ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 308

ตอนที่308 ไปพบเซียวต้าเจีย

หลินซินเยียนเมื่อได้ยินก็รีบเปิดประตูพุ่งออกไป “เขาอยู่ที่ไหน?”

เหล่าหลิวเห็นนางรีบร้อนเช่นนี้ก็ตกใจ จึงได้ยิ้มออกมาในทันที “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องสนใจ เพียงคิดไม่ถึงว่าจะรีบร้อนขนาดนี้”

หลินซินเยียนเพิ่งตระหนักขึ้นได้ว่าตนเสียกิริยา จึงรีบอธิบาย “เซียวตาเจียนอกจากจะเป็นอาจารย์ของข้าแล้ว ยังเป็นช่างฝีมือที่ข้านับถือมากที่สุดอีกด้วย ก็เหมือนกับการได้พบวีรบุรุษที่ชื่นชมมาตลอด ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น นี่กลับทำให้ท่านหัวเราะเสียแล้ว”

“ไม่มีปัญหาน่า ข้าเข้าใจ ก็เหมือนกับที่ข้าชื่นชมอ๋องอู่เซวียน ในครั้งแรกที่ข้าได้พบกับอ๋องอู่เซวียน ข้าก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับไปหลายวันเหมือนกัน” เหล่าหลิวยิ้มด้วยความใสซื่อ มิได้สงสัยคำกล่าวอ้างของนางเลยแม้แต่น้อย

แต่หลินซินเยียนอกไม่ได้ที่จะตกใจ “ท่านชื่นชมอ๋องอู่เซวียนงั้นหรือ?”

เหล่าหลิวพยักศีรษะ “แน่นอนอยู่แล้ว! ถึงแม้ชื่อเสียงเทพสังหารแห่งสนามรบจะเขย่าขวัญผู้คนอย่างมาก ทว่าในฐานะบุรุษ เขาสามารถอยู่ในระดับแนวหน้า สามารถต่อสู้กับศัตรูทั่วสารทิศ สามารถทำให้ประเทศรอบด้านไม่กล้ารุกรานดินแดนประเทศหนานเยว่ของเราแม้แต่ตารางนิ้ว เพียงแค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้ผู้ชายทุกคนตื่นเต้นจนเลือดพล่านไปทั่วร่าง”

ในจุดๆนี้ หลินซินเยียนกลับไม่ปฏิเสธ ถึงแม้นิสัยโม่จื่อเฟิงจะแปลกประหลาด อีกทั้งชอบทำให้ผู้คนรอบด้านหวาดกลัวเขา แต่ทว่าสำหรับความแข็งแกร่งของเขาแล้วมากพอที่จะทำให้ทุกคนเทิดทูนบูชา บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เขาเหล่านั้นกล่าวคำสาบาน ที่แม้ชีพวายก็จะพลีกายเป็นคนของเขาโดยมิแปรภักดิ์

กล่าวด้วยความสัตย์จริง เวลาที่ได้ยินผู้อื่นกล่าวชมสามีของตน ใจจริงของหลินซินเยียนเองก็รู้สึกดีใจอย่างมาก เพียงแต่ความรู้สึกเช่นนี้ยิ่งทำให้นางเกิดความไม่สบายใจ มักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าคืนวันที่ผ่านไปด้วยดีมักจะอยู่ไม่ยาวนาน และมักจะคิดอยู่เสมอว่าความสุขที่ตนได้รับในปัจจุบันนี้ก็เหมือนดั่งฟองสบู่ ที่เหมือนกับว่าใช้ลมเป่าเพียงเบาๆ ฟองสบู่นี้ก็พร้อมจะสูญสลายหายไปจากโลก

นางส่ายศีรษะแรงๆเพราะต้องการจะสลัดความกระวนกระวายในใจออกไปจากความคิด แต่ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไร ความรู้สึกเช่นนี้ก็ยังคงอยู่ นี่..มันไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่เลยนะ?

