ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 273

ตอนที่ 273 กล้าแตะต้องผู้ชายของข้าข้าจะฆ่าเจ้า

ยิ่งช่วงเวลาที่อยากทำให้คนบ้าคลั่ง ก็ยิ่งต้องควบคุมอารมณ์ของตนเอง หากว่าถูกเพลิงโทสะโชติช่วงในดวงเนตร ยิ่งทำให้ศัตรูมีชัยอย่างง่ายดาย

หลินซีนเยียนนึกอยากจะร่วมเส้นทางล่มจมย่อยยับกับอวิ๋นเสี่ยวยิงยิ่งนัก ทว่า จ้องมองไปยังใบหน้าของโม่จื่อเฟิง นางก็นึกถึงเสี่ยววี่จิ่งที่ยังนอนแบเบาะ เค้าหน้าของเสี่ยววี่จิ่งนั้นถอดแบบมาจากโม่จื่อเฟิงไม่ผิดเพี้ยน ขนงเนตรนั้นคล้ายคลึงกันถึงเจ็ดส่วน นึกถึงเสี่ยววี่จิ่ง ในใจลึกๆ ของหลินซีนเยียนกำลังแผดคำราม บอกตัวเองเป็นระยะๆ ว่าจะต้องใจเย็น

โม่จื่อเฟิงมิใช่คนที่จะติดกับได้ง่ายดายเพียงนั้น นางเชื่อมั่นในความสามารถของเขา โดยเฉพาะหลังจากเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อครั้งก่อน นางคิดว่าเขาจะต้องยิ่งเพิ่มความระแวดระวังมากขึ้นเป็นแน่ ดังนั้น ครั้งนี้ ต้องมีปัจจัยทำให้เขาก้มหน้ายอมรับแน่นอน!เ

เป็นอะไรกันเล่า เสี่ยววี่จิ่ง หรือว่าความมั่นคงของบัลลังก์จักรพรรดิ หรือความปลอดภัยในชีวิตของเขา หรือกระทั่ง...ตัวนางเอง

หลินซีนเยียนกัดกรามแน่นพลางวิเคราะห์อย่างฉับไว บอกตัวเองให้พิจารณาโดยแน่วแน่อย่างไม่หยุดยั้ง ตรวจสอบอย่างใจเย็น! นางไม่อยากมองฉากเบื้องหน้า กลับบังคับให้ตนเองเงยหน้าขึ้นมองอย่างห้ามไม่ได้ นางประเมินโม่จื่อเฟิงกับอวิ๋นเสี่ยวยิงโดยละเอียดรอบคอบ ค้นพบว่าเสื้อผ้าอาภรณ์ของทั้งสองล้วนถูกถอดทิ้งไว้ด้านข้าง รอบๆ ก็ปราศจากยาพิษที่น่าจะเป็นไปได้อันอื่น ดูภายนอกแล้วไร้ซึ่งความปกติใดๆ

เมื่อยามที่หลินซีนเยียนนึกอยากยอมแพ้นั้น หางตากลับมองเห็นของสีแดงชาดอย่างหนึ่งซึ่งอยู่ในมุมของหัวเตียง นั่นคือ...เอี๊ยมชั้นในของนาง?

หลินซีนเยียนสะพรึงเพริศ ของที่ตัวนางเองเคยใช้มาก่อน ต้องจำได้เป็นแน่ ฉะนั้นเพียงแวบเดียวก็ดูออกว่าเอี๊ยมชั้นในนั้นเคยถูกนางดัดแปลง เพราะว่าในสายเลือดของนางนั้นเป็นคนยุคสมัยใหม่คนหนึ่ง ดังนั้นนำเอาเอี๊ยมชั้นในมาออกแบบดัดแปลงให้คล้ายคลึงกับชุดว่ายน้ำ ซ้ำยังเอี๊ยมชั้นในสีแดงนั้น ก็เป็นเพียงเอกสิทธิ์ของนาง

นางเข้าใจขึ้นมาในฉับพลัน หากแม้นว่าอวิ๋นเสี่ยวยิงบงการเพียงอย่างเดียว โม่จื่อเฟิงไม่ติดกับอย่างแน่นอน เว้นเสียแต่เป็นการลวงฉวยโอกาสให้เข้าไป ดังนั้นอวิ๋นเสี่ยวยิงจึงฉกฉวยเอาสิ่งของที่เป็นเอกเทศของนาง นางไม่เข้าใจเลย ทำได้เพียงรอโม่จื่อเฟิงมีสติจึงจะสามารถรู้แจ้ง

เพียงแต่ นางกลับกล้ารับรอง เอี๊ยมชั้นในนั่นจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องเป็นแน่ แม้นเป็นของที่ไร้ความข้องเกี่ยวโดยสิ้นเชิง อวิ๋นเสี่ยวยิงคงไม่สนอกสนใจกับของของนางเป็นอันขาด กับสิ่งของของศัตรูหัวใจไม่ได้เผาสาปส่งก็นับว่าแปลกมากแล้ว ยังนำมาสวมใส่บนเรือนร่างของตน เว้นแต่ว่ามีเหตุจำเป็น!

