ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 308

ตอนที่308 ไปพบเซียวต้าเจีย

หลินซินเยียนเมื่อได้ยินก็รีบเปิดประตูพุ่งออกไป “เขาอยู่ที่ไหน?”

เหล่าหลิวเห็นนางรีบร้อนเช่นนี้ก็ตกใจ จึงได้ยิ้มออกมาในทันที “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องสนใจ เพียงคิดไม่ถึงว่าจะรีบร้อนขนาดนี้”

หลินซินเยียนเพิ่งตระหนักขึ้นได้ว่าตนเสียกิริยา จึงรีบอธิบาย “เซียวตาเจียนอกจากจะเป็นอาจารย์ของข้าแล้ว ยังเป็นช่างฝีมือที่ข้านับถือมากที่สุดอีกด้วย ก็เหมือนกับการได้พบวีรบุรุษที่ชื่นชมมาตลอด ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น นี่กลับทำให้ท่านหัวเราะเสียแล้ว”

“ไม่มีปัญหาน่า ข้าเข้าใจ ก็เหมือนกับที่ข้าชื่นชมอ๋องอู่เซวียน ในครั้งแรกที่ข้าได้พบกับอ๋องอู่เซวียน ข้าก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับไปหลายวันเหมือนกัน” เหล่าหลิวยิ้มด้วยความใสซื่อ มิได้สงสัยคำกล่าวอ้างของนางเลยแม้แต่น้อย

แต่หลินซินเยียนอกไม่ได้ที่จะตกใจ “ท่านชื่นชมอ๋องอู่เซวียนงั้นหรือ?”

เหล่าหลิวพยักศีรษะ “แน่นอนอยู่แล้ว! ถึงแม้ชื่อเสียงเทพสังหารแห่งสนามรบจะเขย่าขวัญผู้คนอย่างมาก ทว่าในฐานะบุรุษ เขาสามารถอยู่ในระดับแนวหน้า สามารถต่อสู้กับศัตรูทั่วสารทิศ สามารถทำให้ประเทศรอบด้านไม่กล้ารุกรานดินแดนประเทศหนานเยว่ของเราแม้แต่ตารางนิ้ว เพียงแค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้ผู้ชายทุกคนตื่นเต้นจนเลือดพล่านไปทั่วร่าง”

ในจุดๆนี้ หลินซินเยียนกลับไม่ปฏิเสธ ถึงแม้นิสัยโม่จื่อเฟิงจะแปลกประหลาด อีกทั้งชอบทำให้ผู้คนรอบด้านหวาดกลัวเขา แต่ทว่าสำหรับความแข็งแกร่งของเขาแล้วมากพอที่จะทำให้ทุกคนเทิดทูนบูชา บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เขาเหล่านั้นกล่าวคำสาบาน ที่แม้ชีพวายก็จะพลีกายเป็นคนของเขาโดยมิแปรภักดิ์

กล่าวด้วยความสัตย์จริง เวลาที่ได้ยินผู้อื่นกล่าวชมสามีของตน ใจจริงของหลินซินเยียนเองก็รู้สึกดีใจอย่างมาก เพียงแต่ความรู้สึกเช่นนี้ยิ่งทำให้นางเกิดความไม่สบายใจ มักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าคืนวันที่ผ่านไปด้วยดีมักจะอยู่ไม่ยาวนาน และมักจะคิดอยู่เสมอว่าความสุขที่ตนได้รับในปัจจุบันนี้ก็เหมือนดั่งฟองสบู่ ที่เหมือนกับว่าใช้ลมเป่าเพียงเบาๆ ฟองสบู่นี้ก็พร้อมจะสูญสลายหายไปจากโลก

นางส่ายศีรษะแรงๆเพราะต้องการจะสลัดความกระวนกระวายในใจออกไปจากความคิด แต่ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไร ความรู้สึกเช่นนี้ก็ยังคงอยู่ นี่..มันไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่เลยนะ?

“เหล่าหลิว เซียวต้าเจียกลับมาแล้ว แล้วเขาอยู่ที่ไหน สามารถพาข้าไปพบเขาได้ไหม?” หลินซินเยียนเอ่ยถาม

เหล่าหลิวตบลงบนหน้าอกพลางกล่าวว่า “ย่อมไม่เป็นปัญหา ในเมื่อข้าเหล่าหลิวบอกข่าวคราวนี้แก่เจ้า ย่อมมีวิธีพาเจ้าไปพบกับเซียวต้าเจียอยู่แล้ว…..เพียงแต่ ในวันปกติคนในครอบครัวของเซียวต้าเจียจะมาดูแลเขา ตอนที่พวกเราไปอาจจะยุ่งยากเล็กน้อย เกรงว่าต้องรู้สึกผิดต่อเจ้า…”

ในตอนนั้น หลินซินเยียนยังไม่รู้ว่า คำรู้สึกผิดที่เหล่าหลิวพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร

จนกระทั่งนางปรากฏตัวขึ้นที่เรือนลับตาคนแห่งหนึ่งในขณะที่กำลังถือถังมูล นางจึงได้เข้าใจคำพูดของเขาว่าหมายความอย่างไร

“นี่คือรู้สึกผิดที่ท่านบอกหรือ?” หลินซินเยียนเกร็งแขนถือถังมูล ถึงแม้ว่าถังมูลจะล้างจนสะอาดสะอ้านแล้ว แต่กลิ่นนั้นเหม็นโฉ่ยังคงเหมือนกับว่าอัดแน่นอยู่ในประสาททั่วทั้งร่าง

เหล่าหลิวที่ไม่รู้จะยืนตรงไหนดี มือข้างหนึ่งถือกระโถนฉี่ยืนอยู่ข้างๆนาง “ในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ นอกจากจะไปเปลี่ยนถังมูลแล้ว ข้าก็ไม่สามารถนึกถึงเหตุผลอื่นที่จะเข้ามาได้เลย”

“.......” หลินซินเยียนถอนหายใจ ฝ่าเท้ายังเดินก้าวตามเหล่าหลิวลึกเข้าไในเรือน เพื่อที่จะได้พบกับเซียวฝาน ไม่ต้องกล่าวถึงว่าจะให้นางถือถังมูล จะให้นางล้างถังมูลก็ยังไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรด้วยซ้ำ

“เรือนหลังนี้เป็นที่พักอาศัยของเซียวต้าเจียและคนในตระกูลของเขา และก็ไม่รู้ด้วยสาเหตุใดพวกเขาจึงหลบมาในสถานที่ลับตาคนเช่นนี้ อีกอย่างอ่ะนะ ที่นี่ยังเปลี่ยนถังมูลบ่อยเป็นพิเศษโดยเฉพาะในยามวิกาล โดยปกติสองชั่วยามก็จะเปลี่ยนหนึ่งครั้ง” หลังจากที่เหล่าหลิวกล่าวเสร็จ จากนั้นไม่นานก็พบกับพ่อบ้านของเรือน พ่อบ้านได้นำทางทั้งสองคนไปถึงด้านหลังเรือน และหยุดลงที่เบื้องหน้าห้องหนึ่งที่ด้านหลังของเรือน พลันยกมือขึ้นเคาะประตู