ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 288

ตอนที่ 288 บังเอิญพบกลางพณา

เสียงโหยหวนนั่นดังมาจากช่างฝีมือแซ่จาง?

ในอกหลินซีนเยียนสะดุ้งกึก ยันกายลุกขึ้นคว้าอาภรณ์ยาวห่อตัวก่อนจะถลาออกไป เพิ่งเดินออกจากปากประตูก็มองเห็นเงาทะมึนหนึ่งพุ่งออกมาจากภายในห้องข้างๆ

“เจ้าเป็นใคร” หลินซีนเยียนเค้นลำคอตะโกนขึ้น ชายชุดดำคนนั้นพอได้ยินก็ก้าวขาวิ่งอุตลุดในฉับพลัน

กลิ่นคาวเลือดรุนแรงลอยคลุ้งจากภายในห้องข้างๆ หลินซีนเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายสุดก็ป่าวร้องว่า “ไฟไหม้” ไปพลาง ไล่ตามทิศทางของชายชุดดำคนนั้นไปพลาง

นางจำได้ในชาติที่แล้ว มีผู้เชี่ยวชาญเคยกล่าวในโทรทัศน์ ยามที่เผชิญหน้ากับภัยอันตราย โดยเฉพาะเรื่องจำพวกฆ่าคนแล้ว เพื่อดึงดูดการสังเกตของผู้คนเยอะๆ ทางที่ดีให้กู่ร้องว่า “ไฟไหม้” แต่ไม่ใช่ “ฆ่าคน” เนื่องจากคนปกติเมื่อได้ยินว่าฆ่าคนล้วนมีจิตผวา ยิ่งไม่อาจหยัดยืนด้วยความกล้าอย่างง่ายดาย ทว่าไฟไหม้ไม่เหมือนกัน หากว่าไฟไหม้แล้วล่ะก็อาจลุกลามไปสู่ทุกคนรอบข้าง เหตุนี้จึงสามารถดูดความสนใจของผู้คนได้มากกว่า

ดังนั้นนางกลับตะโกนว่า “ไฟไหม้” สุดชีวิต และนั่นเอง ผ่านไปไม่กี่เสี้ยวคนในห้องเหล่านั้นต่างก็ค่อยๆ จุดคบเพลิงขึ้น คนมากมายล้วนก้าวออกจากประตูห้องตรวจตราสถานการณ์

หลินซีนเยียนไม่ไปใส่ใจสถานการณ์ภายในสวน ทำเพียงวิ่งไล่ตามชายชุดดำออกไปข้างนอก นางไม่คุ้นชินกับสภาพแวดล้อมที่นี่ ทำเพียงวิ่งตามรอยเงาทะมึนนั่นไป ผ่านไปไม่นานก็ไม่รู้ว่ามาถึงสถานที่ใด ซ้ำชายชุดดำเจ้าเล่ห์นั่นก็สาบสูญโดยสิ้นเชิงเป็นที่เรียบร้อย

นางสบถต่ำอย่างหัวเสีย ในอกบึ้งตึงอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ หากว่านางเป็นวรยุทธ์สักเสี้ยวของโม่จื่อเฟิง คงไม่อาจให้คนผู้นั้นวิ่งหนีอย่างง่ายดายเพียงนี้

คราวนี้นางจึงเริ่มกวาดมองสิ่งแวดล้อมรอบๆ ด้าน เพียงแค่ไม่กี่เสี้ยวเท่านั้นเอง นางวิ่งออกจากสวนหลักของโรงงานอาวุธอย่างไม่ทันรู้ตัว ซ้ำยังมาถึงในป่ารกชัฏ ตอนที่ชายชุดดำหายตัวไป นางเพิ่งตระหนักถึงความมืดสนิทอย่างน่ากลัวและความเงียบงันจากรอบกาย

ในป่าทึบ ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมาจากความรู้สึกอันไม่แน่นอน ใครก็ไม่อาจล่วงรู้ในความมืดวินาทีถัดมาจะมีสิ่งใดพุ่งพรวดขึ้น

นางลอบกลืนน้ำลายทำเพียงใช้ความรู้สึกก่อนหน้าเป็นตัวนำแล้วเดินย้อนไปทางเดิม เพียงแต่ว่า ภายใต้สภาพแวดล้อมอันสงัดงัน เสียงเดียวที่ดังขึ้นก็คือเสียงย่างฝีเท้าของนาง นี่เป็นเรื่องแห่งบททดสอบความสามารถการอดทนของจิตใจไปในตัว

เดินมาระยะทางราวๆ สิบกว่าจ้าง ในที่สุดนางก็ได้ยินเสียงที่แตกต่างกันออกไป ราวกับเป็นเสียงซัดซ่าของน้ำดังลอยมาจากเบื้องหน้า นางลังเลอยู่ครู่ แต่ยังคงเดินเข้าไปยังทิศทางนั้น ซ้ำยิ่งเดินเข้าไปด้านหน้า ก็สามารถมองเห็นแสงรำไร นางใจชื้นขึ้น มีแสงก็กล่าวได้ว่าข้างหน้ามีคน

นางเร่งรีบเดินไปเบื้องหน้า เนื่องจากระยะทางใกล้มาก ดังนั้นเวลาไม่กี่นาทีนางก็มาถึงสถานที่อันเป็นแหล่งกำเนิดเสียงน้ำ ที่แท้ นี่ก็เป็นน้ำพุร้อนจากธรรมชาตินั่นเอง สองด้านของน้ำพุแขวนตะเกียงเชื้อเพลิงกระดาษน้ำมันเอาไว้ ในตะเกียงมีแสงสลัวส่องประกายอยู่บนผิวน้ำพุ ยิ่งย้ำให้ความรู้สึกจำพวกละอองหมอกอันเพริศแพร้วน่าหลงใหลเด่นหราออกมา

ฉากภาพสะคราญยิ่ง ทว่ายังเงียบสงบดังเดิม

หลินซีนเยียนยืนอยู่ข้างน้ำพุกวาดตามองสี่ด้าน กลับไร้ซึ่งร่องรอยของมนุษย์ ในอกกำลังผุดข้อฉงน ในสมองยิ่งนึกถึงฉากของเหล่าละครในโทรทัศน์ ยามนี้ เผลอๆ อาจจะมีชายรูปงามคนหนึ่งโผล่ออกมาจากผิวน้ำอย่างไม่ได้ตั้งใจ

แต่น่าเสียดาย นี่ไม่ใช่ละครปาหี่ ดังนั้นนางยืนอยู่พักใหญ่ก็ไร้ซึ่งคนโผล่ออกมาจากผิวน้ำ กลายเป็นว่าสภาพแวดล้อมที่ยิ่งเงียบสงบลงทุกทีทำให้นางกระสับกระส่าย

นางครุ่นคิด เดินมายังด้านข้างของน้ำพุ หยิบเอาตะเกียงไฟหนึ่งในนั้นขึ้น อาศัยแสงของตะเกียงเตรียมเดินกลับโรงงานอาวุธ เพียงนางเพิ่งหมุนกายก็มองเห็นคนผู้หนึ่งที่ผมเผ้ารุงรังปรากฏอยู่เบื้องหลังของตน