ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 305

ตอนที่305 การกระทำที่ยิ่งใหญ่

ทำไมมันจึงเป็นคำอธิบายที่ช่างเผด็จการและงี่เง่า หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับคำทำนายอะไรบางอย่างกันแน่นะ?

หลินซินเยียนส่ายศรีษะ หลังจากที่ล้างหน้าบ้วนปากด้วยความรวดเร็วก็ดับเทียนเข้านอน

บางทีอาจจะด้วยความเหน็ดเหนื่อย ในคืนนี้นางจึงนอนหลับสนิท

ในขณะที่ตื่นเช้าวันถัดมา ก็เห็นเหล่าหลิวเดินวนไปมาอยู่ในเรือนด้วยสีหน้าประหลาด เมื่อเห็นนางเปิดประตู เหล่าหลิวก็เดินเข้ามาหา “สหายหลิน ในที่สุดเจ้าก็ตื่น ข้ารอเจ้าอยู่นาน…”

“มีเรื่องอะไรหรือ?” หลินซินเยียนขยี้ตาอ้าปากหาวถามไถ่

สีหน้าของเหล่าหลิวนั้นดูแปลกๆ โดยเฉพาะในยามที่มองนาง อีกทั้งการแสดงออกที่ยังดูพะว้าพะวัง ราวกับลังเลว่าจะพูดออกมาดีหรือไม่

แต่หลินซินเยียนไม่ใช่คนที่จะอดทนรอ จึงกล่าวว่า “เหล่าหลิว มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกข้ามาตรงๆเถิด เจ้าไม่รีบ แต่ข้ารีบ”

เหล่าหลิวยิ้มขื่น ลูบศีรษะท้ายทอยของตนแล้วค่อยๆเข้าใกล้ใบหูของนาง พลันชี้ไปที่กล่องที่อยู่เบื้องหน้าของเขา พลางกระซิบบอก “เอ่อ นี่คือของที่ใต้เท้าหลี่ให้ข้ามาส่งให้เจ้าเช้านี้”

“ส่งแค่กล่องใบหนึ่ง สีหน้าท่าทางเจ้าคงไม่ต้องถึงกับขนาดนี้หรอกกระมัง….” ในขณะที่หลินซินเยียนกำลังกล่าว เหล่าหลิวก็ได้เปิดกล่องออกมา คำพูดที่เหลือของนางไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป

“ข้าว่านะสหายหลิน ถึงแม้ว่าพวกเราจะต้องทุ่มเทเพื่อให้บรรลุภารกิจของเรา แต่ว่าเจ้า….” เหล่าหลิวถอนหายใจ พลางยกนิ้วหัวแม่โป้งให้กับนาง “ข้าเหล่าหลิวพูดได้แค่ว่าข้าขอชื่นชม เพื่องานที่เหล่าประมุขสั่งไว้เสร็จสมบูรณ์ นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเสียสละมีความสัมพันธ์กับบุรุษด้วยกัน เห้อ….จริงๆแล้วใต้เท้าหลิวก็เป็นคนดีนะ ถ้ารู้เร็วกว่านี้พวกเราก็ส่งบุรุษงามมาข้างกายเขาซะก็สิ้นเรื่องแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่ถึงกับบรรลุภารกิจซะทีเดียว…”

เหล่าหลิวยังคงคิดพูดพล่ามต่อ ทว่าหลินซินเยียนกลับถูกทองสัมฤทธิ์ภายในกล่องดึงดูดสายตาทำให้ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก เบื้องหน้าเต็มไปด้วยทองสัมฤทธิ์เต็มกล่อง พระเจ้า เทียบเท่ากับทองคำเต็มกล่อง...นี่มันมือเติบมาก หากไม่ใช่เพราะรู้ว่าเบื้องหลังของหลี่อวิ๋นซ่านมีตระกูลลึกลับ ใครจะเชื่อว่านี่เป็นงานจัดซื้อที่โรงงานอาวุธได้รับ?

ดังนั้นนางจึงยิ่งรู้สึกว่าขุมกำลังลึกลับเหล่านั้นไม่ง่ายดายเลย แม้จะเป็นตำแหน่งในวังก็ยังมิอาจนำทองคำทั้งกล่องมาแจกคนได้ตามใจชอบเช่นนี้ แต่หลี่อวิ๋นซ่านกลับหาญกล้า ในเมื่อเขากล้าทำเช่นนี้ก็แสดงว่าความแข็งแกร่งเบื้องหลังของเขานั้นน่าเชื่อถือได้!

