ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 294

ตอนที่ 294 เรื่องสดใหม่

“เอ่อ...ไม่รู้จัก เพียงแต่ได้ยินข่าวว่าช่างฝีมือเซียวต้าเจียเป็นหัวกะทิ ดังนั้นจึงอดใคร่รู้ไม่ได้ เมื่อครู่ท่านยังพูดว่าเขาเป็นโรคประหลาด ข้าเพียงค่อนข้างรู้สึกเวทนาเท่านั้น” หลินซีนเยียนรีบปัดป่ายท่าทีตึงเครียด

เหล่าหลิวได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ แววพิศวงบนใบหน้าจึงค่อยมลายไป เขาเดินไปบนขั้นบันไดของห้องทำงานเล็กพลางกล่าวทอดถอนใจ “เจาะจงเป็นโรคประหลาดอันใดข้าเองก็ไม่รู้ ข้าก็ได้ยินคนพูดกัน บอกว่าตอนที่โรคเขากำเริบทรมานนัก พี่น้องที่เล่าให้ข้าฟังคนนั้นเคยเห็นกับตาครั้งหนึ่ง กล่าวกันว่าเซียวต้าเจียกำลังซ่อมเครื่องเหล็กข้างเตาเผา โรคก็กำเริบกะทันหัน ดวงตาทั้งคู่พลันเปลี่ยนเป็นโลหิตแดง ชูเครื่องเหล็กในมือขึ้นก็ทาบบนร่างของตน ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างนั้นแหละ กว่าจะควบคุมมือเท้าของเขาไว้ก็ไม่ง่ายดาย เขากลับใช้หัวพุ่งชนเตาเผาเหล็กที่กำลังปะทุร้อนอันนั้น...”

ในสมองของหลินซีนเยียน เต็มไปด้วยฉากภาพที่ทั้งร่างของเซียวฝานชุ่มเลือดกลับยังใช้ศีรษะชนเตาเผาไฟ หากว่าเขากระทำการทั้งหมดตอนขาดสติ นั่นยังถือว่าเคราะห์ดี อย่างน้อยถ้าเป็นแบบนี้เขาไม่อาจเจ็บปวดมากเท่าไร กลัวก็แต่เขาทำเรื่องทั้งหมดนี้ภายใต้สติสัมปชัญญะครบถ้วน...

หากว่าใช่ เช่นนั้นเขาน่าจะทุกข์ทรมานนัก ต้องการถึงสภาวะที่ตายดีกว่าเป็น จึงสามารถไม่สนใจว่าตนเองจะบาดเจ็บจนตายลงขนาดนั้นหรือ

นางควบคุมภาวะทางอารมณ์ของตนเองอย่างสุดความสามารถ ทว่าในที่สุดในขอบตากลับรื้นสายน้ำค้างออกมาอย่างอดไม่ได้

“พี่น้องหลิน ท่านรีบมา ข้าจะแนะนำพี่น้องไม่กี่คนในห้องทำงานเล็กนี้แก่ท่านสักหน่อย” ราวกับเหล่าหลิวคุ้นเคยกับโรงงานอาวุธนี้เป็นอย่างดี ผลักประตูเปิดของห้องทำงานเล็กออกพลางเดินเข้าไป ซ้ำยืนข้างประตูหันหน้ามาเรียกหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนจึงค่อยเรียกสติกลับมา รีบกล้ำกลืนน้ำค้างในขอบตากลับเข้าไป ฝืนแย้มยิ้มออกมา นางสาวเท้าเข้าสู่ภายในห้องทำงานเล็ก

“นี่ก็คือช่างฝีมือที่ใต้เท้าหลี่แต่งตั้งให้มาทำงานรับช่วงต่อแทนเซียวต้าเจียด้วยตนเอง อย่ามองว่าพี่น้องหลินอายุน้อย ทักษะนั้นไร้เทียมทานนัก พวกเจ้าไม่กี่คนก็อย่ารังแกเขา ข้าเหล่าหลิวจะจับตาดูพวกเจ้าอยู่” เหล่าหลิวหัวเราะพลางหยอกเย้าไม่กี่คนในห้องทำงานเล็ก

คนจำนวนนั้นพอได้ฟัง พลันหัวเราะขึ้นมา ต่างก็เป็นช่างเหล็ก อุปนิสัยก็ล้วนเป็นมิตร “เข้าใจล่ะเหล่าหลิว คนที่ท่านพามาพวกเรากล้ารังแกเสียที่ไหน ย้อนกลับไปท่านเหล่าหลิวผู้จำแค้นฝังใจวันๆ เอาแต่มารบกวนพวกเรา พวกเราก็กลัวนา อีกอย่าง พวกเราเป็นเพียงช่างเหล็กธรรมดา เป็นคนงานรับจ้าง ฟังคำกล่าวของพี่เล็กช่างฝีมือคนนี้ยังสายไปนะ”

“เจ้าหมอนี่เข้าใจก็ดี รอกลับไปพี่น้องหลินได้รับความโปรดปรานจากเบื้องบน ปฏิเสธไม่ลงว่าคงได้ดิบได้ดีกว่าพวกเจ้าไม่กี่คนมากโขแล้วกัน” เหล่าหลิวถึงแม้จะกล่าวเสียดสีในตอนต้น ทว่ายังคงเอาเงินปลีกที่เตรียมไว้ล่วงหน้าโยนผลุงยังเบื้องหน้าของคนไม่กี่คน กล่าวพลางหัวเราะ “นี่ไม่ใช่ให้ค่าตอบแทนพวกเจ้าไม่กี่คน นี่เป็นข้าเหล่าหลิวเลี้ยงพวกเจ้าร่ำสุรากัน”

“เหล่าหลิว ท่านเกรงใจขนาดนี้ทำไมกัน” ไม่กี่คนพูดพลางก้มเก็บเงินปลีก ปราศจากท่าทีเกรงใจต่อเหล่าหลิว

หลินซีนเยียนเห็นว่าไม่กี่คนมีลักษณะท่าทีอันกลมเกลียว ยิ่งรู้สึกว่าเหล่าหลิวคนนี้ความฉลาดทางอารมณ์สูงเสียจริง ไม่แปลกใจที่ได้รับความไว้วางใจจากอู๊โหวให้แฝงตัวอยู่ในโรงงานอาวุธระยะยาว

หลังจากที่ไม่กี่คนว่างงานพูดคุยกันหลายประโยค คนจำนวนนั้นจึงนำเอาแผ่นแปลนของเซียวต้าเจียที่ทิ้งไว้อยู่นี่ก่อนหน้ากับดาบหิรัญที่ทำไปแล้วครึ่งหนึ่งถือมายังเบื้องหน้าของหลินซีนเยียน

เหล่าหลิวย้ายตั่งนั่งวางไว้ใต้เชิงเทียนอันหนึ่ง หลินซีนเยียนนั่งอยู่ใต้แท่นหลักนำแผ่นแปลนนั้นคลี่ออกมาดู เพียงปราดเดียว นางก็รู้สึกกลางขอบตาบวบแสบจนทนไม่ไหว ร่องรอยตัวอักษรบนแผ่นแปลนอันนั้น นางคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง