ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 309

ตอนที่ 309 ความเต็มใจ

บิดางั้นหรือ!

หลินซินเยียนรู้สึกว่ามันน่าตลกสิ้นดี ทั้งเซียวฝานและอู๋อี้ต่างก็เป็นเด็กกำพร้า แล้วบิดานั่นมาจากไหนกันเล่า! หากนี่เป็นพ่อในนาม แปดส่วนนั้นน่าจะเป็นคนที่อวิ๋นเทียนสี่ส่งมาควบคุมเซียวฝานโดยเฉพาะ!

นวงรวบหมัดแน่นเนื่องจากความโกรธจนตัวสั่น สายตาอันเย็นเยียบของนางมองทอดไปยังฉากกั้น บนฉากกั้นนั้นชายชราเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะใช้แรงมากกว่าก่อนหน้านี้

หลินซินเยียนทนไม่ไหวจึงวางถังมูลลงและพุ่งเข้าไปยังด้านหลังฉากกั้นห้อง

อย่างไรก็ตามนางได้ตระเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อยามที่มองเห็นภาพที่ฉากกั้น ดวงตาของนางยังคงเปียกรื้น

ผู้ที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นต้องเป็นเซียวฝานไม่ผิดแน่ บุรุษที่เคยจิตใจฮึกเหิม ในยามนี้ดวงตาทั้งคู่ไร้แวว ใบแก้มซูบตอบ ร่างกายซูบผอมดุจดังใบไม้แห้งที่ไร้ชีวิต เขาถูกจับแช่อยู่ในถังอาบน้ำ ร่างกายพิงอยู่ที่ขอบถังอาบน้ำอย่างไร้เรี่ยวแรง ในฤดูหนาวเช่นนี้ แม้กระทั่งน้ำในถังอาบยังไม่มีความร้อนแม้แต่นิด และวัตถุที่ดูเหมือนมูลอุจจาระกำลังลอยอยู่บนผิวน้ำ

ถ้าหากไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง อย่างไรหลินซินเยียนก็ไม่อาจที่จะเชื่อว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้นี้ เป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่เคยหัวเราะกับนางด้วยความเบิกบานใจ

จมูกของนางเริ่มแสบรื้น แต่ยังไม่ทันที่น้ำตานางจะไหลร่วง มือของชายชราที่เงื้ออยู่ก็ฟาดลงมาที่ใบหน้าของเซียวฝานอย่างไร้ความปราณี

เซียวฝานดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวโดยสิ้นเชิง เพียงแต่มีน้ำหยดเล็กๆเกือบจะไหลออกจากมุมปากเท่านั้น นัยน์ตาทั้งคู่ยังคงดุจดังผืนน้ำที่ไร้รอยคลื่น

“เจ้าเข้ามาทำอะไร!” ชายชราทุบตีเซียวฝานเสร็จก็หันกลับมาตะโกนใส่หลินซินเยียน

“ข้า…..” หลินซินเยียนรู้สึกว่าภายในลำคอแห้งผากจนยากจะรับไหว ไม่ง่ายเลยที่จะข่มรสชาติคาวเลือดในลำคอกลืนลงไป นางตอบอย่างตะกุกตะกัก “ข้าคิดว่าท่านต้องการความช่วยเหลือ ดังนั้นจึงเข้ามาโดยไม่ทันขออนุญาต

“ช่วย?” ชายชรานิ่งอึ้ง มองไปยังอุจจาระในถังอาบน้ำ เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

ชายชราได้มองว่าหลินซินเยียนเป็นคนชนชั้นล่างที่ต้องการจะประจบเจ้านาย ท่าทีจึงค่อยอ่อนลง หลังจากนั้นจึงรีบถอยออกมานอกฉากกั้น ยังสั่งให้หลินซินเยียนจัดการอย่างเร็วไว

เหล่าหลิวไม่เข้าใจจึงเดินตามเข้าไปดูหลังฉากกั้น ยามที่เห็นภาพหลังฉากกั้น อดไม่ได้ที่เกิดอาการคลื่นไส้จนเกือบจะอาเจียน เขารั้งมือของหลินซินเยียนไว้ พลางกล่าวกระซิบ “สหายหลิน เจ้าไม่จำเป็นที่จะต้องทำสิ่งนี้….”

