ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 289

ตอนที่ 289 ผู้ที่บงการชีวิต

น้ำพุอันนั้นเดิมทีมีความสูงแค่ครึ่งคน ดังนั้นเขาจึงโกรธจนหยุดกายลุกขึ้นยืนจากน้ำ สาวเท้าสวบๆ แล้วเดินไปยังทิศทางของหลินซีนเยียน “สมควรตาย! วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”

หลินซีนเยียนจ้องชายคนนี้เปลือยบั้นท้ายลุกขึ้นมาจากน้ำตาปริบๆ โดยเฉพาะตอนที่บางส่วนในร่างกายเขาแสดงตัวต่อหน้านางนั้น นางก็หันหน้ากลับโดยสัญชาตญาณ

เวรกรรม!

ช่างเหยียบขี้หมาแล้วเสียจริง ได้มาเห็นความวิปลาสแห่งการชมชอบเดินโทงกับนกกระจอกแบบนี้! ในอกก็โกรธเสียจนเข็ดฟัน หลินซีนเยียนหมุนกายวิ่งไปทางฝั่งโดยไม่ต้องยั้งคิด

“คิดหนี?” ชายผู้นั้นเอ่ยเสียงเย็น กึ่งวิ่งกึ่งเดินมายังด้านหลังของหลินซีนเยียนคว้ามือไปจับหัวไหล่ดึงให้นางกลับมา

“ท่านวีรบุรุษ ค่อยพูดค่อยจา ค่อยพูดค่อยจา!” กำลังของหลินซีนเยียนไม่สู้เขา ถูกเขาลากกลับลงน้ำอย่างทารุณ นางทั้งขัดขืน ทั้งตะโกนต่ำ “เข้าใจผิด ล้วนเข้าใจผิดแล้ว! เมื่อครู่ข้าไล่ตามมือสังหารฆ่าคนแล้วหลงเข้ามาที่นี่ ไม่ใช่ว่าตั้งใจมาแอบส่องท่านจริงๆ นะ!”

ในบ้านมีโม่จื่อเฟิงผู้ที่เลิศเลอกว่าทุกคนนั้นไม่ดู นางจะหนีออกมาแอบมองแตงเบี้ยวพุทราร้าวพวกนี้? ส่วนสมองของนางก็ไม่ได้มีปัญหา ถึงแม้ชายผู้นี้กับแตงเบี้ยวพทุราร้าวนั่นเทียบชั้นกันไม่ได้ เปรียบกับโม่จื่อเฟิงก็ยังด้อยมาตรฐานกว่าสักเล็กน้อย โดยเฉพาะบางแห่ง...

เอ้อ! หลินซีนเยียนตบกบาลดังป้าบ เวลาแบบนี้แล้ว นางยังมัวคิดเลอะเทอะอันใดอยู่ ช่างไม่ยุติธรรมต่อความคิดความอ่านของสาวเต็มรุ่นเอาจริงๆ! ตอนนี้สถานะเป็นสะใภ้คนอื่นแล้ว นางจึงค่อยเข้าใจตอนที่แรกเริ่มเหล่าสาวใหญ่ในห้องทำงานที่เคยออกเรือนแล้วพูดถึงผู้ชายนั้น แต่ละคนล้วนมีท่าทีคลุมเครือและแปลกประหลาด

ตอนนั้น นางยังรู้สึกว่าพวกพี่สาวเหล่านั้นช่างตรงไปตรงมาเกินไปแล้ว ไร้ซึ่งอาการสงวนของหญิงสาวโดยสิ้นเชิง แต่ว่าตอนที่นางแต่งออกเรือนนั้น ก็รู้สึกว่าความต้องการทางสรีระไม่เพียงแต่บุรุษที่มี สตรีเองก็มี ดังนั้นเหล่าหญิงสาวชมหนังสั้นเล่าเกี่ยวกับมุกตลกลามกก็ไม่ได้ยากจะยอมรับขนาดนั้นอีกแล้ว

“ดูท่าเจ้ายังเป็นคนไหวพริบดีคนหนึ่ง คิดคำแก้ตัวเช่นนี้ออกมาได้รวดเร็วป่านนี้ แต่เจ้าคิดว่าข้าจะถูกหลอกง่ายๆ แบบนี้?” ชายผู้นั้นแค่นเสียงเย็น ยื่นมือไปกำอาภรณ์ของหลินซีนเยียน “กล้าแอบมองข้า ได้! วันนี้ข้าจะเปลื้องผ้าเจ้า อีกครู่จะให้เหล่าพี่น้องแห่มาดูสักหน่อย ให้เป็นตาเจ้าได้สัมผัสกับความรู้สึกขยะแขยงที่ถูกผู้ชายมอง!”

