรับแล้ว ที่แท้นางก็ถูก.....

สุมไฟที่ก่อขึ้นในใจได้แผดเผาสติของเขาแล้ว ในที่สุดเขาก็แหกปากร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง มือหนึ่งบีบคอของหลินซีนเยียน “ ทำไม! ทำไมเจ้ายอมให้เขาแตะต้องเจ้า! ไม่ว่าเจ้าจะขัดขืนเขาไม่ได้ แล้วเจ้าไม่เลือกที่จะตายงั้นหรือ? ทำไมเจ้าต้องรักตัวกลัวตายด้วย? ทำไมเจ้าไม่กัดลิ้นฆ่าตัวตาย! ก็เหมือนสตรียึดมั่นในหลักการเหล่านั้นที่เพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตนเองจึงยอมตาย! หากเจ้าตาย ข้าก็จะไม่เจ็บปวดเช่นนี้! ”

ตอนที่โม่จื่อเฟิงเอ่ย ทั้งร่างของเขาก็แผ่ความน่าสะพรึงกลัวออกมาจนทำให้บรรยากาศกดดันขึ้น ไม่เพียงแต่บันดาลโทสะ ซ้ำยังมีความทุกข์ใจและความสิ้นหวังมากขึ้นด้วย

เขาทุกข์ใจ สิ้นหวัง เพราะว่าเธอไม่ได้เลือกเอาชีวิตไปต่อต้านงั้นเหรอ?

หลินซีนเยียนโดนบีบคออยู่ เนื่องจากขาดอากาศ สีหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้นอย่างประหลาด หากเป็นแบบนี้ต่อไป เธอต้องตายแน่ๆ แต่ในเวลาแบบนี้ ความสิ้นหวังในดวงตาของโม่จื่อเฟิงทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้นมาทันที

ในขณะนี้ คล้ายกับเธอเข้าใจอะไรบางอย่าง

“ โม่จื่อเฟิง...อู๋จิ้น เคยทำอะไรเจ้างั้นหรือ?” หลินซีนเยียนหายใจไม่ออกบังคับฝืนพูดออกมา จากนั้นเธอก็มองเห็นความหวาดกลัวในดวงตาของโม่จื่อเฟิง