หลินซินเยียนกลับส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร ข้านับถือฝีมือของเซียวต้าเจีย เขาเป็นวีรบุรุษในดวงใจของข้า ฉะนั้นข้าเต็มใจที่จะทำสิ่งนี้”

นางสลัดมือของเหล่าหลิวออกอย่างดื้อดึง พยายามปกปิดอารมณ์ของตนเองอย่างที่สุด เพียงแต่ฝืนยิ้มบางออกมากล่าวกับเหล่าหลิวว่า “เหล่าหลิว ช่วยข้านำน้ำร้อนมาให้ข้าสักสองสามถังเถิด”

เหล่าหลิวเห็นนางดื้อรั้นเช่นนี้ จึงได้แต่เพียงถอนหายใจเดินออกไปจากฉากกั้น

เมื่อทุกคนออกไปจากฉากกั้นแล้ว ท้ายที่สุดหลินซินเยียนก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าร้องไห้ออกมา นางเอื้อมมือไปลูบใบแก้มของเซียวฝาน สะอื้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา “ศิษย์พี่ ศิษย์พี่ เป็นข้าเอง ซินเยียนไง ท่านจำได้หรือไม่ ข้าซินเยียนไง หากท่านยังพอมีสติอยู่บ้าง ท่านมองข้า มองข้าให้ดีๆ…”

บางทีคำว่า “ซินเยียน” สองคำนี้ทำให้เซียวฝานมีปฏิกิริยา เขาหันกลับมาอย่างเงียบงัน มองหลินซินเยียนด้วยอาการเหม่อลอย ดวงตานั้นยังคงสีเทาทะมึนที่หวาดกลัว แต่ชั่วพริบตาสีเทาทะมึนกลับอันตรธานหายไปพลันแทนที่ด้วยดวงตาดั่งน้ำนิ่ง

เห็นท่าทีของเซียวฝานเป็นเช่นนี้ หลินซินเยียนก็ยิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ถ้าหากรู้เร็วกว่านี้ว่าเซียวฝานจะเปลี่ยนแปลงเป็นดั่งเช่นตอนนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลกลใด ถึงแม้จะต้องให้นางจ่ายด้วยชีวิต นางจะไม่เห็นด้วยโดยเด็ดขาดกับการที่เซียวฝานต้องเสียสละเพื่อตน

“ศิษย์พี่ ศิษย์พี่ ขอร้องท่าน ท่านอย่าได้เป็นแบบนี้เลย ข้าซินเยียนไง ท่านจะต้องจำข้าได้อย่างแน่นอน จะต้องเปลี่ยนเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่เคยยิ้มให้ข้าเหมือนอย่างแต่ก่อนด้วย ถ้าหากท่านยังเป็นแบบนี้ต่อไป ข้าจะอยู่ต่อไปได้เยี่ยงไร…” หลินซินเยียนที่กำลังสะอึกสะอื้น ร้องไห้บอกกล่าวด้วยเสียงอันทุ้มต่ำ สิ่งที่ได้กลับมาคือเซียวฝานที่สติเหม่อลอยไม่สั่นไหว

ประตูทางเข้ามีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา หลินซินเยียนตกใจ รีบดึงแขนเสื้อเช็ดคราบน้ำตาให้แห้ง

เหล่าหลิวหิ้วถังน้ำร้อนเข้ามาสองถัง ปากยังเอ่ยด้วยความขัดเคือง “ยังกล้าพูดว่าเป็นบิดาแท้ๆของเซียวต้าเจีย คิดไม่ถึงว่าจะทารุณกรรมเซียวต้าเจียเช่นนี้ เห็นท่าทางเช่นนี้ของเซียวต้าเจียก็หลบลี้หนีไกล วันนี้พวกเราได้พบ เจ้ายังเต็มใจจะทำความสะอาดให้เซียวต้าเจีย หากในยามปกติไม่รู้ว่าเซียวต้าเจียจะได้รับการปฏิบัติอย่างไร อนิจจา…..”