ในเมื่อเอี๊ยมชั้นในตัวนั้นจะมีส่วนสำคัญ หลินซีนเยียนจึงรีบโถมตัวเข้าไปทางหัวเตียงโดยด่วน

อวิ๋นเสี่ยวยิงเห็นว่านางวิ่งไปยังทิศทางของเอี๊ยมตัวนั้น จึงมีปฏิกิริยาตอบสนองในบัดดล ในดวงเนตรฉายแววตื่นกลัว ผลักให้โม่จื่อเฟิงถลาเข้าสู่หัวเตียงในมือ

หญิงทั้งสองนางลู่เข้าสู่ปลายเตียง หลินซีนเยียนมีความริเริ่มในตัวเอง ดังนั้นมือเท้าจึงว่องไว เอื้อมมือไปก็คว้าเอาเอี๊ยมชั้นในตัวนั้นไว้อยู่ พลางกัดฟันเอ่ย “เจ้าใช้ประโยชน์จากเอี๊ยมตัวนี้รึ”

“นังแพศยา! ข้าจะฆ่าเจ้า!” อวิ๋นเสี่ยวยิงคาดไม่ถึงว่าภายในเวลาอันกระชั้นชิดหลินซีนเยียนจะค้นพบสิ่งของที่มีส่วนสำคัญอันนี้ ในตอนนั้นรู้สึกอับอายกลายเป็นโกรธแค้นไม่น้อย ซ้ำยังเห็นว่าหลินซีนเยียนคว้าเอาเอี๊ยมชั้นในไว้ได้ ยิ่งกระวนกระวายขึ้นมา นางไม่ใยดีโม่จื่อเฟิง ถอดเอาปิ่นทองใกล้มือบนศีรษะของตนออกมา ชูปิ่นทองขว้างไปทางหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนเองก็ไม่ใช่พวกโง่เขลา จะรอเพียงให้นางมาจู่โจม นางกลิ้งหลุนมายังเบื้องหน้าของโม่จื่อเฟิงโดยไม่ต้องยั้งคิด จากนั้นก็ปาเอี๊ยมชั้นในตัวนั้นใส่บนหน้าของโม่จื่อเฟิง!

ถึงแม้ฉากนี้จะทำให้คนทนมองไม่ไหวอยู่ไม่น้อย ทว่าปัจจุบันนางไร้ซึ่งหนทางอื่นแล้ว ทำได้เพียงตัดช่องน้อยแต่พอตัวเท่านั้น

“อา! นังแพศยา ข้ากับเจ้าเปิดศึกกันแล้ว!” อวิ๋นเสี่ยวยิงคลุ้มคลั่งไปกันใหญ่แล้ว การแสดงออกทั้งมวลล้วนบิดเบี้ยว

หลินซีนเยียนเห็นว่านางถลาเข้ามา ในที่สุดเพลิงโทสะกลางใจก็อดกลั้นไว้ไม่อยู่ กัดฟันกล่าวด้วยจิตใจแห่งความคับแค้น “อวิ๋นเสี่ยวยิง เจ้าคิดว่าข้าไม่มีกะใจคิดจะฆ่าเจ้ารึ”

ถูกต้อง! ยามที่นางมองเห็นอวิ๋นเสี่ยวยิงทำเรื่องประเภทนี้กับโม่จื่อเฟิง นางก็อยากจะฆ่าอวิ๋นเสี่ยวยิงเสีย! เพียงแต่เป็นเพราะนางเป็นห่วงโม่จื่อเฟิงและเสี่ยววี่จิ่งจึงยังไม่ทันได้ลงมือก็เท่านั้น!

หากไม่ใช่ว่ายังมีห่วงทางใจ ต่อให้ต้องล่มจมย่อยยับไปกับอวิ๋นเสี่ยวยิงหญิงสาวเช่นนี้ นางก็ไม่ได้เสียใจภายหลังสักนิด!

ขณะที่หลินซีนเยียนและอวิ๋นเสี่ยวยิงอลหม่านกันอยู่นั้น เอี๊ยมชั้นในสีแดงตัวนั้นค่อยๆ ร่วงตกลงจากหน้าของโม่จื่อเฟิงแช่มช้า และขณนั้นแววตาของเขาก็มีสติรู้ตื่นแล้ว เพียงแต่ การตอบสนองของเขาดูเหมือนว่าจะเซื่องซึมเล็กน้อย เรียวปากเพียงขยับพึมพำแช่มช้า “ซีนเยียน...ซีนเยียน...”

ยามที่เขาเปล่งเสียงออกมานั้น หลินซีนเยียนร่ำไห้อีกครั้งอย่างอดไม่ได้ เขาที่เป็นเช่นนี้ ทำให้นางโกรธจนตัวสั่น แต่ก็ตื้นตันจนใจแปลบ ต่อให้ปัจจุบันเรือนร่างของเขาสกปรกโสโครก ทว่าอย่างน้อยในใจของเขา ตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนมีเพียงนางเท่านั้น

เห็นว่าเขาเริ่มจะมีสติทีละน้อย หัวใจระส่ำระสายของหลินซีนเยียนเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งโดยฉับพลัน

เขาได้สติแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องปกป้องเสี่ยววี่จิ่งได้ มีเขาอยู่ นางวางใจ!

