ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 31

ตอนที่31ตัวเจ้าก็เป็นของข้า

ภายในกล่องลับเป็นแผ่นหนังแกะขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือแผ่นหนึ่ง บนแผ่นหนังนั้นวาดลายเส้นแปลกๆราวกับยังไม่สมบูรณ์จึงดูไม่ออกว่าเป็นรูปอะไรกันแน่ หากคนอื่นได้ของสิ่งนี้ไปจะให้พยายามมากแค่ไหนก็มองไม่ออกและไม่รู้ถึงความสำคัญของสิ่งนี้เป็นอย่างแน่

แต่ทว่าหลินซินเยียนไม่ใช่คนอื่น นางเป็นถึงนักเชี่ยวชาญการประดิษฐ์อาวุธระดับโลกและเมื่อไม่นานมานี้นางเพิ่งเห็นกระดาษและภาพวาดที่คล้ายคลึงแบบนี้มาก่อนแล้ว

“ที่แท้ก็เป็นภาพส่วนหนึ่งของภาพวาดอาวุธหน้าไม้แผ่นนั้น！”หลินซินเยียนแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะได้ภาพวาดในเหตุการณ์แบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่โม่จื่อฟงก็ยังให้ความสนใจอย่างมาก มันต้องมีค่ามากกว่าเงินอย่างแน่

โม่จื่อฟงมีอำนาจล้นฟ้าแต่ยังได้มาเพียง15แผ่น แสดงว่าภาพวาดแผ่นนี้ต้องได้มายากแน่ แต่ว่าตอนนี้นางได้มาแผ่นหนึ่งแล้ว

หลินซินเยียนครุ่นคิดอย่างจริงจัง หากภาพวาดแผ่นนี้สำคัญจริงนางได้มาก็ไม่ใช่เรื่องดี ชายแก่คนนั้นไปยืมเงิน เขาคงไม่มีความคิดอะไรแล้ว แต่คนที่อยู่เบื้องหลังของชายแก่ล่ะ พวกเขาจะพูดดีเหมือนชายแก่ไหม？

เมื่อคิดแบบนี้แล้วหลินซินเยียนก็รีบหยิบพู่กันแล้วจุ่มหมึกคัดลอกภาพวาดแผ่นหนังแกะนั้น จากนั้นก็นำแผ่นหนังแกะกลับไปไว้ในกล่องตามเดิม ลบร่องรอยที่ตนเองได้เปิดกล่องอย่างระมัดระวัง หวังว่าจะตบตาได้

“แม่นางหลิน ท่านอ๋องเรียกท่านไปพบ”

เสียงของหัวหน้าจินมู่ดังมาจากด้านนอกประตู

หลินซินเยียนส่งเสียงตอบกลับ พอเก็บกล่องอย่างเร่งรีบเสร็จแล้วก็เดินตามจินมู่ไปด้านหลังของโรงเตี๊ยม

โรงเตี๊ยมถูกจองไว้หมดแล้วจะเห็นทหารยืนเฝ้าอยู่ทุกที่ เมื่อเหล่าทหารเห็นจินมู่ก็ทำความเคารพ จินมู่ส่งเสียงเย็นชาตอบกลับอย่างไม่สนใจ ท่าทางแบบนี้ถอดแบบมาจากโม่จื่อฟงอยู่หลายส่วน

เมื่อเห็นประตูห้องของโม่จื่อฟงเปิดอยู่ ส่วนโม่จื่อฟงกำลังยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าประตู ด้านหน้าของเขา ประดับด้วยดอกไม้ที่บานสะพรั่งกระถางหนึ่ง ดอกไม้นั้นสวยงามอย่างมากแต่หลินซินเยียนกลับไม่รู้ชื่อของดอกไม้ชนิดนั้น

ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรอย่างโม่จื่อฟง ด้านหลังประดับด้วยดอกไม้ปีศาจสวยสดสีแดง ภาพที่อยู่ตรงหน้ายิ่งคล้ายกับดักปีศาจของเขาก็ไม่ปาน

จินมู่พาหลินซินเยียนเดินมาส่งที่หน้าประตู หลินซินเยียนย่อตัวทำความเคารพแล้วเดินไปหาโม่จื่อฟง“ไม่ทราบว่าท่านอ๋องเรียกข้ามาเพื่อธุระอะไรรึ？”