“เหล่าหลิว เซียวต้าเจียกลับมาแล้ว แล้วเขาอยู่ที่ไหน สามารถพาข้าไปพบเขาได้ไหม?” หลินซินเยียนเอ่ยถาม

เหล่าหลิวตบลงบนหน้าอกพลางกล่าวว่า “ย่อมไม่เป็นปัญหา ในเมื่อข้าเหล่าหลิวบอกข่าวคราวนี้แก่เจ้า ย่อมมีวิธีพาเจ้าไปพบกับเซียวต้าเจียอยู่แล้ว…..เพียงแต่ ในวันปกติคนในครอบครัวของเซียวต้าเจียจะมาดูแลเขา ตอนที่พวกเราไปอาจจะยุ่งยากเล็กน้อย เกรงว่าต้องรู้สึกผิดต่อเจ้า…”

ในตอนนั้น หลินซินเยียนยังไม่รู้ว่า คำรู้สึกผิดที่เหล่าหลิวพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร

จนกระทั่งนางปรากฏตัวขึ้นที่เรือนลับตาคนแห่งหนึ่งในขณะที่กำลังถือถังมูล นางจึงได้เข้าใจคำพูดของเขาว่าหมายความอย่างไร

“นี่คือรู้สึกผิดที่ท่านบอกหรือ?” หลินซินเยียนเกร็งแขนถือถังมูล ถึงแม้ว่าถังมูลจะล้างจนสะอาดสะอ้านแล้ว แต่กลิ่นนั้นเหม็นโฉ่ยังคงเหมือนกับว่าอัดแน่นอยู่ในประสาททั่วทั้งร่าง

เหล่าหลิวที่ไม่รู้จะยืนตรงไหนดี มือข้างหนึ่งถือกระโถนฉี่ยืนอยู่ข้างๆนาง “ในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ นอกจากจะไปเปลี่ยนถังมูลแล้ว ข้าก็ไม่สามารถนึกถึงเหตุผลอื่นที่จะเข้ามาได้เลย”

“.......” หลินซินเยียนถอนหายใจ ฝ่าเท้ายังเดินก้าวตามเหล่าหลิวลึกเข้าไในเรือน เพื่อที่จะได้พบกับเซียวฝาน ไม่ต้องกล่าวถึงว่าจะให้นางถือถังมูล จะให้นางล้างถังมูลก็ยังไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรด้วยซ้ำ

“เรือนหลังนี้เป็นที่พักอาศัยของเซียวต้าเจียและคนในตระกูลของเขา และก็ไม่รู้ด้วยสาเหตุใดพวกเขาจึงหลบมาในสถานที่ลับตาคนเช่นนี้ อีกอย่างอ่ะนะ ที่นี่ยังเปลี่ยนถังมูลบ่อยเป็นพิเศษโดยเฉพาะในยามวิกาล โดยปกติสองชั่วยามก็จะเปลี่ยนหนึ่งครั้ง” หลังจากที่เหล่าหลิวกล่าวเสร็จ จากนั้นไม่นานก็พบกับพ่อบ้านของเรือน พ่อบ้านได้นำทางทั้งสองคนไปถึงด้านหลังเรือน และหยุดลงที่เบื้องหน้าห้องหนึ่งที่ด้านหลังของเรือน พลันยกมือขึ้นเคาะประตู

พ่อบ้านคนนั้นตะโกนเข้าไปด้านในห้อง “เซียวต้าเจีย มาสับเปลี่ยนถังมูลแล้ว”

หลินซินเยียนค่อนข้างตื่นเต้นอยู่บ้าง เพียงแค่คิดว่าใกล้จะได้พบกับเซียวฝานในไม่ช้า แม้แต่มือของนางก็เริ่มสั่นขึ้นมาน้อยๆ

“เข้ามา” น่าเสียดาย เสียงภายในห้องที่ตอบกลับมานั้นไม่ได้มาจากเซียวฝาน เป็นเสียงที่หลินซินเยียนไม่เคยได้ยินมาก่อน

พ่อบ้านจึงได้เปิดประตู และหลีกทางให้คนทั้งสองเข้าไป

เหล่าหลิวถือกระโถนฉี่อยู่ด้านหน้า หลินซินเยียนเดินตามเข้าไปในห้องอยู่ที่ด้านหลังด้วยความกระวนกระวาย เป็นอีกครั้งที่ทำให้นางต้องผิดหวัง นางไม่เห็นเซียวฝานอยู่ภายในห้อง เห็นเพียงแต่ชายชราหนวดขาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ยังได้ชี้ไปที่ถังมูลและกระโถนฉี่ที่วางไว้บนพื้นด้วยใบหน้าที่รังเกียจ