“อย่านะ ท่านวีรบุรุษ ข้าไม่ได้แอบมองท่านจริงๆ!” หลินซีนเยียนกำปกคอเสื้อของตนนึกคำอธิบาย แต่ว่าชายผู้นั้นไม่ให้โอกาสนางได้เอ่ยคำอีกแม้แต่น้อย ยื่นมือตรงมากระชากเสื้อผ้าของนางในพลัน

นางเร่งรีบออกมา ด้านในมีเพียงเสื้อชั้นในแสนบางแค่ชั้นเดียว ปัจจุบันแช่น้ำเช่นนี้ ยิ่งทำให้รูปร่างเบ่งบานของนางเปิดเผยออกมา นางแค่รู้สึกว่าหน้าอกเปลือย จากนั้นก็กรีดร้องพลางขบกัดบนข้อมือของชายผู้นั้น

ถึงแม้จะแค่แวบเดียว แต่ว่าที่สมควรมอง ที่ไม่สมควรมอง ชายผู้นั้นกลับเห็นทั้งหมดแล้วเป็นที่เรียบร้อย เขานิ่งทื่อจนลืมชักข้อมือที่ถูกกัดของตนเอง ยังคงจ้องหลินซีนเยียนอย่างทึนทื่อ

ครู่ต่อมา หลินซีนเยียนรู้สึกว่าในปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของเลือด แต่ชายผู้นั้นกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองสักนิด คราวนี้นางจึงค่อยคลายปากออกแผ่วเบา เงยหน้าก็มองเห็นบนจมูกของชายผู้นั้นมีเลือดกำเดาสดๆ ไหลออกมาทั้งสองสาย

“ผู้หญิงเช่นเจ้านี้ เหตุใดจึงลดลงลงมาเกลือกกลั้วเช่นนี้!” ชายผู้นั้นหดหู่ น้ำเสียงพลันยะเยือกเย็นขึ้นมา หันหน้าไปคว้าแขนของนางอย่างเดือดดาลพลางกล่าว “เจ้าคิดว่าข้าจะเต็มใจสู่ขอหญิงที่ไร้ความรู้สึกนางหนึ่ง? แต่ว่าเพราะเจ้าคือผู้หญิงคนแรกที่เห็นเรือนร่างข้าก็เท่านั้น!”

“ข้าไม่ได้ฟังผิดกระมัง ท่านผู้ชายคนหนึ่ง มองแวบเดียวก็ต้องให้ข้ารับผิดชอบ?” หลินซีนเยียนรู้สึกว่าน่าหัวร่อ เพียงแต่กลับหัวเราะไม่ออก เพียงรู้สึกว่ากระบวนการคิดของคนโบราณนั้นช่างพิลึกกึกกืออยากต่อการเข้าใจจริงๆ

“ไม่ใช่ว่าข้าต้องการให้เจ้ารับผิดชอบ แต่ว่าต้นตระกูลของข้าต้องการให้เจ้ารับผิดชอบ!” คำที่ชายผู้นั้นพูด กลับยิ่งทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกฉงนใจนัก นางจ้องหน้าเขานิ่งทื่อ จากสีหน้าของเขามองออกถึงความขัดแย้งและสับสน นางพลันระลึกได้ เสมือนกับเรื่องราวบานปลายกันใหญ่ไม่ใช่เพียงแค่ปัญหาที่มองแวบเดียวเท่านั้น เรื่องนี้กับต้นตระกูลของเขาเกี่ยวข้องกันได้อย่างไรกัน

หลินซีนเยียนรู้สึกว่าเรื่องราวค่อนข้างจะควบคุมไม่ได้ ดังนั้นจึงสะบัดมือของเขาออกไปด้านนอก ในปากเอื้อนประโยคหนึ่ง “วิปริต!”

“หยุดนะ!” ชายผู้นั้นกุลีกุจอออกจากน้ำพุร้อนไล่ตามขึ้นมา ครั้งนี้กลับไร้ซึ่งวี่แววของความกระดากอายก่อนหน้า

หลินซีนเยียนมองปราดหนึ่งอย่างเร่งรีบ เพิ่มแรงวิ่งของฝีเท้าขึ้น

ชายผู้นั้นไล่ตามมาเบื้องหน้าอย่างไม่สนใจสิ่งใด ได้ยินเสียงคนร้องแว่วดังลอยมาจากที่ไกลๆ คราวนี้เขาจึงค่อยสบถต่ำและเดินวกกลับมายังกลางน้ำพุร้อนอีกครั้ง เพียงแต่ เขาจ้องเงาด้านหลังของหลินซีนเยียนที่วิ่งอุตลุดไป ในดวงตาทั้งสองข้างสามารถปะทุไฟออกมาได้