เหล่าหลิวมีน้ำใจอยู่เสมอ ขณะมองที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาก็ไม่สามารถทนได้ จึงพูดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน เพียงแต่เขาไม่ทราบว่า คำพูดของเขากลับยิ่งกระตุ้นความรู้สึกผิดที่อยู่เต็มหัวใจของหลินซินเยียน

หลินซินเยียนกัดริมฝีปากแน่น บอกกับเหล่าหลิวให้ประคองเซียวฝานขึ้นมา หลังจากนั้นใช้น้ำอุ่นทำความสะอาดร่างกายให้กับเขา ในสายตาของเหล่าหลิว หลินซินเยียนเองก็เป็นบุรุษ ดังนั้นถึงแม้จะเห็นกันจะๆก็ไม่รู้สึกเป็นปัญหาอะไร

ทว่าในใจของหลินซินเยียน คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่บุรุษทั่วไป แต่เป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่ยิ่งกว่าญาติสนิทมิตรสหายของนาง ยอมเสียสละตนเพื่อช่วยนางและอู๋อี้ ศิษย์พี่ผู้ยิ่งใหญ่ ปัจจุบันที่เขากลายสภาพเป็นเช่นนี้ นางจะปล่อยให้เขาอยู่อย่างนี้ต่อไปเพียงเพราะสรีระความแตกต่างของชาย-หญิงได้อย่างไร

นอกจากโม่จื่อเฟิง นางยังไม่เคยทำความสะอาดให้กับบุรุษคนใดมาก่อน และเมื่อใจเย็นลงจะไร้ความปรารถนาราคะ ขณะที่นางถือผ้าเช็ดตัวเพื่อทำความสะอาดคราบไคลบนร่างของเขา ขัดตัวทุกซอกมุมให้เขา แต่ภายในใจกลับเงียบงันจนน่ากลัว ไม่มีความฟุ้งซ่านอื่นใดนอกจากความเวทนาและเจ็บปวดใจ

ภายในหัวมีอยู่เพียงหนึ่งความคิด คนเหล่านั้นที่ทำร้ายเซียวฝาน นางจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด! แม้ว่าจะต้องให้นางตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด นางก็ต้องแก้แค้นเพื่อเซียวฝาน แก้แค้นเพื่ออาจารย์!

หลังจากที่สวมเสื้อผ้าให้เซียวฝานเสร็จ หลินซินเยียนยังสางผมให้เขาอย่างดี มองดูบุรุษตรงหน้าที่เหมือนจะเคยรู้จักกันมาก่อน กลับอดที่จะถอนหายใจอยู่ข้างในไม่ได้

“พวกเจ้าจัดการเสร็จแล้วหรือยัง?” ชายชราคอยอยู่นานก็ยังไม่เห็นคนทั้งสองออกมา จึงได้เดินเข้ามาดูในห้อง เมื่อเห็นเซียวฝานที่สะอาดสะอ้านนั่งอยู่ริมเตียง พลันตกตะลึง “ไม่เลว พวกเจ้าทำได้สะอาดดีมาก”

ชายชรากล่าวพลางหยิบเศษตำลึงออกจากอกเสื้อโยนไปในอ้อมอกของหลินซินเยียน “อ่ะ รับไป งานนี้พวกเจ้าทำได้ไม่เลว ข้าเองก็ไม่ใช่คนใจร้าย

ประโยคนี้ทำให้หลินซินเยียนยิ่งรู้สึกว่ามันช่างตลก เดรัจฉานที่ไม่เห็นเซียวฝานเป็นมนุษย์มีสิทธิ์ที่พูดเช่นนี้ได้ด้วยหรือ?

เหล่าหลิวเห็นนางยังนิ่ง จึงรีบดึงแขนของนาง นางจึงเก็บความโกรธของตนและเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณรางวัลของท่านผู้เฒ่าเซียวแล้ว หากภายหลังท่านผู้เฒ่าเซียวมีงานแบบนี้ อย่างไรก็เรียกข้าด้วยนะขอรับ”

“งานแบบนี้ยังจะทำอีกหรือ?” ชายชรากวาดสายตามองด้วยความเหยียดหยาม ทำท่าปากยื่น “ได้ ถ้าหากเจ้าเต็มใจจะทำเช่นนั้นก็ย่อมดี งานแบบนี้มีอยู่ทุกวัน ต่อไปนี้ทุกช่วงค่ำเจ้ามาด้วยล่ะ”

แม้ระดับบนจะเคยเตือนว่าเรื่องเหล่านี้ไม่อาจให้คนได้รู้เยอะเกินไป แต่เขาทำงานจัดการสิ่งปฏิกูลมานานขนาดนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะพบว่ามีคนทำแทนเขาโดยสมัครใจ เขาไม่ต้องการที่จะปฏิเสธ เพียงต้องระวังนิดหน่อยอย่าให้คนเบื้องบนได้รู้ก็พอ