โม่จื่อฟงไม่รีบตอบเพียงยกมือขึ้นและชี้ไปที่ดอกไม้บานสะพรั่งดอกนั้น“รู้หรือไม่ว่านี่คือดอกไม้อะไร？”

“ไม่รู้เพคะ”หลินซินเยียนส่ายหน้า

“ชื่อของมันคือชี่(ชี่แปลว่าน้ำตา) 3ปีถึงจะเบ่งบานครั้งหนึ่ง ตอนที่มันเบ่งบานดูคล้ายกับหญิงสาวกำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดจนทำให้คนรู้สึกหวั่นไหว งดงามหรือไม่？”โม่จื่อเฟิงเอ่ยเสียงเย็นชา ไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไรแต่หลินซินเยียนรู้ว่าโม่จื่อฟงไม่ใช่คนที่พูดจาเหลวไหล นางจึงเงียบและรอให้เขาพูดต่อ

“แต่เจ้าดูสิ”โม่จื่อฟงพูดพร้อมใช้ปลายนิ้วไปสัมผัสที่กลีบดอกไม้ ภาพตรงหน้าเกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น กลีบดอกไม้ที่โดนสัมผัสกลับเหี่ยวเฉาลงในทันที จากนั้นกลีบแต่ละกลีบก็ค่อยๆร่วงโรยลงมา“มันกลับอ่อนแอมาก หากโดนสัมผัสแม้แต่นิดเดียว เมื่อไม่นานมานี้มีพ่อค้านำมาค้าข้าเลย ซื้อมันมาเพราะอยากจะเห็นตอนที่มันร่วงโรย”

โม่จื่อฟงรับกล่องมาพลิกไปมาอยู่ในมือดู หลินซินเยียนกลับยื่นมือออกไป“ดูเสร็จแล้วก็คืนให้ข้า ข้ารับปากว่าจะคืนให้เขา ข้าต้องคืนให้เขา เป็นคนไม่ควรพูดจากลับกลอก”

โม่จื่อฟงไม่ได้ส่งกล่องคืนให้นาง เพียงหมุนตัวแล้วไปส่งกล่องให้จินมู่“หากมีคนมาหา เจ้าก็ไปแลกเปลี่ยนกับคนนั้น”

จินมู่รับคำสั่งแล้วถือกล่องใบนั้นเดินออกไป

หลินซินเยียนจ้องภาพตรงหน้าตาค้างเดินเข้าไปขวางหน้าของโม่จื่อฟง“ท่านอ๋อง กล่องใบนั้นข้าเป็นคนซื้อมามันเป็นของของข้า ท่านเอาไปไม่ได้！”

“แล้วเงินที่เจ้าไปซื้อมาเป็นเงินของใครรึ？หากข้าจำไม่ผิดเงินเสื้อผ้าบนตัวของเจ้ารวมทั้งตัวของเจ้า...เป็นของข้าทั้งหมด!”โม่จื่อเฟิงแค่นเสียงก้าวมาข้างหน้าแล้วก้มตัวลงจ้องใบหน้าของนาง

ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกัน ในเวลากลางคืนอารมณ์มักจะแปรปรวนทำให้คนอดไม่ได้ที่หัวใจเต้นจนหน้าแดง

หลินซินเยียนกลืนน้ำลาย ก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว โม่จื่อเฟิงก็ยิ้มขึ้น เขาก้าวเดินไปข้างหน้าใช้มือข้างหนึ่งจับที่เอวของนาง“ดูเหมือนเจ้าคงลืมว่าเมื่ออยู่ข้างๆข้าฐานะของเจ้าคืออะไร！”

“โม่จื่อฟง！เจ้าคิดจะทำอะไร？”หลินซินเยียนร้อนรน ชายคนนี้เปลี่ยนเป็นสัตว์ป่าดุร้ายที่คอยจะขย้ำเหยื่อได้ทุกเมื่อ

“แม้แต่ชื่อแซ่ของข้ายังกล้าเรียก มีโทษถึงตาย หากเจ้าไม่อยากตายก็มาปรนนิบัติข้าซะ！”พอพูดจบ โม่จื่อฟงก็ลากหลินซินเยียนเข้าไปในห้อง เหลือไว้เพียงกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรยอยู่บนพื้น