ดังนั้น...

“อวิ๋นเสี่ยวยิง! กล้าแตะต้องผู้ชายของข้า ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”

หลินซีนเยียนแผดเสียงคำราม ทั้งกายล้วนระเบิดปะทุ ต่อให้นางไม่รู้วรยุทธ์ ทว่าหมาจนตรอกยังกระโดดข้ามกำแพงได้ นับประสาอะไรกับมนุษย์ที่ถูกความสิ้นหวังก่อนหน้าดับสลายแล้วเช่นนาง ปัจจุบันนี้สิ่งที่ทั้งเนื้อตัวของนางหลงเหลือไว้ ก็มีเพียงแต่สังหารเดรัจฉานอย่างอวิ๋นเสี่ยวยิงเท่านั้น!

นางปราศจากศาสตราวุธ และไม่ต้องการอาวุธ นางมีเขี้ยวฟัน นางใช้วิธีจู่โจมดั้งเดิมของสัตว์ป่า ขณะที่อวิ๋นเสี่ยวยิงโถมตัวเข้ามา นางไม่ได้หลบหลีกปิ่นทองของอวิ๋นเสี่ยวยิง แต่ให้ปิ่นทองอันนั้นปักบนไหปลาร้าของตนเอง ฉวยโอกาสยามที่อวิ๋นเสี่ยวยิงเข้ามาประชิด นางขบกัดคอระหงของอวิ๋นเสี่ยวยิงไว้โดยไม่ลังเล!

อวิ๋นเสี่ยวยิงเพียงแค่รู้สึกแสบตรงลำคอ หลังจากนั้นก็มีของเหลวข้นหลั่งไหลออกมาจากในลำคอ นางอยากผลักหลินซีนเยียนออก ทว่าหลินซีนเยียนกัดไว้แน่น นางอยากตะโกนร้อง ทว่าแค่ปริปาก ทั้งจมูกและปากก็มีโลหิตสดไหลทะลักออกมาจำนวนมาก ความคิดสัญชาตญาณของนางใช้มือไปห้าม แต่ว่าโลหิตสดๆ เหล่านั้นก็ไหลลอดง่ามนิ้วออกมา แม้นางจะห้ามอย่างไรก็ห้ามไม่อยู่

ในอากาศ มีกลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งเข้มข้นแสบจมูก

รอบด้านสงบเงียบนัก คงเหลือเพียงเสียงไหลรินอันเลือนรางยามที่เลือดสดพุ่งออกจากส่วนไหลเวียนโลหิต

หลินซีนเยียนมึนเมา จำได้เพียงว่ากัดลำคออย่างทุลักทุเล ในจิตสำนึกของนาง มีเพียงเสียงเสียงเดียว กัดอวิ๋นเสี่ยวยิงจนตาย กัดนังผู้หญิงที่กล้าแตะต้องผู้ชายของนางจนตาย! กัดนางตาย! กัดนางตาย!

ดังนั้น ต่อให้หลังจากที่ร่างกายของอวิ๋นเสี่ยวยิงกระตุกเสร็จก็ไม่ขยับแล้ว นางก็ยังไม่กล้าผละปากออก

ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเท่าใด ในที่สุดแววตาของโม่จื่อเฟิงที่นั่งเลื่อนลอยอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ กลับสู่ญาณ เพียงแต่ ยามที่เขาหมุนกาย ก็มองเห็นหลินซีนเยียนฟุบอยู่บนร่างของอวิ๋นเสี่ยวยิงประดุจปีศาจร้ายไม่ปาน กัดลำคอของอวิ๋นเสี่ยวยิงจนแหว่ง

ร่างกายของนางเปรอะเปื้อนโลหิต แววตาของนางว่างเปล่าแต่แข็งทื่อ สีหน้าของนางบิดเบี้ยวและเกรี้ยวกราด นาง เสมือนกับไม่ใช่มนุษย์คนหนึ่ง แต่เป็นปีศาจร้ายที่สังหารมนุษย์!

นางที่เป็นเช่นนี้ กลับทำให้หัวใจของเขา ปวดหนึบอย่างกลั้นไม่อยู่ยิ่งนัก

“ซีนเยียน....” เขาสะอึกอยู่ครู่ เดินลงจากเตียง คุกเข่าลงเบื้องหลังของหลินซีนเยียน เลื่อนมือไปโอบรอบเอวของนาง จากนั้นดุนศีรษะไปฟุบลงบนหลังคอของหลินซีนเยียน เขากล่าวเสียงต่ำแฝงด้วยความอ่อนโยน “ซีนเยียน มันจบแล้ว ทั้งหมดจบลงแล้ว”