ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 309

ตอนที่ 309 ความเต็มใจ

บิดางั้นหรือ!

หลินซินเยียนรู้สึกว่ามันน่าตลกสิ้นดี ทั้งเซียวฝานและอู๋อี้ต่างก็เป็นเด็กกำพร้า แล้วบิดานั่นมาจากไหนกันเล่า! หากนี่เป็นพ่อในนาม แปดส่วนนั้นน่าจะเป็นคนที่อวิ๋นเทียนสี่ส่งมาควบคุมเซียวฝานโดยเฉพาะ!

นวงรวบหมัดแน่นเนื่องจากความโกรธจนตัวสั่น สายตาอันเย็นเยียบของนางมองทอดไปยังฉากกั้น บนฉากกั้นนั้นชายชราเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะใช้แรงมากกว่าก่อนหน้านี้

หลินซินเยียนทนไม่ไหวจึงวางถังมูลลงและพุ่งเข้าไปยังด้านหลังฉากกั้นห้อง

อย่างไรก็ตามนางได้ตระเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อยามที่มองเห็นภาพที่ฉากกั้น ดวงตาของนางยังคงเปียกรื้น

ผู้ที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นต้องเป็นเซียวฝานไม่ผิดแน่ บุรุษที่เคยจิตใจฮึกเหิม ในยามนี้ดวงตาทั้งคู่ไร้แวว ใบแก้มซูบตอบ ร่างกายซูบผอมดุจดังใบไม้แห้งที่ไร้ชีวิต เขาถูกจับแช่อยู่ในถังอาบน้ำ ร่างกายพิงอยู่ที่ขอบถังอาบน้ำอย่างไร้เรี่ยวแรง ในฤดูหนาวเช่นนี้ แม้กระทั่งน้ำในถังอาบยังไม่มีความร้อนแม้แต่นิด และวัตถุที่ดูเหมือนมูลอุจจาระกำลังลอยอยู่บนผิวน้ำ

ถ้าหากไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง อย่างไรหลินซินเยียนก็ไม่อาจที่จะเชื่อว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้นี้ เป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่เคยหัวเราะกับนางด้วยความเบิกบานใจ

จมูกของนางเริ่มแสบรื้น แต่ยังไม่ทันที่น้ำตานางจะไหลร่วง มือของชายชราที่เงื้ออยู่ก็ฟาดลงมาที่ใบหน้าของเซียวฝานอย่างไร้ความปราณี

เซียวฝานดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวโดยสิ้นเชิง เพียงแต่มีน้ำหยดเล็กๆเกือบจะไหลออกจากมุมปากเท่านั้น นัยน์ตาทั้งคู่ยังคงดุจดังผืนน้ำที่ไร้รอยคลื่น

“เจ้าเข้ามาทำอะไร!” ชายชราทุบตีเซียวฝานเสร็จก็หันกลับมาตะโกนใส่หลินซินเยียน

“ข้า…..” หลินซินเยียนรู้สึกว่าภายในลำคอแห้งผากจนยากจะรับไหว ไม่ง่ายเลยที่จะข่มรสชาติคาวเลือดในลำคอกลืนลงไป นางตอบอย่างตะกุกตะกัก “ข้าคิดว่าท่านต้องการความช่วยเหลือ ดังนั้นจึงเข้ามาโดยไม่ทันขออนุญาต

“ช่วย?” ชายชรานิ่งอึ้ง มองไปยังอุจจาระในถังอาบน้ำ เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

ชายชราได้มองว่าหลินซินเยียนเป็นคนชนชั้นล่างที่ต้องการจะประจบเจ้านาย ท่าทีจึงค่อยอ่อนลง หลังจากนั้นจึงรีบถอยออกมานอกฉากกั้น ยังสั่งให้หลินซินเยียนจัดการอย่างเร็วไว

เหล่าหลิวไม่เข้าใจจึงเดินตามเข้าไปดูหลังฉากกั้น ยามที่เห็นภาพหลังฉากกั้น อดไม่ได้ที่เกิดอาการคลื่นไส้จนเกือบจะอาเจียน เขารั้งมือของหลินซินเยียนไว้ พลางกล่าวกระซิบ “สหายหลิน เจ้าไม่จำเป็นที่จะต้องทำสิ่งนี้….”