เห็นนางตกตะลึงจนไม่สามารถพูดออกมา เหล่าหลิวก็ตบเข้าที่ไหล่ของนาง กล่าวด้วยความจริงใจ “สหายหลิน การเสียสละของเจ้าในครั้งนี้ข้าจะรายงานตามจริงกับอู้โหวเย่อย่างแน่นอน หากกลับไปผู้อาวุโสจะต้องตบรางวัลใหญ่ให้เจ้าแน่ๆ! การเสียสละด้วยจิตวิญญาณของเจ้า ข้านับถือ นับถือ….”

มุมปากของหลินซินเยียนกระตุกรัวไม่หยุด ไม่รู้ว่าจริงๆว่าควรจะอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไร ได้แต่มองใบหน้าเหล่าหลิวที่มีนัยยะแฝงลึกซึ้ง

“ของพวกนี้ ใต้เท้าหลิวให้ข้าทั้งหมดหรือ?”

“ถูกต้อง!” เหล่าหลิวพยักศีรษะ “สหายหลิน เจ้ารู้หรือไม่ ว่าปกติแล้วทองสัมฤทธิ์นั้นมูลค่าสูงมาก ไม่ใช่ว่าช่างฝีมือทุกคนจะมีคุณสมบัติได้ใช้ ถึงแม้จะใช้เท่าขนาดหนึ่งฝ่ามือ ยังต้องไปขออนุญาตจากหัวหน้าโรงอาวุธจึงจะใช้ได้ แต่ทว่ายามนี้ใต้เท้าหลิวส่งกล่องใบใหญ่ขนาดนี้ให้กับเจ้าโดยตรง แถมบอกว่าถ้าเจ้าใช้หมดแล้วยังสามารถไปขอเขาได้อีก!สิ่งที่อวดเกินจริงมากที่สุดก็คือฟ้ายังไม่ทันจะสว่างเขาก็ให้คนมาส่งแล้ว อีกทั้งยังกำชับเป็นพิเศษว่าอย่าได้รบกวนการพักผ่อนของเจ้า ให้รอจนเจ้าตื่นจึงค่อยนำกล่องใบนี้มอบให้เจ้าดู”

เอาเถิด หลินซินเยียนรู้สึกว่าสมองของหลี่อวิ๋นซ่านน่าจะมีปัญหาสักแปดส่วน จึงได้ทำเรื่องผิดปกติเช่นนี้ หรือนางกับหลี่อวิ๋นซ่าน ไม่สิ ถ้าจะกล่าวให้ถูกต้องน่าจะเป็นเพราะสำหรับตระกูลของหลี่อวิ๋นซ่านแล้วมีความยิ่งหมายอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะทุ่มหนักขนาดนี้

“สหายหลิน ของเหล่านี้ให้ข้าช่วยเจ้าย้ายไปไว้ข้างในไหม?” ถึงแม้เหล่าหลิวกำลังถามนางอยู่ แต่ก็ยังไม่ได้รับคำยินยอมจากนาง นางยังไม่ทันจะบอกกล่าวก็ทำการย้ายกล่องเข้าไปในห้อง

หลินซินเยียนคิดจะทัดทานแต่เขาลงมืออย่างรวดเร็ว กว่านางจะเข้าไปหยุดเขาก็ได้นำกล่องย้ายเข้าไปในห้องแล้ว นางถอนหายใจลดมือที่กำลังโบกห้ามลง

“เหล่าหลิว เรื่องที่ข้าให้ท่านช่วยสอบถามท่านได้ความมาหรือไม่?”

เหล่าหลิวที่กำลังปัดมือบนฝุ่น ได้ปิดประตูให้กับนางพลางตอบว่า “เห้อ อย่าได้ถามถึง นี่ก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แม้แต่ข้าสอบถามก็ยังไม่ได้ความสถานที่พักฟื้นของเซียวต้าเจีย และก็ไม่รู้ว่าออกจากโรงงานอาวุธไปแล้วยัง แต่ถ้าอ้างอิงตามอาการป่วยก่อนหน้านี้ของเขา อีกสักสองวันเขาก็น่าจะกลับมา”

“อาการป่วยก่อนหน้านี้ เป็นอย่างไรหรือ?” หลินซินเยียนอดไม่ได้ที่จะถาม

เหล่าหลิวพยักศีรษะ “ข้าสอบถามมาหมดแล้ว ทุกครั้งที่เซียวต้าเจียเกิดอาการป่วย คนในตระกูลของเขาจะพาเขาไปพักฟื้น โดยปกติประมาณสิบวันก็จะกลับมา คำนวณวันดูแล้ว เรื่องก็น่าจะเพิ่งผ่านไปได้สองวัน เจ้ามีเรื่องด่วนหรือ?”