“รีบนำของสกปรกพวกนี้เปลี่ยนออกไป กลิ่นเน่าจะตายอยู่แล้ว” ชายชราบ่นว่าอย่างไม่ขาดสาย

“ขอรับ ได้ขอรับ” เหล่าหลิวพยักศีรษะพลางส่งสายตาให้หลินซินเยียน

ภายในถังมูลเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นหึ่ง แต่ในเวลานี้ดูเหมือนกับว่าหลินซินเยียนจะไม่รับรู้ถึงกลิ่นนั้น สายตาของนางมองทอดไปที่ฉากกั้นเพียงหนึ่งเดียวในห้อง บนฉากกั้นห้องนั้นมีเงาคนสั่นไหวรางๆ ดูเหมือนจะมีคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นห้องนั้น

คนที่อยู่หลังฉากกั้นนั้นจะเป็นเซียวฝานหรือเปล่านะ?

มีช่วงพริบตาหนึ่งที่นางทนรอไม่ไหวที่จะพุ่งไปดูหลังฉากกั้นนั้น ภายในห้วงความคิดคือตอนที่อาจารย์คนแรกเสียชีวิต ศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่รองสัญญากับอาจารย์ว่าจะดูแลนางอย่างดี หลังจากที่อาจารย์ตายไป ไม่ว่ายามใดศิษย์พี่ทั้งสองก็ปกป้องอยู่ข้างกายของนาง

“เจ้ากำลังมองอะไร รีบเปลี่ยนถังพวกนี้ออกไปเร็วเข้า!” ชายชราหนวดขาวถลึงตามองหลินซินเยียน คำรามด้วยท่าทีจองหอง

หลินซินเยียนละสายตาอย่างไม่เต็มใจ จึงได้ไปยกถังมูลออก เพียงแต่ในขณะที่ถือถังมูล ฝ่าเท้ากลับดูเหมือนมีรากหยั่งลึก ก้าวอย่างไรก็ไม่ขยับ เหล่าหลิวจึงมองอย่างกังวลอดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อนางใช้สายตาส่งสัญญาณให้รีบจากไป

ครั้งนี้ไม่อาจที่จะพบได้สำเร็จ ครั้งหน้าก็ยังมีโอกาส นางรู้ว่าถ้าหากเหล่าหลิวเอ่ยปากจะต้องพูดแบบนี้แน่นอน แต่ทว่านางไม่เต็มใจจริงๆ ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ไปแบบนี้

“ฟู่ววว!”

ด้านหลังฉากมีได้ยินเสียงอันน่าอึดอัดแว่วออกมา หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นที่รุนแรง

หลายๆคนยังไม่ทันจะตอบสนอง ชายชราหนวดขาวก็พุ่งเข้าไปที่ด้านหลังฉาก หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงชายชราด่ากระทบในทันที “ไอ้หยา ท่านบรรพบุรุษเจ้าข้าเอ๊ย! นี่เพิ่งจะเปลี่ยนถังมูลเจ้าก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว เจ้าดูที่เจ้าทำสิ ต้องการให้ข้าปรนนิบัติเจ้าตลอดชีวิตหรือไร?”

บนฉากกั้นปรากฏภาพสะท้อนของชายชรา มือของชายชรานั้นยกสูงและก็ฟาดลงมาอย่างรุนแรง เสียงของฝ่ามือนั้นชัดเจนจนทำให้คนที่อยู่ในห้องล้วนได้ยิน

หลินซินเยียนตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะกระซิบถามเหล่าหลิว “เขา...กำลังทุบตีเซียวต้าเจีย?”

เหล่าหลิวถอนหายใจ สีหน้าค่อนข้างดูแย่ ได้แต่กระซิบตอบ “เซียวต้าเจียผู้นี้ข้าก็ไม่เคยพบตัวจริงแต่เคยได้ยินคนอื่นพูดว่าเซียวต้าเจียเป็นผู้ทำอาวุธฝีมือดี แต่ที่นี่…..” เขาชี้ไปยังศีรษะของตนเองพลางกล่าวว่า “ดูเหมือนจะไม่ค่อยปกติ แต่ทว่ากลับได้ยินคนในครอบครัวเขาพูดกัน ว่าผู้ที่ตีคือบิดาของเขา บิดาทุบตีบุตร ใครเล่าจะสนใจ ไม่ใช่งั้นหรือ?”