หลินซินเยียนกลับส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร ข้านับถือฝีมือของเซียวต้าเจีย เขาเป็นวีรบุรุษในดวงใจของข้า ฉะนั้นข้าเต็มใจที่จะทำสิ่งนี้”

นางสลัดมือของเหล่าหลิวออกอย่างดื้อดึง พยายามปกปิดอารมณ์ของตนเองอย่างที่สุด เพียงแต่ฝืนยิ้มบางออกมากล่าวกับเหล่าหลิวว่า “เหล่าหลิว ช่วยข้านำน้ำร้อนมาให้ข้าสักสองสามถังเถิด”

เหล่าหลิวเห็นนางดื้อรั้นเช่นนี้ จึงได้แต่เพียงถอนหายใจเดินออกไปจากฉากกั้น

ภายในหัวมีอยู่เพียงหนึ่งความคิด คนเหล่านั้นที่ทำร้ายเซียวฝาน นางจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด! แม้ว่าจะต้องให้นางตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด นางก็ต้องแก้แค้นเพื่อเซียวฝาน แก้แค้นเพื่ออาจารย์!

หลังจากที่สวมเสื้อผ้าให้เซียวฝานเสร็จ หลินซินเยียนยังสางผมให้เขาอย่างดี มองดูบุรุษตรงหน้าที่เหมือนจะเคยรู้จักกันมาก่อน กลับอดที่จะถอนหายใจอยู่ข้างในไม่ได้

“พวกเจ้าจัดการเสร็จแล้วหรือยัง?” ชายชราคอยอยู่นานก็ยังไม่เห็นคนทั้งสองออกมา จึงได้เดินเข้ามาดูในห้อง เมื่อเห็นเซียวฝานที่สะอาดสะอ้านนั่งอยู่ริมเตียง พลันตกตะลึง “ไม่เลว พวกเจ้าทำได้สะอาดดีมาก”

ชายชรากล่าวพลางหยิบเศษตำลึงออกจากอกเสื้อโยนไปในอ้อมอกของหลินซินเยียน “อ่ะ รับไป งานนี้พวกเจ้าทำได้ไม่เลว ข้าเองก็ไม่ใช่คนใจร้าย

ประโยคนี้ทำให้หลินซินเยียนยิ่งรู้สึกว่ามันช่างตลก เดรัจฉานที่ไม่เห็นเซียวฝานเป็นมนุษย์มีสิทธิ์ที่พูดเช่นนี้ได้ด้วยหรือ?

เหล่าหลิวเห็นนางยังนิ่ง จึงรีบดึงแขนของนาง นางจึงเก็บความโกรธของตนและเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณรางวัลของท่านผู้เฒ่าเซียวแล้ว หากภายหลังท่านผู้เฒ่าเซียวมีงานแบบนี้ อย่างไรก็เรียกข้าด้วยนะขอรับ”

“งานแบบนี้ยังจะทำอีกหรือ?” ชายชรากวาดสายตามองด้วยความเหยียดหยาม ทำท่าปากยื่น “ได้ ถ้าหากเจ้าเต็มใจจะทำเช่นนั้นก็ย่อมดี งานแบบนี้มีอยู่ทุกวัน ต่อไปนี้ทุกช่วงค่ำเจ้ามาด้วยล่ะ”

แม้ระดับบนจะเคยเตือนว่าเรื่องเหล่านี้ไม่อาจให้คนได้รู้เยอะเกินไป แต่เขาทำงานจัดการสิ่งปฏิกูลมานานขนาดนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะพบว่ามีคนทำแทนเขาโดยสมัครใจ เขาไม่ต้องการที่จะปฏิเสธ เพียงต้องระวังนิดหน่อยอย่าให้คนเบื้องบนได้รู้ก็พอ