“ไม่หรอก เพียงแต่ว่ายามที่ประดาบกันครั้งก่อน ดาบเหล็กของพวกเรายังไม่ได้ทำให้สมบูรณ์จนถึงที่สุด ดังนั้นจึงใคร่ขอคำแนะนำจากเซียวต้าเจียก็เท่านั้น อย่างไรเขาก็เป็นช่างฝีมือดั้งเดิมที่ทำดาบนี้” หลินซินหาข้ออ้างได้สมเหตุสมผล จึงไม่ได้ดึงดูดความสงสัยของเหล่าหลิว

หลังจากที่ทานมื้อเช้ากับเหล่าหลิว หัวหน้าโรงงานมีคำสั่งให้นำตัวคนทั้งสองที่ถูกเรียกไปที่เรือนของหัวหน้า เพื่อทำของเล่นเล็กๆสักสองสามชิ้นให้กับนายน้อยแห่งวังอ๋อง

ขณะที่หัวหน้าโรงงานอาวุธเสนอคำขอร้องนี้ ยังคอยเฝ้าดูสีหน้าของหลินซินเยียนอย่างระมัดระวัง ถึงแม้เมื่อวานนี้เขาตัดสินใจนำหลินซินเยียนผลักดันไปเป็นแพะรับบาป แต่ท้ายสุดแล้วเขาก็ยังชื่นชมความสามารถของหลินซินเยียน โดยเฉพาะในยามนี้ที่นางยังได้รับความโปรดปรานจากหลี่อวิ๋นซ่าน แม้ว่าพวกเหล่าบุรุษแท้ไม่ละอายเรื่องชายชอบชายของพวกเขา ทว่ายังคงต้องขายเกียรติและศักดิ์ศรีของหลี่อวิ๋นซ่าน

การให้ช่างฝือมือประดิษฐ์อาวุธไปประดิษฐ์ของเด็กเล่นเป็นการดูถูกและเหยียดหยามรูปแบบหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาส่งคำขอร้องไปยังช่างฝีมือผู้โดดเด่นหลายต่อหลายคนอย่างนุ่มนวล แต่ช่างฝีมือเหล่านั้นกลับปฏิเสธอย่างดุดัน ยังกล่าวอีกว่าถ้าหากให้พวกเขาทำของเล่นของเด็กน้อย พวกเขาก็จะไปจากโรงงานอาวุธ ด้วยสุดวิสัย เขาจึงนึกถึงช่างฝีมือที่มาใหม่ซึ่งคือหลินฟงที่มีฝีมือพอตัว

ดังนั้น ยามที่เขาเสนอคำร้องนี้ในใจจึงกระวนกระวาย เพียงแต่นึกถึงไม่ถึงว่าทันทีที่เขากล่าวจบ หลินซินเยียนก็รีบตกลงตอบรับทันที โดยไม่ได้รู้สึกว่าถูกเหยียดหยามหรือเป็นการไม่สมควร

ไฉนเลยที่เขาจะรู้ หลินซินเยียนคิดว่าการได้ประดิษฐ์ของเล่นทำมือให้กับบุตรของตน เดิมทีเป็นเรื่องที่หลินซินเยียนคำนวนไว้แล้ว นางยังนึกอยู่ว่าไม่อาจอยู่ข้างกายเสี่ยววี่จิ่งได้ทุกวัน บังเอิญที่กำลังต้องการจะทำของเล็กน้อยๆส่งไปให้เจ้าตัวเล็ก กลับคิดไม่ถึงว่าหัวหน้าโรงงานจะเป็นฝ่ายเสนอคำร้องก่อน

ใช้ทรัพย์ของหลวงทำของเล่นให้บุตรชายของตน เรื่องดีๆแบบนี้นางจะปฏิเสธได้อย่างไร?

“ไม่เลว ไม่เลว ข้าคิดไว้อยู่เลวว่าเจ้าหนุ่มนี่ช่างรู้งาน” เจ้าของโรงงานพึงพอใจกับท่าทีของนาง อีกทั้งยังเชยชม พร้อมกับให้ลงบัญชีไว้ว่าเงินเดือนเดือนนี้เพิ่มให้นางอีกเท่าตัว!